Ο σεξισμός που αναδείχθηκε με την περίπτωση Καϊλή (Γράφει η Βάια Λαμπροπούλου)

Όποιος βάζει το χέρι του σε ξένα χρήματα ή του το επιτρέπουν (πρόσωπα και καταστάσεις) ή είναι στοιχείο της προσωπικότητάς του ή μάλλον και τα δύο.

H Eύα Καϊλή έκανε κατάχρηση της ανατεθειμένης εξουσίας που της δώσανε στο Ευρωκοινοβούλιο και με παράνομο τρόπο απέκτησε ιδιωτική περιουσία (τουλάχιστον όσα ξέρουμε για τις βαλίτσες με το ρευστό). 

Δεν είναι και καμία είδηση περιωπής για τα ελληνικά δεδομένα.Τα ακούμε και τα βλέπουμε στην Ελλάδα περί χρηματισμού και διαφθοράς από πολιτικούς και μη πολιτικούς, από άτομα και εταιρίες εδώ και δεκαετίες .

Να θυμίσω κάποια γνωστά ονόματα, που κατέληξαν σήριαλ μέσα στα ελληνικά νοικοκυριά, όπως Κοσκωτάς, Τσοχατζόπουλος μετά συζύγου, Εταιρεία Νovartis & siemens κ.α.. Αλλά η διαφορά με την Εύα Καϊλή είναι πως αυτή είναι όμορφη.
Μέχρι και για τεκμήριο “ ομορφιάς” άκουσαν τα αυτιά μας και ανατρίχιασε η κεφαλή μας. Ολημερίς και οληνυχτίς λένε στα Μέσα και στις ιδιωτικές συζητήσεις “πώς τόσο όμορφη γυναίκα κατάφερε να κλέψει”; 

Δεν είναι και καμιά μαγκιά να κλέψεις, ιδιαίτερα όταν η εργασία σου προσφέρει σε σένα και την οικογένειά σου μια πολυτελή καθημερινότητα. Και απορώ αν ήτανε άσχημη θα ήταν φυσικό να είναι διεφθαρμένη; 

Είναι πιο σύνηθες η ασχήμια να ταυτίζεται με το παράνομο και τη διαφθορά ή τελικά η ρατσιστική κοινωνία έχει φθάσει σε τέτοια σάπια πραγματικότητα που όλα τα κακά τα προσάπτει στον πιο αδύναμο κρίκο και σε αυτόν τοποθετεί και την εξωτερική μη τυπική ομορφιά( άραγε με ποια μέτρα και σταθμά);

Η Εύα Καϊλή χρηματίστηκε για να προσφέρει υπόγειες υπηρεσίες (τουλάχιστον έτσι πέρασε στην κοινή γνώμη), όπως και πολλοί γνωστοί και άγνωστοι σε μικρές και μεγάλες πόλεις της χώρας, και παρά του ότι τους γνωρίζουμε σιωπούμε εκκοφαντικά και ειδικά εμείς που μετράμε τα μονόευρα για να βγει η εβδομάδα μας (δεν είμαστε και λίγοι πια). 

Είτε είναι άσχημη είτε είναι όμορφη η Εύα Καϊλή δεν έχει καμία σημασία. 

Ο καθένας κρίνεται από τις πράξεις του και μηδένα προ του τέλους μακάριζε.

Το πιο ουσιαστικό επιμύθιο της κατάστασης για την παιδαγωγική έρευνα είναι πως τελικά όλοι χρειαζόμαστε παραδείγματα στην καθημερινότητά μας και όχι νουθεσίες και ψεύτικες τέλειες εικόνες , ούτε λόγια και λογίδια, έτσι ώστε να μπορέσει η καθημερινότητα να είναι ποιοτική και να βγούμε από τα αδιέξοδα των τελευταίων χρόνων με τους βιασμούς, τις δολοφονίες, τις φτωχοποιήσεις και όλα τα κακά της μοίρας μας που βρήκαν την κοινωνία μας.