Σε όλα υπόλοιπα σπίτια του χωριού, μετά τα γνωστά γεγονότα του εμφύλιου πολέμου, ακολούθησε, ‘’αρπαγή’’ της πετράς και των δοκαριών της οροφής, με σκοπό να χρησιμοποιηθούν στην ανοικοδόμηση των αποθηκών στη σημερινή Βροντού. Με αποτέλεσμα, την ολική καταστροφή του παλιού χωριού σε λιγότερα από 15 χρονιά.
Η οικία Δημαλή, διασώθηκε από ένα τυχαίο γεγονός, ο ιδιοκτήτης του, ο Δημήτρης Δημαλής, λίγο πριν το 1940, είχε έρθει σε ρήξη με τους δασοφύλακες της περιοχής, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να μεταβεί στο δασός, για να ξυλεύσει τα δοκάρια που προορίζονταν για την οροφή του σπιτιού του.
Όμως, η λύση δόθηκε από Λιτοχωρινούς κτίστες, οι οποίοι για πρώτη φορά στη Βροντού, χρησιμοποίησαν τσιμέντο, για στη στέγη του σπιτιού.
Πρόκειται για ένα όμορφο διώροφο, πέτρινο σπίτι, με μαντρότοιχο και εξωτερικό φούρνο, σωστό στολίδι για την εποχή του.
Δεν γνωρίζουμε πολλά, σχετικά με την καταγωγή του Δημαλή, σύμφωνα με την προφορική παράδοση, ήταν γεωργός, ευκατάστατος με δικά του χωράφια.
Είχε παντρευτεί 3-4 φορές και είχε αποκτήσει τρεις γιους. Η πρώτη γυναικά του, πέθανε νωρίς και ήταν από το Λιτόχωρο, με τη δεύτερη γυναίκα, απέκτησε τον Γιώργο και με την τρίτη, την Βελιτσάνου Κατερίνα από την Ρητίνη, απέκτησε δύο γιούς, τον Ιωάννη και το Χρήστο.
Ο Ιωάννης παντρεύτηκε την Φωτοπούλου Ευαγγελία από τη Ρητίνη και μαζί της απέκτησε δυο γιους, τον Δημήτρη, σύζυγο της Ουρανίας Παπαχρήστου και τον Βασίλη, σύζυγο της Κατερίνας Σταφίδας.
Ο Ιωάννης με το τέλος του εμφυλίου κατέφυγε για περισσότερα από 30 χρόνια στη Ρουμάνια.
Ο Χρήστος, σκοτώθηκε κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, χωρίς να αφήσει απογόνους.
Έτσι λοιπόν , κανένας από τους απογόνους τη Δημήτρη Δημαλή, δεν βρισκόταν στη Βροντού και σε συνδυασμό με την τσιμεντένια στέγη του νέου σπιτιού, είχε ως αποτέλεσμα το νεόκτιστο σπίτι, να μην χρησιμοποιηθεί ως οικοδομικό υλικό και να διασωθεί σχεδόν ακέραιο ως σήμερα…
Πηγές: Ουρανία Δημαλή -Παπαχρήστου και Δημαλής Δημήτριος
[Το βρήκαμε σε ανάρτηση του Γιώργου Σπανού στο facebook]