Οι καταπιεσμένοι είναι δίπλα μας. Είμαστε εμείς, είναι οι άλλοι, είναι ολόκληρη η κοινωνία. Η ατομική βία, η συλλογική βία, κρυφή τις περισσότερες φορές, εκδηλώνεται με
τρόπους φανερούς μα και σκοτεινούς, ύποπτους, σαν όνειρο που αργά και σταθερά γίνεται εφιάλτης. Ο συγγραφέας χτίζει χώρους καθημερινούς, άνετους, ανοιχτούς, φωτεινούς. Οι ήρωες συνομιλούν μεταξύ τους, προσπαθούν να επικοινωνήσουν, χτίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις πέτρα-πέτρα. Χρησιμοποιεί σκληρά υλικά. Αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου
Στο βάθος πιστεύει στον έρωτα. Πριμοδοτεί το μεγαλείο του, την ομορφιά του, ανασαίνει για μια γλυκεία στιγμή, γεμάτη από τις σπαρακτικές μονοτονίες της καθημερινότητας. Η μοναξιά ως «τραγική μοίρα» κρύβεται πίσω από τις κραυγές των ηρώων. Η απόγνωση καιροφυλακτεί. Κατασκευάζει τα δικά της απόρθητα κάστρα. Γίνεται κραυγή. Απόγνωση . Χωρισμός. Η φυγή, το άπιαστο όνειρο, περνά μέσα από ατραπούς ελπίδας. Οι ανοιχτοί ορίζοντες, είναι το ζητούμενο των πρωταγωνιστών. Η απόσταση ανάμεσα στην ευτυχία και το «δράμα» είναι κλωστή που υφαίνει την κρυμμένη αισιοδοξία των πληγωμένων εραστών. Τα προσωπικά καταφύγια είναι καλά κρυμμένα στο βάθος του ορίζοντα. Τα σημάδια της καταιγίδας, δεν είναι έκδηλα. Σε λίγο σαν μπουρίνι καλοκαιρινό θα σκεπάσει τα πάντα στο πέρασμά του. Ύστερα νηνεμία. Ο έρωτας πάντα δοκιμάζεται. Είναι παράδοξος. Εκδηλωτικός. Πορεύεται μόνος. Δίχως να ρωτά. Η διεκδίκησή του δε συνοδεύεται πάντα από τόλμη.
Γιώργος Χ. Χανδόλιας
Ηθοποιός –σκηνοθέτης
Κατερίνη, Οκτώβριος 2007
[ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ]
