σαν μεγάλα κόκκινα πετράδια,
ψηλά στον τοίχο.
Άρχισαν να της τρέχουν τα σάλια.
Φαίνονταν ζουμερά, ολοστρόγγυλα και ώριμα, έτοιμα να κοπούν. Τινάζοντας τα πίσω πόδια της, έκανε ένα σάλτο με τα νύχια τεντωμένα, αλλά αστόχησε.
Η αλεπού ξαναπροσπάθησε, παίρνοντας φόρα και πηδώντας, αλλά, όσο κι αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε να φτάσει τα σταφύλια.
Ο καυτός ήλιος είχε καλύψει τα πάντα με το παχύ κόκκινο μανδύα του, και η αλεπού άρχισε να κουράζεται και να διψάει. Τα σταφύλια όμως παρέμεναν εκεί και υπόσχονταν να σβήσουν τη δίψα της – ήταν σαν να την προκαλούσαν με τη ζουμερή τους σάρκα.
Η αλεπού άρχισε να θυμώνει. Κοίταξε τα σταφύλια και γρύλισε. Το ελαφρύ αεράκι τα κούνησε ελαφρά. Λες να έπεφταν;
Αλλά όχι, δεν έπεσαν. Δε θα κατάφερνε ποτέ να τα πιάσει.
«Δε σας ήθελα, έτσι κι αλλιώς» είπε η αλεπού μεγαλόφωνα. «Δεν είστε καν γινωμένα» πρόσθεσε. «Να μου λείπουν τα ξινά σταφύλια».
Και μ’ αυτά τα λόγια, ανασήκωσε τη μουσούδα της και απομακρύνθηκε με βήμα αγέρωχο.
Ηθικό δίδαγμα:
Όσα δε φτάνει η αλεπού
τα κάνει κρεμαστάρια.
ΠΗΓΗ: «Ιστορίες από τον Αίσωπο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΠΑΤΑΚΗ