Όλοι καθηγητές στο πάνελ έχουμε έναν κοινό παρανομαστή: τη συγγραφή. Όλοι έχουμε γράψει βιβλία!
Σήμερα τιμούμε εδώ με την παρουσία μας την τρίτη εκδοτική δουλειά του φίλου μου του Τάκη.
ΠΟΝΤΙΑ ΜΑΝΑ ο τίτλος.
Με μια φωτογραφία στο εξώφυλλο που μοιάζει με εικόνισμα.
Η Αγία μάνα του Πόντου.
Ίσως δεν έχει καμιά εμπορική αξία ένα τέτοιο εξώφυλλο.
Για τους Πόντιους, που τους ζούμε από τα γεννοφάσκια μας αξία έχει αυτό που αντιπροσωπεύει το ρυτιδιασμένο πρόσωπο,
τα άσπρα μαλλιά στο κεφάλι και το αδιόρατο χαμόγελο….
Στο εσώφυλλο ένα διακριτικό αποτύπωμα οικογενειακής φωτογραφίας. Και στο οπισθόφυλλο το μέλλον: στο πρόσωπο ενός μικρού παιδιού στην αγκαλιά της μάνας.
Σύμβολα και συμβολισμοί από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα…
Και η αφιέρωση του βιβλίου: στην Ηρωίδα μάνα και στον ήρωα πατέρα.
Μπορεί ο θάνατος να τους χώρισε πριν δεκαετίες Τάκη, τώρα όμως είναι μαζί… Αιωνία τους η μνήμη…
Σ’ όλους τους πολιτισμούς του κόσμου η μάνα ήταν πάντα και είναι το πιο λατρευτό και αγαπητό πρόσωπο.
Ο ρόλος της ταυτιζόταν με την οικοδέσποινα, την προστάτιδα, την ηγέτιδα, την ηρωίδα όπως λέει ο συγγραφέας.
Κατά τον ίδιο τρόπο και ο Ποντιακός Ελληνισμός στις πρώτες του κοινωνικές συγκροτήσεις είχε στο επίκεντρο τη γυναίκα και ιδιαίτερα τη μητέρα.
Η Πόντια γυναίκα, η Πόντια Μάνα, όπως όλες οι μάνες από τις χαμένες πατρίδες, άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στις επόμενες γενιές.
Στη μακραίωνη ιστορία του Πόντου, οι Πόντιες μάνες είναι δημιουργικές, φιλότιμες μέσα στο σπίτι, σκληρές εργατικές και δυναμικές έξω από αυτό, με ιδιαίτερη αρετή, αγωνιστικότητα και ανθρωπιά.
Η αγρότισσα στην ύπαιθρο,
η μορφωμένη στις πόλεις.
Έχουν πει: «Υπάρχει η μάνα, υπάρχει και η Πόντια μάνα».
Διαβάζοντας το βιβλίο μπορώ να πω κατά το ύφος του Κεραηλίδη:
«Υπάρχει η Πόντια μάνα –μάνα και η Πόντια μάνα-πατρίδα».
Γι αυτήν την Πόντια μάνα και τη μάνα πατρίδα γράφει και μας ταξιδεύει ο Δημήτρης Κεραηλίδης.
Στα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα της Γενοκτονίας του Ελληνισμού του Πόντου, η Πόντια Μάνα κατέχει ιδιαίτερη θέση...
Ύστερα από σχεδόν 3.000 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας Ελληνισμού, ήρθαν οι διωγμοί, η καταστροφή, η προσφυγιά.
Με την φυγή και τις δολοφονίες των ανδρών (στην εξορία, τα τάγματα εργασίας, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στο πεδίο της μάχης) πίσω στις εστίες, στα σπίτια έμεναν στηρίγματα της οικογενειακής και κοινωνικής ζωής οι γυναίκες, έχοντας να προστατέψουν παιδιά και ηλικιωμένους και να διατηρήσουν ένα ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης - επιβίωσης.
«Από τον Πόντο και τις ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ,
στις λάσπες του δρόμου της επιστροφής και στα κύματα του διωγμού.
Κι ύστερα, πάλη με τα προβλήματα της επιβίωσης στα χώματα της μητέρας Ελλάδας...
Μπροστά και πάνω από όλα η ΠΟΝΤΙΑ ΜΑΝΑ!!!
ΜΑΝΑ, ΓΙΑΓΙΑ κι ύστερα ΓΥΝΑΙΚΑ η ΠΟΝΤΙΑ ΜΑΝΑ.
Μαζί και θυσία για τα παιδιά της», υπογραμμίζει ο συγγραφέας.
Η προσφυγιά ανέδειξε τη Μάνα ως πηγή της ζωής.
Σκάλισε με τα ροζιασμένα χέρια της τη γη
και την έκανε να καρπίσει...
Τα ήθη, τα έθιμα, τα φαγητά, οι αξίες, οι δουλειές (επαγγέλματα) όλα ανέπαφα χάρη στις άξιες μάνες, που έμειναν όρθιες σε όλες τις αντιξοότητες της ζωής.
Χωρίς ρίζες σε ξένο χώμα, έστω και αν ήταν της μητέρας Πατρίδας και παρ' ότι γνώρισαν την απονιά και την περιφρόνηση δεν λύγισαν στιγμή.
Ρίζωσαν, φύτρωσαν και άνθισαν, έχτισαν τη νέα ζωή τους σε ολόκληρη την μητέρα Ελλάδα.
Σ΄ αυτή τη μητέρα λοιπόν, που κλείνει μέσα της την αγάπη, την προστασία, την φροντίδα, την ασφάλεια, την εμπιστοσύνη αφιέρωσε την τρίτη συγγραφική του δουλειά ο φίλος μου Δημήτρης Κεραηλίδης.
Τον Δημήτρη Κεραηλίδη τον γνωρίζω από το 1992 τότε που συναντηθήκαμε και συνεργαστήκαμε στην ΕΡΜΗΣ τηλεόραση.
Συνεργαστήκαμε στη συνέχεια σε τοπικές εφημερίδες και ραδιοσταθμούς και στην ΚΑΤΕΡΙΝΗ TV.
Το 2004 ανταμώσαμε στην Αθήνα, τότε που ο Κεραηλίδης έκανε καριέρα στα Αθηναϊκά ΜΜΕ κι εγώ στο Υπουργείο Υγείας.
Χωρίς τα «μέσα και τα έξω» εκεί στην σκληρή, ανταγωνιστική και ανελέητη Αθήνα» με σκληρή δουλειά και επιμονή, χάραξε πορεία, κατόρθωσε όσα λίγοι μπορούν, μόνοι τους. Γιατί πάντα είχε ένα χαρακτηριστικό που μ΄ αρέσει στους ανθρώπους:
« Να βάζει στόχους και να παλεύει με πίστη και πείσμα να τους υλοποιήσει». Όταν βάζει κάτι στο μυαλό του το τολμά, το δοκιμάζει, το κάνει.Δεν υπολογίζει. Γιατί όταν υπολογίζεις δεν τολμάς.
Τώρα που το σκέφτομαι, μετά από 27 χρόνια φιλίας, τίποτα δε με εκπλήσσει στον Κεραηλίδη.
Το ίδιο δεν έκανε πρόσφατα και μας ξάφνιασε όλους με την υποψηφιότητά του για τη δημαρχεία Κατερίνης;
Για να επιχειρήσεις τη δοκιμασία στον πολιτικό στίβο, υπολογίζεις το political correct. Το «πολιτικά ορθό» που θέλει κανόνες και όρους, μέγαρα, στοές, πλάτες όλων των ειδών και των ηθών…
Αυτός ο κύριος δίπλα μου, έχοντας στη φαρέτρα του την αγάπη για την πόλη, τον ρομαντισμό και το όνειρό του για μια «ανθρώπινη» σύγχρονη πόλη και όπλο του τη θέληση και το πείσμα του, τολμά. Πάντα τολμά.
Κάνει αυτό που μας λέει ο Ελύτης; «ψαρεύοντας έρχεται η θάλασσα»….
Ούτε η συγγραφή ήταν έκπληξη για μένα. Γιατί με μεγάλη άνεση, χειμαρρώδης, εκφραζόταν πλουραλιστικά αρθρογραφώντας, με τη δική του χαρακτηριστική γραφή.
«Στα μυθιστορήματα του, τα κατάλοιπα της δημοσιογραφικής πένας είναι εμφανή. Μοιάζουν με τους αρχαίους κίονες που έμπαιναν εντοιχισμένοι στις εκκλησίες και στήριζαν σαν πρώτη ύλη τα βυζαντινά οικοδομήματα».
Με την καλόβουλη δημοσιογραφική πένα του, έλεγε πάντα -με ξύλινη όμως γλώσσα, ωμά, ρεαλιστικά, χωρίς περιστροφές- αλήθειες.
Όταν διαβάζεις ένα κείμενό του χωρίς να δεις ποιος το υπογράφει καταλαβαίνεις από το ύφος και τη γλώσσα ότι είναι Κεραηλίδης. Αυτό που σκεφτόταν, αυτό που σκέφτεται θα το εκφράσει, χωρίς να αναλογίζεται το κόστος, χωρίς να αναζητά ισορροπίες, χωρίς ίχνος διπλωματίας. Ασυμβίβαστα. Αυτό όπως είναι αυτονόητο δημιουργεί ‘εχθρούς’.
Με αυτή τη χαρακτηριστική γραφή και ύφος έκφρασης, που ποτέ δεν έχει στόχο να βλάψει παρά μόνο ως βουκέντρα να αφυπνίσει, να ταρακουνήσει, είμαι πεπεισμένος ότι πλέον -μέσα από τη μυθιστορία- θα αποκτήσει πολλούς φίλους!
Τρία διαφορετικά βιβλία, τρεις διαφορετικοί τρόποι γραφής.
Στο πρώτο βιβλίο η γραφή σκληρή, η γλώσσα ξύλινη και αυθεντική.
Στο δεύτερο βιβλίο, η αυθόρμητη σκληρή γραφή, μοιάζει να μαλακώνει να γεμίζει ευαισθησία.
Στο τρίτο βιβλίο, οι λέξεις του ηχούν σαν πρόκες, χωρίς λυρισμό, μεταφέροντας συναισθήματα, πότε γεμάτα οργή, πικρία, αναστεναγμούς, νοσταλγία, και πότε μας ταξιδεύουν γεμάτες τρυφερότητα, στοργή, ευτυχία, αισιοδοξία, αγάπη για τη μάνα και τις αξέχαστες πατρίδες του Πόντου.
Και στα τρία βιβλία του όμως χρησιμοποιεί εκφράσεις της παρέας, ή πλάθει νέες εκφράσεις και λέξεις για να τονίσει αυτό που θέλει να εκφράσει. Μπορεί να ασχοληθεί με την περίπτωσή του και ο …Μπαμπινιώτης.!!
Με τον Δημήτρη Κεραηλίδη, άλλοτε συμφωνούμε, άλλοτε διαφωνούμε κάθετα. Όπως και να του μιλήσω όπως και να μου μιλήσει, κανείς δε θα θιγεί. Ούτε μας εμποδίζει να είμαστε φίλοι. Ακόμη κι αν έχουμε να βγούμε για καφέ σα φίλοι πριν το πρώτο του βιβλίο…!!!
Εν εορτή η πραότης…
Για τους λογοτέχνες η έκδοση ενός βιβλίου είναι γιορτή, με την οποία ο συγγραφέας μοιράζεται τη χαρά του με τους αναγνώστες και τους νέους φίλους που αποκτά.
Συνοδοιπόροι πλέον στον όμορφο κόσμο της λογοτεχνίας, θα παραδώσω τη σκυτάλη στον επόμενο ομιλητή.
Η ΠΟΝΤΙΑ ΜΑΝΑ είναι ένα διαφορετικό βιβλίο, που πρέπει να υπάρχει σε κάθε βιβλιοθήκη. Για την αγάπη, τον σπαραγμό, τα χαμόγελα, τα δάκρυα της λύπης ή της χαράς, όλα αυτά που αναβλύζουν από τις σελίδες του. Είτε κάποιος είναι Ντόπιος, είτε Βλάχος είτε Σαρακατσάνος…
Γιατί μάνα είναι μόνο μία…
Φίλε μου καλέ,
Καλοτάξιδο το βιβλίο σου
και καλή επιτυχία στους νέους σου στόχους!
Σας ευχαριστώ"
* Αναδημοσίευση με την ευκαιρία της βιβλιοπαρουσίασης της 19-4-2022