Το 2020 θα μείνει στην ιστορία ως χρόνος καταχνιάς και μελαγχολίας, εξαιτίας του αόρατου ιού που αναστάτωσε την οικουμένη και έδειξε πόσο τρωτός είναι ο άνθρωπος. Μπαίνουμε στο 2021 μη ξέροντας για πόσο ακόμη θα μας τρομοκρατεί ο εφιάλτης
Το 2021 είναι ένας σημαντικός σταθμός στην ιστορία του έθνους μας. Η Ελλάδα θα γιορτάσει την επέτειο των διακοσίων χρόνων από την Επανάσταση του 1821. Το γεγονός αυτό είναι πολύ σημαντικό, καθώς το σκλαβωμένο έθνος μας αναμετρήθηκε με μία πανίσχυρη αυτοκρατορία και κατάφερε να κερδίσει την εθνική ανεξαρτησία μας. Σημαντικός, βέβαια, ήταν και ο ρόλος της Εκκλησίας. Ελπίζουμε ο επετειακός αυτός εορτασμός να μην περιοριστεί μόνο σε πανηγυρικές εκδηλώσεις και μεγαλόστομες διακηρύξεις για τα κατορθώματα του παρελθόντος, αλλά να οδηγήσει τους ηγέτες μας σε ανασκόπηση του παρελθόντος, προβληματισμό για το παρόν για το πού βρισκόμαστε σήμερα και σχεδιασμό για το πού πορευόμαστε στο μέλλον.
Είναι ιστορική αλήθεια ότι οι πρόγονοί μας μεγαλούργησαν πριν από διακόσια χρόνια. Τα γεγονότα όμως από τότε μέχρι και σήμερα δείχνουν ότι την ελευθερία που μας χάρισαν με θυσίες, δεν την χρησιμοποιήσαμε όπως έπρεπε. Οι μεταγενέστεροι πρόγονοί μας, αντί να αγωνιστούν ενωμένοι για την πρόοδο και ευημερία του λαού μας, χωρίστηκαν σε φατρίες και σχημάτισαν τρία κόμματα: το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό! Κι αυτό είναι δική μας πατέντα! Και από τότε μέχρι και σήμερα το πνεύμα της διαίρεσης, της διχόνοιας, του φατριασμού και της οικογενειοκρατίας καλά κρατεί.
Όλες σχεδόν οι χώρες στην ιστορία τους γνώρισαν διαφόρων ειδών επαναστάσεις. Υπάρχει επανάσταση πολιτική, βιομηχανική, τεχνολογική, επιστημονική, φιλοσοφική κ.ά. Πέρα όμως από οποιαδήποτε τέτοια επανάσταση, ο λαός μας, καθώς και οι λαοί της κάποτε χριστιανικής Ευρώπης, χρειάζεται να κάνουν μια άλλου είδους επανάσταση, που είναι η επανάσταση των επαναστάσεων. Είναι η ηθική και πνευματική επανάσταση. Δεν λέμε θρησκευτική, επειδή η αποστειρωμένη από τη βιβλική πνευματικότητα θρησκεία, κακό παρά καλό έχει κάνει. Δημιουργεί πάθη και εχθρότητες και αντί να αλλάζει τον άνθρωπο, τον φανατίζει.
Η ηθική επανάσταση έχει να κάνει πρωτίστως με κάθε άτομο ξεχωριστά. Και μόνο όταν λάβει διαστάσεις, θα μπορέσει να επηρεάσει και την ευρύτερη κοινωνία. Σ’ αυτήν την επανάσταση δεν χρησιμοποιείται στρατός ούτε πολεμοφόδια. Τα μόνα όπλα είναι ο Σταυρός, το καθαρό μήνυμα του Ευαγγελίου, η αγάπη του Θεού, η δύναμη του Αγίου Πνεύματος, η αγιότητα των πιστών, η θυσία, η συμπόνια. Η επανάσταση αυτή φέρνει σε σύγκρουση δύο βασίλεια: του Φωτός και της Ειρήνης με τις δαιμονικές δυνάμεις της αμαρτίας και του κακού. Μόνο αν επικρατήσουν οι δυνάμεις του Φωτός, θα επηρεαστεί και ο κοινωνικός ιστός.
Βέβαια, όταν ρίχνεται η ιδέα ότι η Εκκλησία χρειάζεται επανάσταση για να αλλάξει, αυτόματα τα μέλη της χωρίζονται σε δυο αντίπαλες ομάδες. Η μία ομάδα, οι θιασώτες της παράδοσης, αμέσως επαναστατούν, επειδή νομίζουν ότι όλα θα γκρεμιστούν και οι παραδόσεις ετών θα αμφισβητηθούν. Και αντιστέκονται. Η άλλη σκοπό έχει να φέρει ριζοσπαστικές αλλαγές στο κατεστημένο. Και οι δυο ομάδες βρίσκονται σε λάθος κατεύθυνση. Και οι δυο πρέπει να καταλάβουν ότι αυτό που χρειάζεται η Εκκλησία είναι η επιστροφή στη διδασκαλία της Καινής Διαθήκης. Μάλιστα, η επανάσταση αυτή επείγει, καθώς τις τελευταίες δεκαετίες η κοινωνία μας ολισθαίνει με ταχύτητα σε βάραθρο χάους, σήψης, διαφθοράς, διαστροφής και ανηθικότητας.
Με πόνο βλέπουμε την κοινωνία σε πρωτοφανή ηθική παρακμή. Τα διαζύγια πήραν ανησυχητικές διαστάσεις, η εγκληματικότητα έφτασε στα ύψη, η διαφθορά βασιλεύει παντού, οι ηγέτες του έθνους ψηφίζουν νόμους πρωτάκουστους: συμφωνητικό συμβίωσης, υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, εκτρώσεις... Ο λαός μας τρέφεται με «τα σκουπίδια» που αφειδώς προβάλλουν τα τηλεοπτικά κανάλια με κάθε είδους ανωμαλία.
Και το πιο θλιβερό είναι ότι η Εκκλησία, και στην πατρίδα μας και παγκόσμια, αντί να είναι μια αποτρεπτική δύναμη ενάντια στη λαίλαπα της πρωτοφανούς παρακμής, ζει αμέριμνη. Μια έρευνα, που έγινε το 1997, χρησιμοποίησε 152 διαφορετικά στοιχεία από τη ζωή, για να κάνει σύγκριση ανάμεσα στην Εκκλησία και τον κόσμο. Δεν βρέθηκε καμία ουσιαστική διαφορά μεταξύ των δύο. Στην πραγματικότητα το ποσοστό διαζυγίων μεταξύ των ανθρώπων της Εκκλησίας ήταν υψηλότερο από το ποσοστό διαζυγίων μεταξύ των αθεϊστών!
Αλλά και σήμερα σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε ανθρώπους της Εκκλησίας και του κόσμου. Κάποιες πράξεις, που στο παρελθόν θεωρούνταν τρομερές αμαρτίες, σήμερα όποιος τις καταδικάζει θεωρείται ομοφοβικός και οπισθοδρομικός!
Ενώ η Εκκλησία, ως το σώμα του Χριστού στη γη, θα έπρεπε να εκπέμπει φως και να είναι αλάτι, κατακλύζεται η ίδια από σκάνδαλα οικονομικά, σεξουαλικά κλπ. Τσαρλατάνοι ιεροκήρυκες κηρύττουν άλλο ευαγγέλιο και θησαυρίζουν. Και υπάρχουν χιλιάδες αφελείς που τους ακολουθούν τυφλά. Κάθε λίγο φυτρώνουν και νεοφανείς αιρέσεις. Ο Διάβολος κατάφερε, ώστε πολλές εκκλησίες και χριστιανικές οργανώσεις, ιδιαίτερα στο εξωτερικό, να μετατραπούν σε κέντρα πολιτικής προπαγάνδας και άλλες να λειτουργούν περισσότερο σαν σωματεία, φιλανθρωπικά ιδρύματα ή εμπορικά καταστήματα.
Η Εκκλησία πρέπει να αφυπνιστεί από τη χρόνια απάθειά της, την κοσμικότητα, τον συμβιβασμό με το σύστημα του κόσμου και να κινητοποιήσει όλη την πνευματική της δύναμη. Να βρει τον βιβλικό βηματισμό της. Οι ηγέτες και ο λαός της πρέπει να πέσουν στα γόνατα και να εκζητήσουν τον Κύριο, να ξοδεύουν χρόνο στην προσευχή, στη μελέτη της Βίβλου και οι άμβωνες να αρπάξουν φωτιά με φλογερά κηρύγματα. Οι χριστιανικές οικογένειες να βρουν την παλιά τους αίγλη. Οι γονείς να αναλάβουν τη σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, αφού γίνουν πρώτα οι ίδιοι ζωντανά, άγια παραδείγματα.
Σήμερα η Εκκλησία, επειδή έχει συμβιβαστεί και εξομοιωθεί με το σύστημα του κόσμου της αμαρτίας, δεν ενοχλεί κανέναν με τα ανούσια και άνευρα κηρύγματα. Ο Ιησούς Χριστός είπε στους μαθητές Του: «Αν ο κόσμος σας μισεί, να ξέρετε πως πριν από σας εμένα έχει μισήσει» (Ιωάν. 15:18). Και ο απόστολος Παύλος τονίζει: «κι όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν μια ευσεβή ζωή, έτσι όπως θέλει ο Ιησούς Χριστός, θα κατατρεχτούνε» (διωχθήσονται) (Β΄ Τιμ.3:12). Οι πιστοί του Κυρίου σήμερα δεν αντιμετωπίζουν καμιά εχθρότητα, κανένα διωγμό, καμιά θλίψη από τον κόσμο, κι αυτό επειδή έχουν εξομοιωθεί με το σύστημά του.
Η Εκκλησία πρέπει να επιστρέψει στη βιβλική απλότητά της για να γνωρίσει τη δύναμη και την παρουσία της Κεφαλής της, που είναι ο Χριστός. Η Αγία Γραφή με απλό τρόπο μάς περιγράφει το πρότυπο του Θεού για την Εκκλησία Του: «Κι ήταν όλοι αυτοί αφοσιωμένοι στη διδαχή των αποστόλων, στη συναναστροφή μεταξύ τους, στην τέλεση της θείας Ευχαριστίας και στις προσευχές» (Πράξεις 2:42).
Συμπερασματικά: Μια Εκκλησία για να είναι βιβλική, πρέπει να έχει κήρυγμα με κέντρο τη Βίβλο και τον Χριστό, συστηματική διδασκαλία, δυναμικό ευαγγελισμό, τακτική μαθητεία, άγια ηγεσία, πνευματική λατρεία με κέντρο τον Θεό, ένθερμη προσευχή, στενή κοινωνία μεταξύ των πιστών, πειθαρχία και ιεραποστολές. Ας ξεκινήσει αυτή η επανάσταση με τη δική σου και δική μου ζωή, με τη Χάρη Του και για τη δόξα Του.