25.8.20

Πρώτα είμαστε ασυλλόγιστοι και κατόπιν βρίσκουμε ότι είμαστε άφραγκοι

Ξοδεύουμε τα εισοδήματά μας για μπογιές και χαρτί, για εκατοντάδες ασημαντότητες, ούτε ξέρω ποιές, και όχι για πράγματα που αφορούν στoν άνθρωπο. Ξοδεύουμε
αποκλειστικά, σχεδόν, για συμβατικότητες. Χρεωνόμαστε για να αποκτήσουμε παντεσπάνι˙ το πνεύμα, η καρδιά, η ομορφιά, η λατρεία δεν κοστίζουν τόσο πολύ. Γιατί πρέπει να είναι κάποιος πλούσιος; Γιατί πρέπει να έχει άλογο, ωραία ρούχα, ακριβά διαμερίσματα, γιατί να συχνάζει σε εστιατόρια και τόπους διασκέδασης; Μόνο γιατί του λείπει η σκέψη. Δώστε στο μυαλό του μια καινούργια εικόνα και αμέσως θα πάει σ’ έναν απομονωμένο κήπο ή σε μια σοφίτα για να την απολαύσει, και θα είναι πλουσιότερος μ’ αυτό το όνειρο παρά με τα εισοδήματα μιας ολόκληρης χώρας. Αλλά πρώτα είμαστε ασυλλόγιστοι και κατόπιν βρίσκουμε ότι είμαστε άφραγκοι. Πρώτα είμαστε φιλήδονοι και κατόπιν θέλουμε να είμαστε πλούσιοι. Δεν τολμούμε να εμπιστευθούμε την ευφυΐα μας για να κάνουμε το σπίτι μας ευχάριστο στον φίλο μας, και έτσι αγοράζουμε παγωτά. Ο φίλος μας είναι συνηθισμένος στα χαλιά και εμείς δεν έχουμε αρκετά δυνατή προσωπικότητα ώστε να αποσπάσουμε το μυαλό του από τα στρωσίδια όση ώρα βρίσκεται στο σπίτι μας, έτσι σκεπάζουμε το πάτωμα με ένα σωρό χαλιά. Ας αφήσουμε το σπίτι να είναι μάλλον ένα ιερό για τις Ερινύες της Λακεδαίμονος, φοβερό και καθαγιασμένο για όλους, στο οποίο να μη μπορεί να εισέλθει κανένας άλλος παρά μόνον ένας Σπαρτιάτης, και οι άλλοι να εισέρχονται τόσο μόνο, όσο για να ρίξουν μια ματιά.


R.W. Emerson
ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΗΣ