Στην ηλικία των 104 ετών, είναι ο μεγαλύτερος από τους λίγους επιζώντες μαχητές του Έπους 1940. Φέτος, ογδόντα χρόνια από τότε αφηγείται, συγκινείται και συγκινεί. Ξεφυλλίζει με την ισχυρή μνήμη και διαύγεια του πτυχές πλημμυρισμένες με πατριωτισμό και εθνική υπερηφάνεια για τους συμμαχητές του, που πολέμησε μαζί τους και κράτησαν απόρθητο το ηρωικό ύψωμα 731 κατατρόπωσαν τους Ιταλούς, στην πιο κρίσιμη μάχη που έκβαση του πολέμου κατά την εαρινή επίθεση.
Εκφράζει τον πόνο γι’ αυτούς που έπεσαν στα πεδία των μαχών της Β. Ηπείρου και έμειναν εκεί για πάντα. Μιλάει για τη φρίκη του πολέμου και όσα άλλα απειλούσαν τη ζωή τους. Για τα κρυοπαγήματα που οδήγησαν σε αναπηρίες και θανάτους. Για την ψείρα που όμως σπεύδει να πει ότι τους κρατούσε ξύπνιους σε εγρήγορση και δεν αιφνιδιάζονταν από τις νυχτερινές επιθέσεις των Ιταλών. Για την πείνα διηγείται απίστευτες ιστορίες, όπως για το σκοτωμένο άλογο, που τον κράτησε στη ζωή έναν και πλέον μην. Για τις κυψέλες που έτρωγαν το μέλι μαζί με τις μέλισσες και για τις φλούδες των δένδρων που έτρωγαν, γιατί αισθάνονταν ότι είχε κάποια θρεπτική ουσία.
Διηγείται διάφορα περιστατικά, και εκφράζει την υπερηφάνεια του για τους αγώνες στο μέτωπο. Δεν παραλείπει όμως να πει και το παράπονο για τα όσα έζησε μετά την επιστροφή του από το μέτωπο. Για την απόλυση από της δημοτική αρχή του Βόλου, όπου εργαζόταν στην καθαριότητα, λόγω των πολιτικών του φρονημάτων! Θα πει με πικρία: «Μ’ έδιωξαν ενώ γνώριζαν ότι δεν είχα καμία κομματική ταυτότητα, παρά μόνο μια για την πατρίδα. Ήταν μια απόφαση που με πλήγωσε, αλλά και μου στέρησε την εργασία και την πλήρη σύνταξη».
Πριν τελειώσουμε τη συζήτηση, ήθελε να μάθει τι έγινε με τους άταφους πεσόντες στα πεδία των μαχών της Βορείου Ηπείρου, όταν τον ενημέρωσα ότι σύντομα θα ολοκληρωθεί αυτή η προσπάθεια για τους 8.000 πεσόντες, που άρχισε πριν από δεκαπέντε χρόνια, αισθάνθηκε μια βαθιά ανακούφιση.
Η συγκινητική αφήγηση του Δ. Κάλμπαρη: https://www.youtube.com/watch?v=G65QffOUyXM
