Παρόλο που έβρεχε όλη την ημέρα στην Πιερία, -κατά τακτά διαστήματα- παρόλο που το ψιλόβροχο απειλούσε την παράσταση μια ώρα πριν την έναρξη(και κατόπιν στη διάρκεια της παράστασης) η παράσταση κι έγινε και κέρδισε το χειροκρότημα που της άξιζε...Ήταν μια παραγωγή που την περίμεναν οι θεατρόφιλοι, που παρόλες τις συνθήκες, προσήλθαν στο αρχαίο θέατρο του Δίου!
Ακόμη και στη διάρκεια της παράστασης άνοιξαν ομπρέλες και αδιάβροχα -ευτυχώς- για λίγα λεπτά (δις) αλλά κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να αποχωρήσει, πριν το τραγικό επίλογο της ιστορίας: ούτε οι ηθοποιοί και συντελεστές της παραγωγής ούτε το κοινό, που έδειξε προσηλωμένο στο ...έργο, είχαν την πρόθεση να αποχωρίσουν πριν πέσει η αυλαία.
Η ΜΗΔΕΙΑ "έκοψε εισιτήρια" υπό αυτές τις συνθήκες, κόντρα στον άστατο καιρό και τις αγρυπνίες για τη μεγάλη γιορτή της Παναγίας!
Κάποιες παραστάσεις πρέπει να γνωρίζεις το κείμενο εκ των προτέρων, μέσα από τις αναλύσεις, μέσα από τις προσεγγίσεις με τις οποίες έχουν αποδοθεί τις προηγούμενες δεκαετίες, ώστε να διακρίνεις τις διαφορές που επιχειρούν -συνήθως- οι σκηνοθέτες. Για να εμβαθύνεις, να κατανοήσεις. Να αντιληφθείς το μήνυμα και την οπτική του σκηνοθέτη. Την "άλλη" άποψη. Τη νέα άποψη.
Ίσως έτσι να χάνεται η μαγεία της ανατροπής, το μυστήριο του αγνώστου, αλλά πως αλλιώς θα εκφέρεις γνώμη για αυτό το "νέο" που είδες;
Στα πλαίσια του 51ου Φεστιβάλ Ολύμπου, είδαμε τη Μήδεια, αλλά μια "άλλη Μήδεια", διαφορετική, σύγχρονη, αυτή που καταθέτει φέτος στο θεατρόφιλο κοινό της χώρας ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μανώλης Δούνιας.
Στο επίκεντρο μια Μήδεια, όχι η Μήδεια του Ευριπίδη, αλλά κάθε γυναίκα του σήμερα, με τα μηνύματα προς όλους εμάς (γύρω από τη γυναίκα), τόσο επίκαιρα με όλα όσα βιώνουμε καθημερινά τα τελευταία 2 χρόνια μέσα από συχνά περιστατικά του αστυνομικού ρεπορτάζ.
Η Μήδεια μας καθήλωσε γιατί δεν είδαμε επί σκηνής να την αποδίδει η ηθοποιός, αλλά να τη ζει, να την ενσαρκώνει με πάθος.
Έχει επικρατήσει η γνωστή άποψη της Μήδειας, της παιδοκτόνου Μήδειας (πόσες φορές δεν το ακούσαμε στα τηλεοπτικά παράθυρα φέτος στην υπόθεση της Πάτρας!) όμως κατά την "άλλη" άποψη ο Ευριπίδης χρηματίστηκε από τους Κορινθίους για να παρουσιάσει τη Μήδεια ως παιδοκτόνο, για να αμαυρώσει το όνομά της στην αιωνιότητα, ενώ για τον χαμό των παιδιών της, ήταν υπεύθυνος ο λαός της Κορίνθου.
Η δυναμική Μήδεια χωρίς ενδοιασμούς σκοτώνει τα παιδιά της όχι για να εκδικηθεί τον -πρώην- σύζυγό της, αλλά για να τα προστατέψει από τους Κορίνθιους. Εκεί ακριβώς είδαμε να εστιάζει η σκηνοθετική άποψη στην προσέγγιση της τραγωδίας, των Χειλάκη-Δούνια, με τη μουσική να πιάνει το σφυγμό ή καλύτερα τον ρυθμό της εποχής, τις σκάλες του σκηνικού, να χρησιμοποιούνται σύμφωνα με τις ανάγκες της εξέλιξης του μύθου, βάζοντας τους ηθοποιούς να ακροβατούν κατά κάποιο τρόπο στις στιγμές κορύφωσης της τραγωδίας, ενώ για μια ακόμη φορά, απολαύσαμε την εξαιρετική μετάφραση του έργου από τον Γιώργο Μπλάνα, ο οποίος κινήθηκε στα όρια του αρχαίου κειμένου αλλά πολύ πιο προσιτά, πιο ρεαλιστικά, πιο κοντά στη "σημερινή" γλώσσα μας. Φάνηκε ξεκάθαρα στην "άνεση" στις ερμηνείες των ηθοποιών, που μπόρεσαν να επικοινωνήσουν -το κείμενο- πολύ εύκολα με το κοινό!
Ήταν μια "επαγγελματική" παραγωγή, προσεγμένη, δυνατή, που βάζει το λιθαράκι της στην απόδοση των αρχαίων τραγωδιών σύμφωνα με τις επιταγές της εποχής αλλά και τη θεατρική εκφορά της αρχαίας τραγωδίας στα μέτρα και τα σταθμά της δεκαετίας που διανύουμε, από τους σημερινούς πρωταγωνιστές των θεατρικών δρώμενων στην Ελλάδα του 2022.
Η Μήδεια είναι ένα έργο για το παράφορο ερωτικό πάθος, την προδοσία και την εκδίκηση. Ο έρωτας ανατρέπει την κοινή λογική, μεταμορφώνει, πολιορκεί απόλυτα τους ανθρώπους και η ερωτική προδοσία και ο πληγωμένος εγωισμός μετατρέπονται σε αβυσσαλέο μίσος και γίνονται η πυξίδα που κατευθύνει τη μοίρα όλων. Η Μήδεια -που για χάρη του Ιάσωνα πρόδωσε την οικογένειά της, έκλεψε το Χρυσόμαλλο Δέρας και εγκατέλειψε την πατρίδα της - βρίσκεται απομονωμένη στην Κόρινθο ανάμεσα σε ανθρώπους που την θεωρούν ξένη, βάρβαρη. Όταν ο Ιάσωνας της ανακοινώνει ότι θα παντρευτεί την Γλαύκη, την κόρη του βασιλιά της Κορίνθου Κρέοντα, η Μήδεια από μια πληγωμένη και περιφρονημένη γυναίκα μεταμορφώνεται σε ένα σκοτεινό και εκδικητικό αγρίμι. «Μπορεί η γυναίκα να μην αντέχει ν’ ακούει για μάχες και σπαθιά, μα όταν πολιορκηθεί ο έρωτάς της, δεν υπάρχει πιο πολεμόχαρη ψυχή» και έτσι αποφασίζει να εξοντώσει την νεαρή αντίζηλό της στέλνοντας της δηλητηριασμένα δώρα που προκαλούν τον φρικιαστικό θάνατό της. Η προδομένη Μήδεια όμως δεν σταματάει εκεί. Αποφασίζει να κάνει την πιο αδιανόητη πράξη: να σκοτώσει με τα ίδια της τα χέρια τα δυο παιδιά τους. Η Μήδεια σκοτώνει τα παιδιά της όχι απλώς για να εκδικηθεί τον Ιάσονα, αλλά κυρίως για να τα σώσει από τα χέρια των εχθρών της, για να μην τα εξοντώσει η εξουσία. Γι’αυτό ο Ευριπίδης –και παρά την αποτρόπαια πράξη της- στο τέλος αντί να την τιμωρήσει, την αποθεώνει.
Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
Σκηνοθεσία - Διασκευή: Αιμίλιος Χειλάκης – Μανώλης Δούνιας
Πρωτότυπη Μουσική – Διδασκαλία Χορικών: Δημήτρης Καμαρωτός
Σκηνικά- Κοστούμια: Εύα Νάθενα
Κίνηση - Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Λογοθεραπεία-Αγωγή λόγου: Ηλίας Παπαθανασίου
Παραγωγή: Παναγιώτης Γεροδήμος – ΘΕΑΤΡΟΧΩΡΟΣ Ε.Ε.
ΜΗΔΕΙΑ
Αθηνά Μαξίμου
ΙΑΣΩΝ – ΚΡΕΩΝ – ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ
Αιμίλιος Χειλάκης
ΑΙΓΕΑΣ – ΤΡΟΦΟΣ – ΑΓΓΕΛΟΣ
Αναστάσης Ροϊλός
ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΧΟΡΟΥ
Μυρτώ Αλικάκη
Γιώτα Νέγκα
ΜΟΥΣΙΚΟΣ – ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ
Δημήτρης Καμαρωτός
ΧΟΡΟΣ
Πετρίνα Γιαννάκου
Μάιρα Γραβάνη
Αλεξάνδρα Δρανδάκη
Γιώργος Ζυγούρης
Ελευθερία Κοντογεώργη
Εριέττα Μανούρη
Βασίλης Μπούτσικος
Γιώργος Νούσης
Δάφνη Σταθάτου
.jpg)
