Όλοι του έλεγαν πόσο δίκαιο είχε για όλα όσα πάλευε...

Είχε χτίσει το είναι του, την υπόστασή του με τα υλικά του «απέναντι», του ασυμβίβαστου, μια διαδρομή...
στον τραχύ και δύσκολο δρόμο της ζωής γεμάτο εμπειρίες και συγκινήσεις.

 Οι προσωπικές νίκες αλλά
και οι ήττες ήταν όλος του ο θησαυρός. 

Η πολύτιμη εμπειρία των ασυμβίβαστων αγώνων.

Και η πιο μακρά έρημος όμως είχε την όαση της.

Ότι και αν γινόταν πάντα ερχόταν καλύτερες μέρες. 

Το είχε ζήσει αυτό. Μα και αυτή τη σκέψη διαδέχτηκε η επόμενη, λες και ο συνήγορος του διαβόλου ήταν στην παρέα του.
«Τι με ωφέλησε αυτή η εμπειρία στη ζωή και ποιο το όφελος στο εξής;».
Οι επιλογές του μήπως ήταν ένα εγωιστικό τερτίπι του χαρακτήρα του και όλα ήταν λάθος;Μήπως έπρεπε να μπει στο σύστημα. Να το «γνωρίσει».
Να γαλουχηθεί μαζί του. Να το μάθει. Να κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Να απολαύσει εύκολα όσα με κόπους μια ζωή πάλεψε για να κατακτήσει;
Το σύστημα δεν το κερδίζεις στυλώνοντας τα πόδια σου απέναντι του.
Είναι απόρθητο. Γι αυτό πρέπει να το υπηρετείς. Το υπηρετείς όσο και να σε ταπεινώνει. Κι αφού μάθεις όσα χρειάζεται και αφού αρχίσει να σου δίνει το κλειδί του Κάστρου να μπαινοβγαίνεις όποτε θέλεις, αποφασίζεις πότε θα ανοίξεις την πύλη στον λαό. Να εισέλθει πανηγυρικά στην αίθουσα του θρόνου.
Δε βρέθηκε ένας 50 χρόνια σχεδόν, να του πει ότι πάντα υπάρχει και άλλος δρόμος.

 Όλοι του έλεγαν πόσο δίκαιο είχε για όλα όσα πάλευε, πόσο παλικάρι ήταν. 

Πόσο επαναστάτης και ασυμβίβαστος...

Πρώτη φορά σκεφτόταν την «άλλη εκδοχή».


[...απόσπασμα]