Η Ιστορία… Ένα ατίθασο θηλυκό, που δεν έχει πλευρές, αλλά μονάχα… διδάγματα, τουλάχιστον για όσους διαθέτουν την ευθυκρισία, αυτοπεποίθηση και γενναιότητα αυτογνωσίας να κοντοσταθούν για να δουν, κάθε φορά, τη μεγάλη εικόνα. Να ακούσουν τις ιαχές, ή και τους… ψιθύρους της Ιστορίας ως προηγούμενης εμπειρίας, για να κατανοήσουν την Ιστορία ως ζώσα και βιωματική πραγματικότητα.
Με αφορμή την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, δύσκολα συγκρατεί κανείς το ταξίδι της σκέψης στην εθνική μελαγχολία. Στη διαπίστωση της εθνικής μοναξιάς μας, όχι μόνο και όχι τόσο σε επίπεδο «διεθνούς οικογένειας», αλλά στην εσωτερική αναζήτηση των ταυτοτικών στοιχείων που μας επέτρεψαν να διατηρήσουμε ζωηρή τη μνήμη των περασμένων εθνικών μεγαλείων. Ακόμη και ως φυσικό ισοδύναμο της τρέχουσας υστέρησης και ανεπάρκειάς μας.
Ένα «ΟΧΙ» από εκείνα που επιτρέπουν στον τροχό της Ιστορίας να επανεκκινήσει. Μια επιλογή κόντρα στις πιθανότητες και τη λογική του βολικού συμβιβασμού, του δεδομένου και προβλέψιμου. Ένα παράδειγμα θάρρους, μαχητικότητας και υπενθύμισης στην ανθρωπότητα ότι, στον γενετικό κώδικα του έθνους μας διατηρούνται ανθεκτικά αποτυπώματα μιας Ελλάδας που πρωταγωνιστούσε, δεν ήταν… συμπλήρωμα.
Η ανάμνηση της ιστορικής διαδρομής του έθνους, διορθώνει την αυτονόητη προτροπή και απόφαση «μένουμε Ευρώπη». Δεν μένουμε, απλώς, Ευρώπη. Είμαστε Ευρώπη. Εμείς είμαστε η Ευρώπη. Ίσως όχι η σημερινή ντροπιαστική εκδοχή μας, αλλά η ηχώ της εθνικής ταυτότητάς μας θυμίζει στην ανθρωπότητα ότι διατηρούμε πνευματικά δικαιώματα επί της Δύσης των φωτεινών ιδεών, επί της Ενωμένης Ευρώπης, ως συνειδησιακής συναπόφασης των λαών της ηπείρου μας να συμβιώσουμε αρμονικά, αξιοποιώντας δημιουργικά τη διαφορετικότητά μας.
Ενσωμάτωση, σύνθεση, συνεννόηση, συναντίληψη, συναίνεση. Η αποδοχή της προωθητικής δυναμικής της πρόσθεσης και του πολλαπλασιασμού ως των μαθηματικών πράξεων της προόδου.
Η σημερινή Ελλάδα (μας) πληγώνει. Παραδομένη από τον πρόλογο της προηγούμενης δεκαετίας στα άκρα και τις ακρότητες. Σε διασκεδαστικές φιγούρες που σεργιανίζουν στον δημόσιο βίο ως κομιστές, ανατροφοδότες και εισοδηματίες του μίσους και του εθνικού διχασμού.
Η Ιστορία ωστόσο μας καθησυχάζει. Όσο προβληματική και αν φαντάζει η σημερινή εκδοχή του έθνους μας, ως μιας χώρας παραδομένης στην παρακμή, με τη φθορά, τη σήψη και την ηθική χρεοκοπία να διατρέχουν οριζόντια τον δημόσιο βίο και το πολιτικό σύστημα, η ζημιά στην εθνική ταυτότητα είναι διαχειρίσιμη.
Όχι από τις σημερινές γενιές των Ελλήνων. Αλλά από την Ιστορία και την αδιαπραγμάτευτη ευγνωμοσύνη της προς το έθνος των Ελλήνων. Που κάποτε χάριζε το φως των ιδεών και στον υπόλοιπο κόσμο.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ