Αντώνης Φωστιέρης, «Οι χαρτοπαίκτες»

 Πάντα τους βρίσκω εδώ.

 Στο ίδιο καταγώγιο (Σ’ αυτό το άθλιο καφενείο, σαν καπηλειό) 

Μ’ ένα μπουκάλι στο... τραπέζι. 

Ο αριστερά καπνίζει πίπα.

 Όμως κι ο δύο Ψυχή και σώματι δοσμένοι Στα χαρτιά. 

Μόλις που αρχίσαν το παιχνίδι.

 Τράβηξαν Τα πρώτα φύλλα κι εξετάζουν εμβριθώς 

Ποια τακτική ν’ ακολουθήσουν. 

Πρόσεξα Πως, κρύο ή ζέστη, εξάπαντος Φορούν σακάκι και καπέλο. 

Πρόσεξα Κυρίως αυτό: Δεν στέργουνε Να σταματήσουν την παρτίδα ούτε λεπτό.

 Ξεχνούν να φάνε και να πιουν. 

Να κοιμηθούνε.

 Κάθονται Αντίκρυ ο ένας απ’ τον άλλο. Ακίνητοι. Κι αυτό επί χρόνια, συνεχώς. 

Πώς γίνεται; 

Δεν τους γυρεύουν τα παιδιά, η γυναίκα τους, Δεν έχουν σπίτι και δουλειά; 

Με ζώσανε Τα φίδια για καλά. 

Υποπτεύομαι Πως κάποιο τέχνασμα γελάει τη λογική μου 

Κάποιο περίεργο παιχνίδι θα μου σκάρωσες 

Με τα ψυχρά και τα θερμά σου που ζαλίζουνε 

Σ’ αυτό το άθλιο μαγαζί 

Που με κουβάλησες, 

Το καπνισμένο τούτο 

Καταγώγιο, Κύριε Σεζάν.

 (Από τη συλλογή «Τοπία του Τίποτα», εκδ. Καστανιώτη, 2013)
Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/poems/ ]