[...] Ὁ ἔρωτας εἶναι ὁ ἰσόρροπος ρυθμὸς τῶν κοσμικῶν ἡφαιστείων καὶ γι' αὐτὸ δὲν ὑποτάσσεται, οὔτε περιχωρεῖται σὲ ἀνθρώπινα συστήματα καὶ συντάγματα. Ἐὰν ὁ μυθικὸς Ἡρακλῆς ἐδάμασε τὶς αὐξανόμενες κεφαλὲς τῆς ὕδρας, ἐδαμάσθηκε ἀπὸ τὴν ἀσύγκριτα γονιμώτερη, την πολυκέφαλη καὶ πληθυντικὴ ἕδρα τοῦ ἐρωτικοῦ ἄθλου. Και τον ἐρωτικὸ ἄθλο ἐπιχείρησε νὰ ἐκτελέσει, χωρὶς νὰ ἀποκλίνει ἀπὸ τὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς, ποὺ εἶχε ἐκλέξει στὴν ἀρχή. Ὁ τελευταίος χιτώνας του τὸν ἐσπάραξε, καθὼς ἡ ζωὴ κατασπαράζει τὸ θάνατο. Καὶ ἀκριβῶς ἡ συγγένεια μὲ τὸ θάνατο εἶναι, ποὺ δίνει στὸν ἔρωτα αὐτὸ τὸ ἀπερίληπτο μέγεθος.
Προκειμένου να προσπελασθεῖ τὸ φαινόμενο τοῦ ἔρωτα, ἐγείρεται σὰν πρώτη καὶ βασικὴ ἡ ἀξίωση νὰ συναρτηθεί μὲ τὸ πρόβλημα τοῦ θανάτου. Ὁ ἔρωτας εἶναι ὁ ἀμφιθαλής ἀδελφὸς τοῦ θανάτου. Τῶν δύο ἀντιπάλων ἡ ἄσπονδη φιλία ὀργανώνει τὸ παιγνίδι τῆς ἀναγκαιότητας καὶ ὁ διάλογος τῆς ἀμοιβαίας φθορᾶς τους ἀνανεώνει τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς. Τὸ ὀντολογικό κύρος της κάθε ἀρχὴ ἀντλεῖ ἀπὸ τὸ τέλος της καὶ ἀντίστροφα. Ὁ ἔρωτας πεθαίνει διὰ τοῦ θα νάτου καὶ ὁ θάνατος γεννιέται διὰ τοῦ ἔρωτος. Ὁ θνήσκοντας ἔρωτας ἢ ὁ γεννώμενος θάνατος σὰν ἀναγκαῖα ἔννοιο λογικὰ συμπλέγματα ἀποκαλύπτουν τὸ παράδοξο τῆς ὀντολογικῆς συνεργίας.»
Δημήτρης Λιαντίνης, «Έξυπνον Ενύπνιον», σελ. 188-189