Ο υποβιβασμός του «Μ.Αλεξάνδρου» από το Πανελλήνιο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα και η αποτυχία της ανόδου του «Ολύμπου» σ’ αυτό, οδήγησαν πολλούς προοδευτικούς φιλάθλους της Κατερίνης να σκεφτούν τη συνένωση των δύο ομάδων. Η σκέψη τους έφερε αποτέλεσμα!
Ο ΠΙΕΡΙΚΟΣ δημιουργήθηκε στις 11 Απριλίου του 1961. Την ημερομηνία αυτή πραγματοποιηθήκαν οι γενικές συνελεύσεις των δύο ποδοσφαιρικών ομάδων της πόλης, που αποφάσισαν χωριστά η κάθε μία τη συγχώνευση των δύο ομάδων. Βέβαια είχε υπάρξει η σχετική προεργασία και σ’ αυτό συνέβαλαν εκτός από προοδευτικούς παράγοντες των δύο ομάδων και οι τότε διοικούντες το Νομό και το Δήμο, Κωνσταντίνος Ναλμπάντης, Νομάρχης και Βασίλειος Ταβαντζής, Δήμαρχος. Η γενική συνέλευση του «Μ.Αλέξανδρου» έγινε στο καφενείο της οικογένειας του τερματοφύλακα Βαγγέλη Δρανδάκη (στην οδό Ίωνος Δραγούμη, απέναντι από την τότε Αγροτική Τράπεζα) και πήρε ομόφωνη απόφαση για τη συγχώνευση. Δεν έγινε το ίδιο με τη γενική συνέλευση του «Όλυμπου», στο καφενείο «Παράδεισος» στην τότε οδό Διαδόχου Κωνσταντίνου. Εκεί υπήρξαν σοβαρές αντιρρήσεις για τη συγχώνευση με πολλούς διαξιφισμούς, αντεγκλήσεις και αποχωρήσεις. Τελικά πάρθηκε απόφαση με πλειοψηφία. Από τους δύο συλλόγους αποφασίστηκε ότι ύστερα από κλήρωση, ο ένας θα προσχωρούσε στον άλλον και δεν θα υπήρχε διάλυση κάποιου απ’ αυτούς. Η κλήρωση οδήγησε την προσχώρηση του «Όλυμπου» στο «Μέγα». Έτσι ο «Μέγας» δέχτηκε τους ποδοσφαιριστές του «Όλυμπου» και μετονομάστηκε σε ΠΙΕΡΙΚΟΣ, ενώ ο «Όλυμπος» διατηρήθηκε ως ομάδα, για να χρησιμοποιείται ως ποδοσφαιρικό φυτώριο. Αργότερα μετονομάστηκε κι αυτός και πήρε το όνομα ΑΠΟΛΛΩΝ Κατερίνης.
Ο ΑΠΟΛΛΩΝ έδωσε κάποιους αγώνες επίσημα και μετά διαλύθηκε. Θυμάμαι τον αγώνα του στο Κύπελλο με τον ΠΙΕΡΙΚΟ που έληξε ισόπαλος 1-1. Ο επαναληπτικός αγώνας δεν έγινε.
Ο ΠΙΕΡΙΚΟΣ και ο Όλυμπος πήραν μέρος την ποδοσφαιρική περίοδο 1961-1962 στο πρωτάθλημα Κεντροδυτικής Μακεδονίας με τον Πανναουσαϊκό και Ολυμπιακό Νάουσας, τον Εδεσσαϊκό Έδεσσας, την Αναγέννηση Γιαννιτσών, τη Βέροια και τον Απόλλωνα Κρύας Βρύσης. Ο ΠΙΕΡΙΚΟΣ τερμάτισε πρώτος γύρω στα Χριστούγεννα του 1961 χάνοντας μόνο στη Βέροια. Αμέσως συμμετείχε στο νέο όμιλο Κεντροδυτικής-Δυτικής Μακεδονίας με αντιπάλους τους Βέροια, Εδεσσαϊκό, Ολυμπιακό Κοζάνης, Άρη Πτολεμαΐδας και Άρη Καστοριάς. Το πρωτάθλημα αυτό τελείωσε στα μέσα Μαρτίου 1962 και ο ΠΙΕΡΙΚΟΣ ισοβάθμησε στην πρώτη θέση με τον Ολυμπιακό Κοζάνης. Αποφασίστηκε το μπαράζ να γίνει στη Θεσσαλονίκη την 1η Απριλίου 1962, στο γήπεδο του Άρη Θεσσαλονίκης (Χαριλάου) στις 10.30΄ το πρωί. Τέτοια εκστρατεία φιλάθλων δεν νομίζω ότι ξαναέγινε μέχρι τότε στην Ελλάδα. Από την Κατερίνη ξεκίνησε ένα εκδρομικό τραίνο με ατμομηχανή (μουντζούρης) με 3.000 Κατερινιώτες, στο οποίο επέβαινα και εγώ. Στην ατμομηχανή υπήρχε ένα μεγάλο πανό που έγραφε «ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΠΙΕΡΙΚΟΣ».
Το γήπεδο Χαριλάου τότε ήταν ξερό (χωρίς χόρτο) και είχε μία μικρή κερκίδα μόνο από τη μία πλευρά.
Από την απέναντι υπήρχε ένα κεκλιμένο ανάχωμα στο οποίο συνωστίζονταν όρθιοι πάνω από 12.000 άτομα, μεταξύ των οποίων κι εγώ. Θεωρούσα τον εαυτό μου πολύ τυχερό, επειδή μπόρεσα και μπήκα μέσα στο γήπεδο, διότι έξω απ’ αυτό υπήρχαν χιλιάδες φίλαθλοι που δεν κατάφεραν να μπουν.
Για να μπορέσω να παρακολουθήσω τον αγώνα, χωρίς να μ’ εμποδίζει κανείς ψηλότερός μου (ήμουν μόλις 14 ετών), βρήκα δύο κοτρόνες, τις έβαλα τη μία πάνω στην άλλη και ανέβηκα πάνω τους. Θα έπεσα τουλάχιστον είκοσι φορές απ’ αυτές, επειδή έπρεπε να κρατώ και ισορροπία, αλλά δεν μ’ ένοιαζε καθόλου. Στο γήπεδο βέβαια οι Κατερινιώτες ήταν πολύ περισσότεροι από τους Κοζανίτες.
Ο ΠΙΕΡΙΚΟΣ κέρδισε με 1-0 με γκολ του Γιώργου Κεφαλίδη προς το τέλος του αγώνα. Ήταν το γκολ που πανηγύρισα περισσότερο στη ζωή μου!
Στον αγώνα έγιναν επεισόδια κατά το δεύτερο ημίχρονο και ο Πορτογάλος διαιτητής απέβαλε δύο παίκτες από τον Ολυμπιακό Κοζάνης και έναν από τον Πιερικό (Ταξίδης).
Πάντως ο μισός δρόμος για την άνοδο της ομάδας μας στην Α΄ Εθνική Κατηγορία είχε διανυθεί! Προπονητής του Πιερικού σ΄ αυτόν τον αγώνα ήταν ο Χάρρυ Αουρέντνικ.
Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω ότι η παρουσία ξένων διαιτητών ήταν πολύ συνηθισμένο φαινόμενο στους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Οι ομάδες και οι φίλαθλοι δεν είχαν εμπιστοσύνη στους Έλληνες διαιτητές και δίκαια, διότι η αμεροληψία τους τότε ήταν ανύπαρκτη.
Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω ότι η παρουσία ξένων διαιτητών ήταν πολύ συνηθισμένο φαινόμενο στους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Οι ομάδες και οι φίλαθλοι δεν είχαν εμπιστοσύνη στους Έλληνες διαιτητές και δίκαια, διότι η αμεροληψία τους τότε ήταν ανύπαρκτη.
Έτσι σε κάθε κρίσιμο ματς μετακαλούνταν αλλοδαποί διαιτητές από κοντινά κυρίως κράτη. Διαιτητές από την Τουρκία, Ιταλία, Αίγυπτο και Ισραήλ υπήρχαν σε κάθε αγωνιστική ημέρα της Α΄ αλλά και Β΄ Εθνικής κατηγορίας ποδοσφαίρου.
Το Μάιο 1962 άρχισε η τελική φάση αγώνων για την άνοδο στην Α΄ Εθνική Κατηγορία. Ο ΠΙΕΡΙΚΟΣ κλήθηκε να αγωνιστεί με τους Ολυμπιακό Βόλου, Λαρισαϊκό Λάρισας, Ηρακλή Σερρών και Ηρακλή Καβάλας. Άρχισαν πάλι οι εκστρατείες των Κατερινιωτών φιλάθλων στα εκτός έδρας ματς της ομάδας. Συμμετείχα σε μία απ’ αυτές, στο Βόλο. Εκδρομικό τραίνο (πάλι μουντζούρης) κι αυτή τη φορά, αλλά με λιγότερο κόσμο (περίπου 1200 φίλαθλοι), επειδή ήταν τέλος Ιουνίου και οι αγροτικές εργασίες ήταν στο φόρτε τους. Το ταξίδι τώρα ήταν μεγαλύτερο και έμοιαζε ατέλειωτο διασχίζοντας το Θεσσαλικό κάμπο από τη Λάρισα μέχρι το Βόλο μέσα σε καύσωνα. Μου έχει μείνει αξέχαστη η συνεχόμενη κατακίτρινη θέα των θερισμένων σταροχώραφων του κάμπου και παντελής έλλειψη σκιάς. Στο νεόκτιστο και εντυπωσιακό για την εποχή γήπεδο του Βόλου, δεν έγινε δυνατό να βρω εισιτήριο για τον αγώνα. Έτσι με πολλούς άλλους συντοπίτες μου ανηφορίσαμε στο γειτονικό λόφο και απ’ εκεί προσπαθήσαμε να δούμε το ματς. Ήμασταν όμως πολύ μακριά. Μόλις και μετά βίας μπορούσαμε να διακρίνουμε τους παίκτες. Μόνο από τις ιαχές των φιλάθλων καταλάβαμε ότι σημειώθηκαν δύο γκολ, αλλά δεν ξέραμε ποια ομάδα τα έβαλε. Όταν κατεβήκαμε από το λόφο και μάθαμε ότι νικήσαμε 2-0, ξεσπάσαμε σε χοροπηδητά και ζητωκραυγές, που δεν σταμάτησαν ούτε όταν φτάσαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό για να μπούμε στο τραίνο για την επιστροφή στην Κατερίνη. Τα γκολ τα έβαλε ο Λάκης Αμανατίδης. Προπονητής του Πιερικού ήταν ο Κλεάνθης Βικελίδης, αφού ο Αουρέντνικ είχε απολυθεί εξ αιτίας της ήττας του Πιερικού στην Καβάλα.
Και σ’ αυτή τη φάση ο ΠΙΕΡΙΚΟΣ πάλι ισοβάθμησε στην πρώτη θέση, αυτή τη φορά με τον Ηρακλή Καβάλας. Το μπαράζ ορίστηκε πάλι να γίνει στο γήπεδο Χαριλάου στη Θεσσαλονίκη, αυτή τη φορά όμως απόγευμα και ημέρα Τετάρτη. Ήταν 4 Ιουλίου 1962. Δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω αυτό το ματς. Από νωρίς το απόγευμα είχα πάρει θέση έξω από το κτίριο του ΟΤΕ στην οδό Ιωαννίνων, μαζί με εκατοντάδες άλλους συντοπίτες, για να περιμένουμε νέα για την εξέλιξη του αγώνα και το τελικό σκορ! Ήταν 7.30΄το απόγευμα όταν ήλθε τηλεφωνικά το νέο! ΠΙΕΡΙΚΟΣ-Ηρακλής Καβάλας 2-0!!!!
Το Μάιο 1962 άρχισε η τελική φάση αγώνων για την άνοδο στην Α΄ Εθνική Κατηγορία. Ο ΠΙΕΡΙΚΟΣ κλήθηκε να αγωνιστεί με τους Ολυμπιακό Βόλου, Λαρισαϊκό Λάρισας, Ηρακλή Σερρών και Ηρακλή Καβάλας. Άρχισαν πάλι οι εκστρατείες των Κατερινιωτών φιλάθλων στα εκτός έδρας ματς της ομάδας. Συμμετείχα σε μία απ’ αυτές, στο Βόλο. Εκδρομικό τραίνο (πάλι μουντζούρης) κι αυτή τη φορά, αλλά με λιγότερο κόσμο (περίπου 1200 φίλαθλοι), επειδή ήταν τέλος Ιουνίου και οι αγροτικές εργασίες ήταν στο φόρτε τους. Το ταξίδι τώρα ήταν μεγαλύτερο και έμοιαζε ατέλειωτο διασχίζοντας το Θεσσαλικό κάμπο από τη Λάρισα μέχρι το Βόλο μέσα σε καύσωνα. Μου έχει μείνει αξέχαστη η συνεχόμενη κατακίτρινη θέα των θερισμένων σταροχώραφων του κάμπου και παντελής έλλειψη σκιάς. Στο νεόκτιστο και εντυπωσιακό για την εποχή γήπεδο του Βόλου, δεν έγινε δυνατό να βρω εισιτήριο για τον αγώνα. Έτσι με πολλούς άλλους συντοπίτες μου ανηφορίσαμε στο γειτονικό λόφο και απ’ εκεί προσπαθήσαμε να δούμε το ματς. Ήμασταν όμως πολύ μακριά. Μόλις και μετά βίας μπορούσαμε να διακρίνουμε τους παίκτες. Μόνο από τις ιαχές των φιλάθλων καταλάβαμε ότι σημειώθηκαν δύο γκολ, αλλά δεν ξέραμε ποια ομάδα τα έβαλε. Όταν κατεβήκαμε από το λόφο και μάθαμε ότι νικήσαμε 2-0, ξεσπάσαμε σε χοροπηδητά και ζητωκραυγές, που δεν σταμάτησαν ούτε όταν φτάσαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό για να μπούμε στο τραίνο για την επιστροφή στην Κατερίνη. Τα γκολ τα έβαλε ο Λάκης Αμανατίδης. Προπονητής του Πιερικού ήταν ο Κλεάνθης Βικελίδης, αφού ο Αουρέντνικ είχε απολυθεί εξ αιτίας της ήττας του Πιερικού στην Καβάλα.
Και σ’ αυτή τη φάση ο ΠΙΕΡΙΚΟΣ πάλι ισοβάθμησε στην πρώτη θέση, αυτή τη φορά με τον Ηρακλή Καβάλας. Το μπαράζ ορίστηκε πάλι να γίνει στο γήπεδο Χαριλάου στη Θεσσαλονίκη, αυτή τη φορά όμως απόγευμα και ημέρα Τετάρτη. Ήταν 4 Ιουλίου 1962. Δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω αυτό το ματς. Από νωρίς το απόγευμα είχα πάρει θέση έξω από το κτίριο του ΟΤΕ στην οδό Ιωαννίνων, μαζί με εκατοντάδες άλλους συντοπίτες, για να περιμένουμε νέα για την εξέλιξη του αγώνα και το τελικό σκορ! Ήταν 7.30΄το απόγευμα όταν ήλθε τηλεφωνικά το νέο! ΠΙΕΡΙΚΟΣ-Ηρακλής Καβάλας 2-0!!!!
Αμέσως όλοι ξεσπάσαμε σε ζητωκραυγές! Ο ΠΙΕΡΙΚΟΣ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ Α΄ ΕΘΝΙΚΗ!!!
Μετακινηθήκαμε όλοι στη πλατεία Ελευθερίας και άρχισε το γλέντι! Γλέντι πραγματικό με ζουρνάδες και νταούλια! Σε λίγο νύχτωσε και κανένας δεν έφευγε από τη πλατεία, αφού όλοι περίμεναν την έλευση του λεωφορείου από τη Θεσσαλονίκη με την ομάδα! Για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να παραμείνω και έτσι δεν ήμουν παρών στην υποδοχή της ομάδας. Για την ιστορία πρέπει να αναφέρω ότι τα γκολ, που μπήκαν στο β΄ ημίχρονο, τα σημείωσαν ο Μπίκας και ο Αναστασιάδης. Τον ΠΙΕΡΙΚΟ σ’ αυτό τον αγώνα τον καθοδήγησε προπονητικά ο Κλεάνθης Βικελίδης.
Ο νεοφώτιστος ΠΙΕΡΙΚΟΣ στην παρθενική του εμφάνιση στο πρωτάθλημα Α΄ Εθνικής Κατηγορίας 1962-63 κατέλαβε την 7ηθέση με 9 νίκες, 7 ισοπαλίες και 14 ήττες.
Η σημαντικότερη όμως επιτυχία του (ακόμη και μέχρι σήμερα) ήταν η συμμετοχή του στον τελικό Κυπέλου Ελλάδος με αντίπαλο τον Ολυμπιακό Πειραιώς. Μοναδική επαρχιακή ομάδα που είχε παίξει μέχρι τότε σε τελικό κυπέλου ήταν η Δόξα Δράμας, το 1958 και το 1959, χωρίς να το κερδίσει. Για να φτάσει ο ΠΙΕΡΙΚΟΣ στον τελικό αυτό, απέκλεισε με τη σειρά τις εξής ομάδες : Αναγέννηση Γιαννιτσών, Εθνικό Πειραιώς, Νίκη Βόλου και Αβέρωφ Ιωαννίνων. Ο τελικός έγινε στις 18 Ιουλίου 1963 το βράδυ στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ο ΠΙΕΡΙΚΟΣ αγωνίστηκε υπέροχα και έχασε πολλές ευκαιρίες για να πετύχει γκολ. Η εμπειρία όμως του Ολυμπιακού επικράτησε τελικά και η ομάδα μας ηττήθηκε με 3-0.
Στο πρωτάθλημα 1963-64 τερμάτισε πάλι 7ος με 9 νίκες, 9 ισοπαλίες και 12 ήττες.
Στο πρωτάθλημα 1964-65 τερμάτισε 5ος με 12 νίκες, 8 ισοπαλίες και 10 ήττες.
Στο πρωτάθλημα 1965-66 τερμάτισε 8ος με 12 νίκες, 3 ισοπαλίες και 15 ήττες.
Στο πρωτάθλημα 1966-67 τερμάτισε 14ος με 8 νίκες, 7 ισοπαλίες και 15 ήττες (νικηφόρο μπαράζ με τον Πανσερραϊκό και παραμονή στην κατηγορία)
Στο πρωτάθλημα 1967-68 τερμάτισε 5ος με 15 νίκες, 5 ισοπαλίες και 14 ήττες. Η θέση αυτή τον οδήγησε στο Βαλκανικό κύπελο, όπου αγωνίστηκε με τη Μπερόε Στάρα Ζαγόρα Βουλγαρίας (1-1 και 0-1) και την ΠΤΤ Αγκύρας Τουρκίας (0-4 και 3-2). Στη διοργάνωση αυτή τερμάτισε τρίτος με 1 νίκη, 1 ισοπαλία και 2 ήττες.
Προπονητές που συνέβαλαν στην εποποιΐα του ΠΙΕΡΙΚΟΥ, εκτός από τον Αυστριακό Harry Aurednik, ήταν ο Γιουγκοσλάβος Αλεξέϊ Πέτροβιτς και ο Ούγγρος Ντέζο Μπούτζακ.
Ο νεοφώτιστος ΠΙΕΡΙΚΟΣ στην παρθενική του εμφάνιση στο πρωτάθλημα Α΄ Εθνικής Κατηγορίας 1962-63 κατέλαβε την 7ηθέση με 9 νίκες, 7 ισοπαλίες και 14 ήττες.
Η σημαντικότερη όμως επιτυχία του (ακόμη και μέχρι σήμερα) ήταν η συμμετοχή του στον τελικό Κυπέλου Ελλάδος με αντίπαλο τον Ολυμπιακό Πειραιώς. Μοναδική επαρχιακή ομάδα που είχε παίξει μέχρι τότε σε τελικό κυπέλου ήταν η Δόξα Δράμας, το 1958 και το 1959, χωρίς να το κερδίσει. Για να φτάσει ο ΠΙΕΡΙΚΟΣ στον τελικό αυτό, απέκλεισε με τη σειρά τις εξής ομάδες : Αναγέννηση Γιαννιτσών, Εθνικό Πειραιώς, Νίκη Βόλου και Αβέρωφ Ιωαννίνων. Ο τελικός έγινε στις 18 Ιουλίου 1963 το βράδυ στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ο ΠΙΕΡΙΚΟΣ αγωνίστηκε υπέροχα και έχασε πολλές ευκαιρίες για να πετύχει γκολ. Η εμπειρία όμως του Ολυμπιακού επικράτησε τελικά και η ομάδα μας ηττήθηκε με 3-0.
Στο πρωτάθλημα 1963-64 τερμάτισε πάλι 7ος με 9 νίκες, 9 ισοπαλίες και 12 ήττες.
Στο πρωτάθλημα 1964-65 τερμάτισε 5ος με 12 νίκες, 8 ισοπαλίες και 10 ήττες.
Στο πρωτάθλημα 1965-66 τερμάτισε 8ος με 12 νίκες, 3 ισοπαλίες και 15 ήττες.
Στο πρωτάθλημα 1966-67 τερμάτισε 14ος με 8 νίκες, 7 ισοπαλίες και 15 ήττες (νικηφόρο μπαράζ με τον Πανσερραϊκό και παραμονή στην κατηγορία)
Στο πρωτάθλημα 1967-68 τερμάτισε 5ος με 15 νίκες, 5 ισοπαλίες και 14 ήττες. Η θέση αυτή τον οδήγησε στο Βαλκανικό κύπελο, όπου αγωνίστηκε με τη Μπερόε Στάρα Ζαγόρα Βουλγαρίας (1-1 και 0-1) και την ΠΤΤ Αγκύρας Τουρκίας (0-4 και 3-2). Στη διοργάνωση αυτή τερμάτισε τρίτος με 1 νίκη, 1 ισοπαλία και 2 ήττες.
Προπονητές που συνέβαλαν στην εποποιΐα του ΠΙΕΡΙΚΟΥ, εκτός από τον Αυστριακό Harry Aurednik, ήταν ο Γιουγκοσλάβος Αλεξέϊ Πέτροβιτς και ο Ούγγρος Ντέζο Μπούτζακ.
Προπονητής του ΠΙΕΡΙΚΟΥ στο μεγαλύτερο μέρος του ποδοσφαιρικού μαραθώνιου για την άνοδό του στην Α΄ Εθνική Κατηγορία ήταν ο Χάρρυ Αουρέντνικ. O Lukas "Harry" Aurednik ήταν Αυστριακός. Γεννήθηκε στη Βιέννη. Ξεκίνησε την καριέρα του σε μικρό σύλλογο (Staatsfabrik) και εντάχθηκε στην Ραπίντ Βιέννης το 1935. Μετά τον πόλεμο, ο Αουρέντνικ έπαιξε στη Γαλλία πριν επιστρέψει και πάλι στην Αυστρία, για να διαπρέψει ως κορυφαίος αμυντικός ποδοσφαιριστής στην Αούστρια Βιέννης (1948-1953). Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο ο Αουρέντνικ ασχολήθηκε με την προπονητική. Το 1960, κατά τη διάρκεια της πρώτης χρονιάς της Ελληνικής Α' Εθνικής, ανέλαβε την ΑΕΚ και παραλίγο να πάρει πρωτάθλημα, χάνοντας τον τίτλο την τελευταία αγωνιστική.
Μετά την ΑΕΚ όπως έγραψα έγινε προπονητής στον Πιερικό. Στον Πιερικό "έπιασε δουλειά" στις 4-7-1961. Δέκα μήνες αργότερα (7-6-1962), μετά τον εκτός έδρας αγώνα και την ήττα στην Καβάλα με 3-1, αποχώρησε αφήνοντας την θέση του στον Κλεάνθη Βικελίδη. Υπήρξε πετυχημένη η παρουσία του Αουρέντνικ στον Πιερικό, αφού συνοδεύτηκε με 26 νίκες, 7 ισοπαλίες και 4 ήττες, με 116 γκολ ενεργητικό και 22 παθητικό!
Ίσως βάσει αποτελεσμάτων, ήταν ο πιο πετυχημένος προπονητής στην ιστορία του Πιερικού.
