Paraliart 2, Εφήμερη τέχνη, "Συνύπαρξη" . Συμμετέχει ο "Εγκιβωτισμός" με εγκατάσταση (installation) -Οι Φίλοι Της Νέας Παραλίας, με την Αιγίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης- 70 ΦΩΤΟ

Με την παρουσία του Δημάρχου Θεσσαλονίκης, Στέλιου Αγγελούδη, πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια της έκθεσης Paraliart 2, Εφήμερη τέχνη, "Συνύπαρξη" στη Νέα Παραλία.
Μια εκδήλωση η οποία κατάφερε να προβάλει την ένταξη της εφήμερης τέχνης στο αστικό τοπίο και σηματοδοτεί τον διάλογο με την πόλη.
Τα έργα ήταν εκτεθειμένα στην φθορά των καιρικών συνθηκών και του χρόνου, όπως ήταν ο τίτλος της έκθεσης. 
Όπως επισημαίνει ο σύλλογος, "Οι Φίλοι Της Νέας Παραλίας": «ο χώρος είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο εκφράζεται η διαφορετικότητα. Συνυπάρχουν, υπάρχουν ταυτόχρονα, μιλούν μεταξύ τους, ανταλλάσσουν, αγνοούν ο ένας τον άλλον. "Η συνείδηση της ύπαρξής μου" και "η ύπαρξη των πραγμάτων έξω από μένα".
Η συνύπαρξη είναι ειρηνική, διαδραστική, περίεργη και αμφισβητήσιμη, βάναυση και συγκρουσιακή, καταστροφική;
Ποια θα είναι η φύση του διαλόγου ακόμη και αν δεν πραγματοποιηθεί;
Ο αστικός ιστός της Θεσσαλονίκης αποτελεί παράδειγμα συνύπαρξης, σε μεγάλη χρονική διάρκεια, των ταυτόχρονων παρελθόντων και ενός φευγαλέου παρόντος, όπως στο μυθιστόρημα του Proust.
Ο Κήπος των Γλυπτών ήταν το σκηνικό, ο τόπος έκφρασης της διαφορετικότητας, του εφήμερου διαλόγου.(Περισσότερα εδώ: https://olymposvoice.blogspot.com)

Στην έκθεση Paraliart 2
συμμετείχε ο "Εγκιβωτισμός" με εγκατάσταση (installation) με τους δημιουργούς του λευκώματος από τις εκδόσεις 3.1.Πολιτισμού, 
Ειρήνη Μητούδη - Θεοχάρη Μπικηρόπουλο.  

Ο ΕΓΚΙΒΩΤΙΣΜΟΣ ως εγκατάσταση.

Η Συνύπαρξη της Τέχνης, του Ανθρώπου και της Ζωής σε μια εγκατάσταση.
Στη σύγχρονη εποχή, όπου οι άνθρωποι αλληλεπιδρούν, συγκρούονται και συμπορεύονται, η έννοια της συνύπαρξης αποκτά πολλαπλές διαστάσεις. 

Συνύπαρξη δεν σημαίνει απλώς να βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο, αλλά να επικοινωνούμε, να αλληλοεπηρεαζόμαστε, να δημιουργούμε μαζί. Με αυτό το σκεπτικό, η εικαστικός Ειρήνη Μητούδη και ο ποιητής Θεοχάρης Μπικηρόπουλος ένωσαν τις καλλιτεχνικές τους δυνάμεις στον ΕΓΚΙΒΩΤΙΣΜΟ , ένα διακαλλιτεχνικό έργο που εξερευνά τη σχέση ανάμεσα στην εικόνα και τον λόγο, στη μορφή και το περιεχόμενο, στην τέχνη και την κοινωνία.
Στην καρδιά αυτής της καλλιτεχνικής σύμπραξης βρίσκεται η διαμεσικότητα, η οποία γεφυρώνει διαφορετικά μέσα έκφρασης, όπως το κολάζ και το χαϊκού. 

Το κολάζ, μια τεχνική που συνδυάζει ετερόκλητα στοιχεία, λειτουργεί ως συμβολισμός της πολυφωνίας και της πολυμορφίας της ανθρώπινης ύπαρξης. 

Το χαϊκού, από την άλλη, με τη λιτότητα και τη συμπύκνωσή του εικόνων και μηνυμάτων σε 17 συλλαβές, αποτυπώνει την ουσία της στιγμής και προσκαλεί -προκαλεί να αναζητήσουμε το νόημα πέρα από τις λέξεις.
Η συνύπαρξη αυτών των δύο μορφών τέχνης οδηγεί στη δημιουργία (ενός γλυπτού) εγκατάστασης,  η οποία αποτυπώνει με τρόπο συμβολικό τη συνύπαρξη των ανθρώπων, των συναισθημάτων, των σκέψεων και των εμπειριών.   

Η εγκατάσταση κατασκευάστηκε από χαρτόνι μακέτας και χαρτόνια από κιβώτια, υλικά που παραπέμπουν στην έννοια του εγκιβωτισμού – της τοποθέτησης ενός στοιχείου μέσα σε ένα άλλο, της σύνθεσης και του εγκλωβισμού .

Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν ανήκουν στην κατηγορία της "εφήμερης τέχνης". 

Πρόκειται για υλικά που έχουν περιορισμένη διάρκεια ζωής, καθώς είναι ευαίσθητα στον χρόνο, τις περιβαλλοντικές συνθήκες και τη φθορά.

Η επιλογή αυτών των υλικών δεν ήταν τυχαία. Αντιπροσωπεύουν τη φθαρτότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και την παροδικότητα των καταστάσεων που συνθέτουν τη ζωή μας. Παράλληλα, δίνουν έμφαση στην έννοια της διαδικασίας και της στιγμιαίας εμπειρίας, που είναι βασικά στοιχεία τόσο της εφήμερης τέχνης όσο και της ποίησης χαϊκού, η οποία αποτυπώνει τη στιγμή σε ελάχιστες λέξεις.
Έτσι, η εγκατάσταση δεν είναι μόνο μια σύνθεση εικόνας και λόγου, αλλά και ένας στοχασμός πάνω στη φύση της ίδιας της τέχνης: 

η τέχνη δεν είναι πάντα μόνιμη, αλλά μπορεί να υπάρχει για να προκαλέσει σκέψη, αλληλεπίδραση και αίσθηση, αφήνοντας το αποτύπωμά της ακόμα και όταν χαθεί !

  

Το έργο απεικονίζει δύο ανθρώπινες φιγούρες, έναν άνδρα και μια γυναίκα, έχει ένα μοντέρνο και εννοιολογικό ύφος, που εστιάζει στην αφαίρεση και τον συμβολισμό. 

Αποτελείται από δύο φιγούρες, με γεωμετρικές, λιτές μορφές που παραπέμπουν στην απλοποίηση της ανθρώπινης φιγούρας.
Τα σώματα των μορφών είναι δομημένα με καθαρά σχήματα: ένα ορθογώνιο και ένα τριγωνικό πρίσμα, δημιουργώντας μια ισορροπία ανάμεσα στη σταθερότητα και τη δυναμική.

 Οι φιγούρες καλύπτονται από χαϊκού και κολάζ, δημιουργώντας έναν διάλογο ανάμεσα στην ποίηση και την εικόνα. 

Η επιλογή αυτή δεν είναι τυχαία: αναδεικνύει την ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία και σύνδεση, καθώς και τη συνύπαρξη διαφορετικών οπτικών γωνιών και μορφών έκφρασης.
Το πιο ξεχωριστό στοιχείο των δύο μορφών είναι ότι αντί για πρόσωπα, οι δύο φιγούρες έχουν καθρέφτες!

 Με αυτόν τον τρόπο, κάθε θεατής που στέκεται μπροστά στο έργο  βλέπει το δικό του πρόσωπο να αντικατοπτρίζεται. Κοιτώντας το εικαστικό έργο ο καθένας γίνεται μέρος του έργου, μέρος της "κατασκευής", γίνεται το ίδιο το έργο, βλέποντας τον ...κόσμο! 

Αυτό υποδηλώνει πως η τέχνη δεν είναι κάτι αποκομμένο από εμάς, αλλά μας εμπλέκει, μας προκαλεί να αναρωτηθούμε για τον εαυτό μας, τη θέση μας στον κόσμο και τον τρόπο που συνυπάρχουμε με τους άλλους.

Μέσα από αυτή την καλλιτεχνική προσέγγιση, ο Εγκιβωτισμός δεν δίνει έτοιμες απαντήσεις, αλλά ανοίγει ένα πεδίο προβληματισμού και αλληλεπίδρασης. 

Μιλάει για τη συνύπαρξη μέσα στην κοινωνία, τις σχέσεις μας με τους άλλους, την ατομική και συλλογική ταυτότητα. Αναδεικνύει την ανάγκη να κοιτάξουμε όχι μόνο τον κόσμο γύρω μας, αλλά και μέσα μας, για να κατανοήσουμε βαθύτερα το τι σημαίνει να είμαστε άνθρωποι.

Η τέχνη του Εγκιβωτισμού γίνεται έτσι ένας καθρέφτης της ίδιας της ζωής – με τις αντιθέσεις της, τις συγκρούσεις της, αλλά και την ομορφιά της συνύπαρξης.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Στέλιος Αγγελούδης

 αφιέρωσε πολύ χρόνο στην έκθεση, είχε θερμές και ουσιαστικές συνομιλίες μπροστά στα έργα, με όλους τους καλλιτέχνες, άκουσε προσεκτικά για  τους συμβολισμούς, για τα υλικά, θέτοντάς στοχευμένες ερωτήσεις με πραγματικό και όχι τυπικό ενδιαφέρον.    

Την έκθεση επιμελήθηκε ο Μπερνάρ Κουόμο. Κριτική επιτροπή: Δημήτρης Ζουρούδης, Αναστασία Παπαδοπούλου Μαρία Μαυρίδου
Οργανωτική επιτροπή: Κυριάκος Χατζηϊωάννογλου, Μαρία Στεφανούρη, Αρετή Κονδυλίδου, Εφη Μαυρίδου, Ευαγγελία Μίχου, Ασημίνα Ψύρρα, Αντώνης Καράγιωργας.

  

   

   

GALLERY