Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Τι είναι η μνήμη; Πιστή αναπαραγωγή του παρελθόντος, απρόσκλητη ανάκληση μιας αίσθησης εγκλεισμένης σε χρόνο που έφυγε ανεπιστρεπτί και επανέρχεται με αφορμή έναν ήχο, ένα άρωμα, μια λέξη, μια φωτογραφία; Αυθαίρετη σύνθεση αντικειμενικών συμβάντων και πραγματικών προσώπων σε μια νέα εκδοχή που απέχει πολύ από αυτά που συνέβησαν τότε - σχεδόν σαν να πρόκειται για έναν εμπνευσμένο σεναριογράφο;
Ανακατασκευή του παρελθόντος υπό το πρίσμα του ανθρώπου που γινόμαστε καθώς περνά ο χρόνος;
Σίγουρα η μνήμη είναι ο μόνος τρόπος να αντιλαμβανόμαστε και να διασώζουμε μια
ταυτότητα, μια αντίληψη του ποιοι είμαστε μέσα στον κόσμο και σε σχέση μ’ αυτόν
τον κόσμο, παρόλο που αυτό που είμαστε διαρκώς αλλάζει.
Η μνήμη, όμως, αφαιρεί, προσθέτει, απορρίπτει, συγκολλά και άρα ψεύδεται- επομένως τι εμπιστοσύνη να της έχεις;
ήμασταν, αυτό που αισθανόμαστε πως έμεινε για πάντα εγκλωβισμένο στον τότε
χρόνο, και σ' αυτό που είμαστε σήμερα.
αισθήσεων του βίου που χάνεται τη στιγμή που βιώνεται. Γιατί η πραγματική ζωή
χάνεται στ’ αλήθεια την ώρα που τη ζούμε.
Αυτό ακριβώς βλέπει κανείς στα έργα του Νίκου Βαβάτση: τον διαρρέοντα χρόνο, τη
λανθάνουσα μνήμη. Έργα που διασώζουν την εντύπωση, την αίσθηση των προσώπων,
και δεν αναπαριστούν τα πρόσωπα. Σαν να διεκδικούν τον χρόνο που χάθηκε για πάντα,
τα πρόσωπα επανέρχονται σαν επίμονες σκιές του παλιού εαυτού και προσκαλούν το
βλέμμα του θεατή που αισθάνεται ότι κοιτά ένα πρόσωπο οικείο.
του δρόμου, εντύπωση που είναι πιο ισχυρή από τη φωτογραφική απεικόνιση, η οποία
εύκολα χάνεται μέσα στον κατακλυσμό από εικόνες. Πόσο ενδιαφέρουσα επιλογή στην εικονολατρική εποχή μας!
Να αποφεύγει κανείς την απεικόνιση και να εισδύει στην ουσία του προσώπου:
αυτό που θα θυμάμαι από σένα,
όταν δεν θα μπορώ να σε βλέπω.
Όταν θα είσαι μια σκιά.
Η τεχνική του Βαβάτση- αδρές και επίμονες αλληλοεπικαλυπτόμενες πινελιές που
καταργούν την αναπαράσταση- διαλύει τα περιγράμματα των προσώπων, τα
απογυμνώνει από την υλική τους υπόσταση, τα μετουσιώνει σε άυλες εκφράσεις τηςύπαρξης που υποφέρει από την αγωνία της ανυπαρξίας. Τα πρόσωπα στα έργα αυτά
καταφέρνουν το ακατόρθωτο.
ανυπαρξία. Σαν τη μνήμη, που αυθαιρετεί για να κρατήσει ζωντανό αυτό που χάνεται,
η ζωγραφική του Βαβάτση αποτυπώνει αυτό που διαφεύγει την αντίληψη, αλλά κρατά
ζωντανά τα πρόσωπα που έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας, κι εμείς νομίζουμε
πως πάντα θα είναι εδώ…
Μαρία Πατρώνου, Σεπτέμβριος 2022
Ο ζωγράφος Νίκος Βαβάτσης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται. Μετά το πέρας των σπουδών του στις Γραφικές Τέχνες-στα τέλη της δεκαετίας του 80-ξεκίνησε μια καλλιτεχνική πορεία με ευρεία γκάμα θεμάτων και τεχνικών: τοιχογραφία για δημόσιο χώρο, σκηνογραφία και μικτή τεχνική ζωγραφικής.
Έχει κάνει 21 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει με έργα του σε πολλές ομαδικές. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και σε συλλογές ιδρυμάτων και μουσείων. Το 2012 ο ζωγράφος παρουσιάζει –για πρώτη φορά-ανθρωποκεντρικά έργα, τα οποία μέχρι και σήμερα αποτελούν τη βασική θεματική του ενότητα.
«Πηγή έμπνευσης είναι ο άνθρωπος. Το ανθρώπινο πρόσωπο και η πληθώρα των εκφράσεων που φέρει ως καταγραφή συναισθημάτων. Με μία έντονη ροπή προς την αφαίρεση και μέσα από αλληλοεπικαλυπτόμενες πινελιές, προσπαθώ να καταγράψω συναισθήματα, με σκοπό να αναδείξω το πεπερασμένο της ύπαρξής μας».
Η έκθεση των έργων του
θα διαρκέσει ως τις 7 Ιανουαρίου 2023 στη Γκαλερί ΡΩ στη Θεσσαλονίκη.
Αξίζει να την επισκεφτείτε.
