Γυναίκα-Σκέψεις της Μαρίας Καρανίκα για την έκθεση φωτογραφίας της Στέλλας Τζιτζιλή. ΦΩΤΟ

Η αρχαιολόγος, Μαρία Καρανίκα, συντονίστρια στην εκδήλωση των εγκαινίων της έκθεσης φωτογραφίας της Στέλλας Τζιτζιλή, στην προλογική εισαγωγή της, καλωσορίζοντας τους φιλότεχνους της Κατερίνης επισήμανε τα εξής: 

¨Γυναίκα δεν γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι¨ γράφει στο φιλοσοφικό δοκίμιό της ¨Το Δεύτερο Φύλο¨ η συγγραφέας, φιλόσοφος, ακτιβίστρια, αλλά και ¨μητέρα¨ του φεμινισμού, Simon de Beauvoir.
Το φύλο είναι αυτό που συχνά καθορίζει τη ζωή μας, όπως και συνδυαστικά το πού γεννηθήκαμε, τι θρήσκευμα ακολουθούμε ή από τι περιβάλλον προερχόμαστε. Γιατί για παράδειγμα άλλη τύχη έχουν οι γυναίκες της Δύσης, που μπορούν πλέον να απολαμβάνουν μια σχετική πλειάδα δικαιωμάτων κι άλλη οι γυναίκες σε χώρες της Ανατολής, όπου βλέπουμε ακόμη και σήμερα να ζούνε σε καταστάσεις άκρου μεσαιωνισμού, βαρβαρότητας κι απάνθρωπης αντιμετώπισης. Κι όλα αυτά γιατί απλά γεννήθηκαν γυναίκες, χωρίς να είναι αναστρέψιμη η μοίρα τους, που άλλοι αποφάσισαν γι’ αυτές.
Όσον αφορά στη χώρα μας, παρατηρούμε πως τα στερεότυπα είναι ακόμη και σήμερα πολλά, όπως ότι η γυναίκα είναι η αδύναμη, αυτή που θέλει προστασία, η γυναίκα είναι ανήθικη όταν εκφράζεται, ντύνεται ή χρησιμοποιεί όπως της αρέσει το σώμα της, η γυναίκα πρέπει να παντρευτεί και να κάνει οπωσδήποτε παιδιά κοκ. Αντίθετα, ο άντρας μένει συνήθως στο απυρόβλητο και δεν έχει λόγους να απολογείται για τις πράξεις του. 

Ακόμη κι όταν ένας άντρας στη σημερινή εποχή ασκεί βία σε γυναίκα τα ΜΜΕ τον απενοχοποιούν και ωραιοποιούν την πράξη του κατά κάποιο τρόπο, λέγοντας ότι ¨την έδειρε ή την σκότωσε από πάθος ή μεγάλη αγάπη¨. 

Αυτό είναι στην ουσία μια εικόνα ελάφρυνσης του εγκλήματος, όπου ο φονιάς φαίνεται σαν ένας ήρωας βικτωριανού μυθιστορήματος πάθους κι όχι σαν ένας στυγνός δολοφόνος.

Η σημερινή γυναίκα έχει κάνει πρόοδο και αγωνίζεται σε ένα πολύπλευρο επίπεδο, στην κοινωνική, οικογενειακή, επαγγελματική και προσωπική της ζωή. 

Καμιά φορά όμως είναι πιεστικό να υπάρχει ο εξαναγκασμός να πρέπει να είναι η γυναίκα η ¨super woman¨, αυτή που πρέπει να τα κάνει όλα άψογα. 

Γιατί δεν έχει τη δυνατότητα να αποτύχει και κάπου ή να μην τα έχει όλα στην εντέλεια;; Είναι καιρός να υπάρξει ουσιαστική ελευθερία κι όχι μόνο τυπική, με μια εικόνα χωρίς προκαταλήψεις. 

Μια ελευθερία στην οποία το φύλο θα είναι απλά γενετικός κώδικας κι όχι ο βασικός παράγοντας που θα προκαθορίζει τις επιλογές, τις δυνατότητες, το μέλλον μας.

Τάσου Λειβαδίτη, 

¨Γυναίκες¨:
¨..αχ περνάει γρήγορα η ζωή, ούτε το καταλαβαίνεις.
Τα παιδιά ζούνε σ’ ένα δικό τους κόσμο, 

δε μας ξέρουν
παρά μονάχα σα μητέρες, 

δεν μπόρεσαν να μας δουν
ποτέ λίγο κι εμάς σαν ανθρώπους-
με τις μικρότητες ή τις παραφορές τους
Έτσι ζήσαμε.

 Αγνοημένες και μονάχες μέσα
στο εσωτερικό μας πάθος,
αγνοημένες κι έρημες μέσα στην ιερότητα της μητρότητάς μας...