but we agreed to speak truthfully. You speak about the truth in a holy tone, as though to substitute one religion for another. Allow me to play devil’s advocate. Allow me to ask: Why such passion, such reverence, for the truth? How will it profit my patient of this morning?” “It is not the truth that is holy, but the search for one’s own truth! Can there be a more sacred act than self-inquiry? My philosophical work, some say, is built on sand: my views shift continually. But one of my granite sentences is: ‘Become who you are.’ And how can one discover who and what one is without the truth?” “But the truth is that my patient has only a short time to live. Shall I offer him that self-knowledge?” “True choice, full choice,” Nietzsche responded, “can blossom only in the sunshine of truth. How can it be otherwise?” Realizing that Nietzsche could discourse persuasively—and interminably—in this abstract realm of truth and choice, Breuer saw he had to force him to speak more concretely. “And my patient this morning? What is his range of choices? Perhaps trust in God is his choice!” “That is not a choice for man. It is not a human choice, but a grasp for an illusion outside oneself. Such a choice, a choice for the other, for the supernatural, is always enfeebling. It always makes man less than he is.
I love that which makes us more than we are!”
“Γιατί τόσο πάθος, τόση ευλάβεια για την αλήθεια;” (IRVIN YALOM)
“Τέτοιο πάθος για την αλήθεια! Συγχωρήστε με, καθηγητά Νίτσε, αν ακούγομαι προκλητικός, αλλά συμφωνήσαμε να μιλήσουμε ειλικρινά. Εσείς μιλάτε για την αλήθεια σαν να ήταν κάτι ιερό, σαν να θέλετε ν’ αντικαταστήσετε «μια θρησκεία με μια άλλη. Επιτρέψτε μου να παραστήσω τον συνήγορο του διαβόλου. Επιτρέψτε μου να ρωτήσω: Γιατί τόσο πάθος, τόση ευλάβεια για την αλήθεια; Πώς θα βοηθήσει η αλήθεια τον άρρωστό μου;”
“Δεν είναι η αλήθεια ιερή, ιερή είναι η αναζήτηση της αλήθειας του καθενός μας! Μπορεί να υπάρχει πιο ιερή πράξη από την αυτοαναζήτηση; Το φιλοσοφικό μου έργο, λένε κάποιοι ότι είναι χτισμένο πάνω στην άμμο: οι απόψεις μου αλλάζουν συνεχώς. Αλλά μια από τις πάγιες φράσεις μου είναι: “Γίνε αυτό που είσαι”. Και πώς μπορεί κανείς ν’ ανακαλύψει ποιος είναι και τί είναι χωρίς την αλήθεια;”
“Η αλήθεια του αρρώστου μου όμως είναι ότι έχει πολύ λίγο χρόνο ζωής μπροστά του. Πρέπει εγώ να του προσφέρω αυτή την αυτογνωσία;”
“Η αληθινή εκλογή, η πλήρης εκλογή”, απάντησε ο Νίτσε, “μόνο κάτω από τον ήλιο της αλήθειας μπορεί ν’ ανθίσει. Πώς αλλιώς μπορεί να γίνει;”
Συνειδητοποιώντας ότι ο Νίτσε μπορούσε να επιχειρηματολογεί πειστικά —και ατελείωτα— σ’ αυτή την αφηρημένη επικράτεια της αλήθειας και της εκλογής, ο Μπρόιερ είδε ότι έπρεπε να τον αναγκάσει να μιλήσει πιο συγκεκριμένα.
“Κι ο σημερινός ασθενής μου; Ποιο είναι το φάσμα των επιλογών του; Ίσως η εμπιστοσύνη στον Θεό να είναι η δική του επιλογή!”
“Αυτό δεν αποτελεί επιλογή ενός άντρα. Δεν είναι ανθρώπινη επιλογή, αλλά μια προσπάθεια ν’ αδράξεις μια ψευδαίσθηση έξω απ’ τον εαυτό σου. Μια τέτοια εκλογή, η εκλογή του άλλου, του υπερφυσικού, πάντα σε αποδυναμώνει. Πάντα κάνει τον άνθρωπο μικρότερο απ’ αυτό που είναι.
Εγώ αγαπώ ό,τι μας κάνει μεγαλύτερους απ’ αυτό που είμαστε .”
ΙΡΒΙΝ ΓΙΑΛΟΜ
ΟΤΑΝ ΕΚΛΑΨΕ Ο ΝΙΤΣΕ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ : ΑΓΡΑ
Εικόνα: https://wallhere.com/en/wallpaper/857301When
Nietzsche Wept
IRVIN YALOM
IRVIN YALOM