υπό της νοσηράς νοοτροπίας της «αποκλειστικής κατοχής» του ποθητού αντικειμένου. Πληγώνεται ριζηδόν το Εγώ του όταν δεν μπορεί να κατέχει αποκλειστικά το αντικείμενο της λατρείας του.
2. Πρόκειται για μια φαντασιακή εξιδανίκευση ή «υπερταύτιση» με το «ιδανικό» πρόσωπο ή πράγμα της επιθυμίας μας. Φαντασία μου πλανεύτρα είσαι η πιό μεγάλη ψεύτρα λαλεί ο τραγουδοποιός.
3. Η «κτητική απληστία» είναι μια εκ πρώτης όψεως συναισθηματική (συναντάται στα βρέφη), έπειτα ψυχολογική και κατά βάθος οντολογική νόσος της προσωπικότητας του ανθρώπου. Οι άνθρωποι είναι πρόσωπα [πρέπει να γίνουν αν δεν είναι] με αιώνιο προορισμό, δεν είναι ιδιόκτητα κτήματα ή άψυχα αντικείμενα αλλονών ανθρώπων.
Άρα πρόκειται για μια ζηλόφθονη, εγωϊστική, ιδιοκτησιακή, ζηλότυπη, εξαρτητική νοσηρή σχέση. Η οποία οδηγεί στα χνάρια του Ιούδα του Ισκαριώτη.
Συνεπώς η κτητική απληστία δεν είναι υγιής έρως, αλλά είναι το ακριβώς αντίθετο του έρωτα, ο ζοφερός ψυχικός θάνατος!
Τα ψυχολογικά χνάρια του ανέραστου Αποστόλου Ιούδα Ισκαριώτη, είναι:
ΠΡΟΔΟΣΙΑ-ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑ-ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ.
Έρως και Θάνατος οι δύο όψεις ενός νομίσματος.
Γιώτης Θάσιος
*Ότι ετέθην εντός των εισαγωγικών εκπηγάζουν κυρίως απο την πηγή εις την οποία και παραπέμπω.
ΠΗΓΗ: ΘΕΟΣ και ΕΡΩΣ, του Θρησκειοψυχολόγου Σπυρίδωνα Τσιτσίγκου, εκδόσεις: ΑΡΡΗΤΟΝ, σελ. 85.