Περιδιάβαζ' αμέριμνος ρουμάνι σκιερό
και ξάφνου αντίκρισα μαζί - μου κόπηκε η λαλιά-
πλάσματα δυό σε χλοερή αγκαλιά να κείτονται,
πανέμορφα, κάτω από φυλλωμάτων και ανθέων
τρεμάμενων τον ψίθυρο, και πλάι αργοκύλαε
ρυάκι, αθέατο σχεδόν.
Άρωμα βλέμμα, γαληνά λουλούδια με υγρή
τη ρίζα, χρώματα Φοινίκης, κυανό, γλαυκό,
αλαφρανάσαιναν εκεί σε κλίνη ανάερη·
τα χέρια τους και τα φτερά σε πράο ασπασμό·
δεν άγγιζαν τα χείλη, μα έμεναν πλησίασμα·
είχαν δεχτεί το χωρισμό σε ύπνο απαλότατο,
όσο να 'ρθει πάλι αυγή να χαρούν με φιλιά
την τρυφεράδα ξάνοιγμα ερωτικού πρωινού:
ήταν το φτερωτό παιδι·
μα εσύ ποια να 'σουν, Ω χαρά, χαρά περιστεριού,
αληθινή Ψυχή του εσύ!
[Ωδή στην Ψυχή]
Το ποίημα αναφέρεται στον μύθο της ερωτικής σχέσης ανάμεσα στον φτερωτό θεό, Έρωτα, γιο της Αφροδίτης, και την Ψυχή, κόρη θνητή πανέμορφη! Το παιδί που θα γεννήσει η Ψυχή φέρει το όνομα Voluptas (Ηδονή).
Η Ωδή στην ψυχή γράφτηκε το 1819.
"Αν πεθάνω, έλεγα στον εαυτό μου, δεν έχω αφήσει έργο αθάνατο πίσω μου - τίποτα που να κάνει τους φίλους μου περήφανους για την ανάμνησή μου - όμως αγάπησα την αρχή της ομορφιάς σε κάθε πράγμα, κι αν μου είχε δοθεί χρόνος θα εμένα στη μνήμη των ανθρώπων"
[John Keats, Επιστολή στη Φάννυ Μπρών]
Π Ο Ι Η Σ Η
Εκλογή από το έργο του
Τ Ζ Ω Ν Κ Η Τ Σ
Μετάφραση: Γιώργος Βάρσος
GUTENBERG