27.2.19

«Αριστουργήματα της ελληνικής ζωγραφικής του 20ου αιώνα από τον Παρθένη στον Μόραλη» στην ΚΑΤΕΡΙΝΗ

Tη μεγαλύτερη συλλογή ζωγραφικής που ταξίδεψε ποτέ στην Ελληνική Περιφέρεια, μια κορυφαία καλλιτεχνική συνύπαρξη των πιο σημαντικών Ελλήνων εικαστικών δημιουργών του 20ου αιώνα φιλοξενεί από χθες το απόγευμα η Κατερίνη, στο αρχοντικό - πρώην οικία Τσαλόπουλου, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κτίρια - αρχιτεκτονικά μνημεία της πόλης. Πρόκειται για

22.2.19

Άξιον εστί (1959), Οδυσσέας Ελύτης. (Απόσπασμα)

“…Κι επειδή συλλογίστηκεν:
ωραία που είναι στην αγκαλιά ο ένας του άλλου
γέμισαν έρωτα οι μεγάλες γούρνες
αγαθά σκύψανε τα ζώα μοσκάρια και αγελάδες

18.2.19

Νίκος Καροῦζος ....Νεότερος

Νεότερος

[...] Αἰσθάνομαι μόνος
ἀφοῦ δὲν ἔχει δεύτερη ζωὴ ν᾿ ἀλλάξουμε
καὶ τὸ φεγγάρι ταξιδεύει πάντα ἴδιο.
Σύντροφε οὐρανὲ
ἄλλοτε ἡ ἐλπίδα φεγγοβολοῦσε στὰ χέρια
κοιτάζω τὸ σῶμα βρίσκω τ᾿ ὄνειρο
πάει κ᾿ ἡ ἀγάπη
χάνεται
σὰν τὸ νερὸ στὴν πέτρα.
Τί εἶναι πιὰ ἕνα δέντρο τί εἶναι τ᾿ ἀσημένια φύλλα;
Μέσ᾿ στὴν ὁρμὴ τῆς ἐρημιᾶς γινόμαστε διάφανοι.

17.2.19

“Της Αγάπης” Κώστας Ουράνης

Τῆς ἀγάπης

“Νά ῾ξερες πῶς λαχτάριζα τὸν ἐρχομό σου, Ἀγάπη
ποὺ ἴσαμε τὰ σήμερα δὲ σ᾿ ἔχω νιώσει ἀκόμα,
μὰ ποὺ ἔνστικτα τὸ εἶναι μου σ᾿ ἀναζητοῦσεν, ὅπως

Κορυφαία ελληνικά ποιήματα μέσα στη γοητεία της μετάφρασης του Edmund Keeley

Η διαδικασία της μετάφρασης είναι μια λεπτή υπόθεση, από το αποτέλεσμα της οποίας εξαρτάται η συνέχιση της ομορφιάς του νέου, μεταφρασμένου έργου, πάντα με την προσωπική πινελιά του μεταφραστή. Όπως, λοιπόν, συνήθως διαβάζουμε τις ελληνικές μεταφράσεις έργων, είναι εξίσου ενδιαφέρον να καταπιαστούμε και με το αντίθετο. Ο χαρισματικός Έντμουντ Κίλι, μεταφράζει από τα ελληνικά,

16.2.19

Το υπέροχο “Ερωτικό Κάλεσμα” του Μενέλαου Λουντέμη

Ερωτικό Κάλεσμα

“Ἔλα κοντά μου, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.
Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια.
Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές.
Τὶς κυνηγοῦν οἱ βοριάδες.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.

Ἔλα κοντά μου δὲν εἶμαι ἄνεμος.
Τοὺς ἄνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά.
Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια.
Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ὁ ἄνεμος.

Ἐγὼ δὲν εἶμαι παρὰ ἕνας στρατολάτης
ἕνας ἀποσταμένος περπατητὴς
ποὺ ἀκούμπησε στὴ ρίζα μιᾶς ἐλιᾶς
ν᾿ ἀκούσει τὸ τραγούδι τῶν γρύλων.
Κι ἂν θέλεις, ἔλα νὰ τ᾿ ἀκούσουμε μαζί.”

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ...Τὰ πουλιὰ δέλεαρ τοῦ Θεοῦ (ἀποσπάσματα «Διαλόγων»)

1
Νὰ γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα -—
μὲ κουρελιασμένα μάτια
μὲ φλογωμένους κροτάφους ἀπ᾿ τὴν πτώση
νὰ γυρίζεις
στὴν καλὴ πλευρά σου.
Πεσμένος αἰσθάνεσαι
τὴν κόλαση ποὺ εἶναι ἡ αἰτιότητα
τὸ στῆθος ὡσὰν συστατικὸ τοῦ ἀέρα

15.2.19

Οι άνθρωποι καθρέφτες....[Ο Λύκος της Στέπας, Έρμαν Έσσε]

Στα σημάδια του λύκου της στέπας διέκρινες τον άνθρωπο της νύχτας. Το πρωί ήταν γι' αυτόν μια άσχημη ώρα, που την φοβόταν και ποτέ δεν του είχε φέρει τίποτα καλό.
Όχι, δεν ήταν, για τίποτα που πέρασε δεν ήταν κρίμα. Κρίμα είναι μόνο για το σήμερα και το τώρα, για όλες αυτές τις

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ....Διάλογος πρῶτος

Διάλογος πρῶτος

Σὰ νὰ μὴν ὑπήρξαμε ποτὲ
κι ὅμως πονέσαμε ἀπ᾿ τὰ βάθη.
Οὔτε ποὺ μᾶς δόθηκε μία ἐξήγηση
γιὰ τὸ ἄρωμα τῶν λουλουδιῶν τουλάχιστον.
Ἡ ἄλλη μισή μας ἡλικία θὰ περάσει
χαρτοπαίζοντας μὲ τὸ θάνατο στὰ ψέματα.
Καὶ λέγαμε πὼς δὲν ἔχει καιρὸ ἡ ἀγάπη
νὰ φανερωθεῖ ὁλόκληρη.
Μία μουσικὴ
ἄξια τῶν συγκινήσεών μας
δὲν ἀκούσαμε.
Βρεθήκαμε σ᾿ ἕνα διάλειμμα τοῦ κόσμου
ὁ σῴζων ἑαυτὸν σωθήτω.
Θὰ σωθοῦμε ἀπὸ μία γλυκύτητα
στεφανωμένη μὲ ἀγκάθια.
Χαίρετε ἄνθη σιωπηλὰ
μὲ τῶν καλύκων τὴν περισυλλογὴ
ὁ τρόμος ἐκλεπτύνεται στὴν καρδιά σας.
Ἐνδότερα ὁ Κύριος λειτουργεῖ
ἐνδότερα ὑπάρχουμε μαζί σας.
Δὲν ἔχει ἡ ἁπαλὴ ψυχὴ βραχώδη πάθη
καὶ πάντα λέει τὸ τραγούδι τῆς ὑπομονῆς.
Ὢ θὰ γυρίσουμε στὴν ὀμορφιὰ
μία μέρα…
Μὲ τὴ θυσία τοῦ γύρω φαινομένου
θὰ ἀνακαταλάβει, ἡ ψυχὴ τὴ μοναξιά της.

Pablo Neruda "Αργοπεθαίνει"

Pablo Neruda "Αργοπεθαίνει"
Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ....Ἡ νύχτα μὲ συμφέρει

                                  Ἡ νύχτα μὲ συμφέρει
Πράγματι ἡ νύχτα μὲ συμφέρει.
Πρῶτα-πρῶτα ἐλαττώνει τὶς φιλοδοξίες· ὕστερα
διορθώνει τὶς σκέψεις· ἔπειτα
συμμαζώνει τὴ θλίψη καὶ τὴν κάνει ὑποφερτότερη
τὴ σιωπὴ μὲ σέβας ἀνατέμνει·
ἐξαίρει τὴν ὄσφρηση μὰ προπάντων ἡ νύχτα περιζώνει.

Αρθούρος Ρεμπώ - Μια εποχή στην κόλαση (απόσπασμα, "Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατα μου" )

Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου και τη βρήκα πικρή και τη βλαστήμησα οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη.
Δραπέτευσα... Ω μάγισσες, μιζέρια, μίσος εσείς θα διαφυλάξετε το θησαυρό μου. Κατόρθωσα να σβήσω απ' τα λογικά μου κάθε ελπίδα ανθρώπινη. Με ύπουλο σάλτο χίμηξα σα θηρίο πάνω σ' όλες τις χαρές σας να τις κατασπαράξω. Επικαλέστηκα τους δήμιους να δαγκάσω, πεθαίνοντας, τα κοντάκια των όπλων τους. Επικαλέστηκα κάθε οργή και μάστιγα να πνιγώ στο αίμα, στην άμμο η απόγνωση ήταν ο θεός μου. Κυλίστηκα στη λάσπη στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος ξεγέλασα τη τρέλα και η άνοιξη μου πρόσφερε το φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου.

«Πώς δεν ήθελα να σπουδάσω»: Ένα διήγημα του Κώστα Βάρναλη

Στα 1898 τέλειωσα το σκολειό ― την έβδομη τάξη. Όσο έφτανε η άνοιξη και το καλοκαίρι, τόσο η ανυπομονησία μου μεγάλωνε πότε θα φτάσει η βλογημένη εκείνη ώρα που θ’ «ανακτήσω» την ελευθερία μου· δε θα έχω να διαβάζω, δε θα φοβάμαι τους δασκάλους, δε θα με δέρνει πια ο αδερφός μου... θα μάθω κι εγώ μια τέχνη, να γίνω «άντρας», όπως τόσα

14.2.19

Η εκρηκτική ομιλία του Χάρολντ Πίντερ στην τελετή απονομής του Νόμπελ Λογοτεχνίας

Ολόκληρη η ομιλία του Harold Pinter (ελλ.)

Το 1958 έγραψα:
«Δεν υπάρχουν καθαρές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ αυτού που είναι πραγματικό και αυτού που δεν είναι, και κατά τον ίδιο τρόπο δεν υπάρχουν καθαρές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ αυτού που είναι αληθινό και αυτού που δεν είναι. Δεν πρέπει κάτι να είναι οπωσδήποτε αληθινό ή μη αληθινό, μπορεί να είναι και τα δυο, και αληθινό και μη αληθινό».

Πιστεύω ότι αυτοί οι ισχυρισμοί ισχύουν ακόμα και σήμερα σε γενικές γραμμές σε ότι αφορά στην διερεύνηση της πραγματικότητας και της τέχνης. Ως συγγραφέας ακολουθώ αυτό το πιστεύω, ως πολίτης δεν μπορώ να το κάνω. Ως πολίτης πρέπει να αναρωτιέμαι: