Λέξεις που σου επιτρέπουν να ξεχάσουν ή να παραβλέψεις τι είπε και τι έκανε κάποιος. Αφήνουν ωστόσο ανεξίτηλο αποτύπωμα στο τι μας έκανε αυτός ο… κάποιος να αισθανθούμε.
Μια χώρα, η δική μας, σε βαθιά, σύνθετη και πολυεπίπεδη παρακμή. Εγκλωβισμένη, ακόμη και παραδομένη στην ανατροφοδοτούμενη φθορά η οποία συνοδεύει την αδικαιολόγητη, ασυγχώρητη και επίμονη υποβάθμιση του ποιοτικού επιπέδου της πολυκέφαλης ηγεσίας κάθε χώρας, και όχι… χώρου. Στην πολιτική, στην οικονομία, στην Εκκλησία, στον λεγόμενο πνευματικό κόσμο, στις τέχνες και στα γράμματα, στη δυσεύρετη κοινωνία των πολιτών.
Η εποχή της βίας την οποία παρακολουθούμε ως άβουλοι και μοιρολατρικοί σχολιαστές, δεν ξεκίνησε απότομα, απρόσμενα και αβίαστα. Συνιστά το αχρείαστο τέκνο της επιπολαιότητάς μας. Η εικόνα ενός τιμήματος που είναι βαρύ και ασήκωτο, για τον συμβιβασμό μας με την εθνική παρακμή.
Ξεχάσαμε ή έστω παραμερίσαμε την αυταπόδεικτη και ιστορικά επιβεβαιούμενη δυναμική της πρόσθεσης και του πολλαπλασιασμού ως μαθηματικών πράξεων της προόδου. Κλειστήκαμε στους εαυτούς μας, παραχωρήσαμε στους μελετητές της Ιστορίας τη γοητευτική ιδιότητα του πολίτη, ενεργού και παρεμβατικού.
Δεν νοιαζόμαστε, δεν ενδιαφερόμαστε, δεν κοιτάζουμε μπροστά, μακριά και ψηλά. Ζούμε άλλες ζωές από εκείνες που ονειρευόμασταν στα προλογικά στάδια της ατομικής και κοινωνικής διαδρομής. Και το κόστος της αμεριμνησίας μας πυροδοτεί εσωτερική και συλλογική ανισορροπία προτεραιοτήτων και αξιακής ερμηνείας της ζωής.
Η βία στα σχολεία και αθροιστικά στο περιβάλλον γύρω από το οποίο σεργιανίζουν οι γενιές του μέλλοντος, οι γενιές που θα κληθούν να σηκώσουν τη σκυτάλη της συνέχειας και να αποτρέψουν την ανάσχεση της προόδου, αποτελεί το πρόσωπο στον καθρέφτη της αρρυθμίας μας.
Το τέρας στον καθρέφτη, όπως το είχε περιγράψει ο Μάνος Χατζιδάκις. Εννοείται ότι του μοιάζουμε, όπως επίσης μας είχε προειδοποιήσει εγκαίρως.
Twitter@EmOikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 13 Απριλίου 2024
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ