Κε Πρωθυπουργέ
Εδώ και μερικές ημέρες άνοιξε ο διάλογος για την δημιουργία και ψήφιση ενός νέου νόμου που ευαγγελίζεται να δώσει επιτέλους μια ΟΡΙΣΤΙΚΉ ΛΎΣΗ στα προβλήματα των ζώων συντροφιάς, δεσποζόμενων και αδέσποτων. Ήδη υφίσταται κάποιο προσχέδιο προς διαβούλευση, όπου συμμετέχουν οι πάντες, σχετικοί και άσχετοι…
Οι προτάσεις πολλές, ανάλογα με το από ποια μεριά προέρχονται. Από φιλόζωους, από εταιρίες φαρμάκων και ζωοτροφών, από ιδιώτες που κινούνται επαγγελματικά πέριξ των σκυλόγατων, από κτηνιάτρους του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, από εκτροφείς, από κυνηγούς κτλ
Όλες οι μέχρι τούδε προτάσεις, έχουν δυστυχώς μια κοινή συνισταμένη. Τα προσωπικά ή τα συντεχνιακά συμφέροντα της κάθε ομάδας.
Πχ θα έχετε ακούσει διαφορετικές (και πολλάκις αντικρουόμενες) προτάσεις των φιλόζωων, οι οποίοι ανήκουν σε 4 κατηγορίες:
Α. Οι αγνοί πολίτες που βοηθούν κατά μόνας ή ομαδικά οποίο αδέσποτάκι τους έχει ανάγκη, σκύλο ή γάτα (και όχι μόνο σκύλο!) και που τις περισσότερες φορές πληρώνουν από την τσέπη τους το χόμπυ τους. Αυτούς καλό θα ήταν να τους ακούσετε.
Β. Οι πονηροί, που είτε ψάχνονται μέσω Δήμων να έχουν τσάμπα περίθαλψη και τροφή για τα ΔΙΚΆ ΤΟΥΣ σκυλιά (που εν μια νυκτί βαφτίστηκαν αδέσποτα), ή που θέλουν ακόμη και να…επιδοτούνται οικονομικά και υλικά για το “χόμπυ” τους.
Γ. Οι ακόμα πιο πονηροί, που συμμετέχουν εδώ και πολλά χρόνια σε έκνομες ενέργειες παράνομης εκτροφής ή εξαγωγής ζώων στο εξωτερικό, για σκοτεινούς σκοπούς (πειραματόζωα, οίκους ανοχής).
Δ. Οι ψυχάκηδες, που απλά θέλουν να βλέπουν τους δρόμους γεμάτους δυστυχισμένα ζώα, για να έχουν κάτι να χαϊδεύουν. Αυτό είναι το πρότυπο μας; Η Καλκούτα; Και γιατί να μην είναι το Άμστερνταμ;
Οι κυνηγοί είναι άλλη κατηγορία. Πληρώνουν για το χόμπυ τους, δεν ζητούν χρηματοδότηση γι αυτό και προσέχουν οι περισσότεροι τα σκυλιά τους. Το τι πρέπει να κυνηγούν ή το πότε, αυτό το καθορίζουν άλλοι νόμοι και διατάξεις. Πάντως οι περισσότερες προτάσεις τους δεν φαίνεται από την πρώτη ανάγνωση να είναι εκ του πονηρού.
Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και με τις άλλες κατηγορίες επαγγελματιών, πέριξ των ζώων συντροφιάς, πλην ίσως όσων εμπορεύονται παράνομα (άρα και επικίνδυνα για την Δημόσια Υγεία), ζώα, φάρμακα ή παρέχουν παράνομα ιατρικές υπηρεσίες, αντιποιώντας το επάγγελμα του κτηνιάτρου.
Οι εταιρείες ελέγχονται εύκολα, αν τους απαγορευτεί να διασπείρουν τα φάρμακα και τα εφόδια, πουλώντας τα οπουδήποτε. Φανταστείτε να μπορούσαν οι φαρμακευτικές εταιρίες να διακινούν ανθρώπινα αντιβιοτικά ή αντικαρκινικά φάρμακα στα παντοπωλεία!
Τώρα πάμε στα επίμαχα σημεία…
Α. “Να στειρώνονται όλα τα οικόσιτα ζώα συντροφιάς”! Γιατί; Αφού έχουν ιδιοκτήτη, είναι “τσιπαρισμένα” και ζουν σε ελεγχόμενο περιβάλλον. Γιατί;
Β. “Να επιτρέπεται η ευθανασία υπό ορισμένες συνθήκες”. Εκεί πάει να ξεσπάσει πόλεμος από υπέρμαχους και…αρνητές. Δηλαδή οι ιδιώτες κάτοχοι κατοικιδίων, που σε βαριές καταστάσεις (καρκίνους, βαρείς τραυματισμούς, τελικού σταδίου λεϊσμανίωση κτλ), ζητούν από τους κτηνίατρους παγκοσμίως, έναν αξιοπρεπή και μη βασανιστικό θάνατο του ζώου τους, κάνουν λάθος;
Γ. Ποιο είναι τελικά το “φυσικό περιβάλλον” διαβίωσης ενός αδέσποτου; Οι δρόμοι, οι πεζόδρομοι, οι παραλίες και οτιδήποτε πολυσύχναστο και τουριστικό, που ενέχει κινδύνους για την ζωή και την ακεραιότητά τους, ή ΚΑΤΙ ΚΑΛΎΤΕΡΟ, όπως πχ πάρκα δημοτικά ή διαδημοτικά;
Δ. Τα κυνοκομεία, το λέει και η λέξη, είναι δημοτικά νοσοκομεία για ζώα και όχι κέντρα αποκατάστασης ή γηροκομεία, ή άσυλα ανιάτων.
Αυτά τα ολίγα κ. Πρωθυπουργέ, από έναν (με 30 χρόνια τριβής) ταπεινό εργάτη των ζώων συντροφιάς. Εύχομαι να γίνει το καλύτερο, γιατί η συμπεριφορά μας στα ζώα και η εμφάνιση των πόλεών μας, είναι μια φωτογραφία του ίδιου μας του πολιτισμού.
Και ο γρίφος αυτός αν και δύσκολος, πρέπει να είναι δίκαιος και να μην μετριέται σε ψηφαλάκια. Γιατί για να γίνει μια σωστή ομελέτα, πρέπει να σπάσουν αυγά. Και φυσικά δεν γίνεται να μείνουν στο τέλος όλοι ευχαριστημένοι. Τέτοια θέματα ή τα λύνεις για πάντα, ή δεν τα πιάνεις καθόλου!
Δημήτρης Γ. Δένης, κτηνίατρος