Οι ψίθυροι μπορούσαν να ακουστούν εδώ και πολύ καιρό, φτάνει φυσικά να είχε κανείς την υπομονή, το πείσμα και το… θάρρος να τους ακούσει. Να αντιληφθεί το ηχόχρωμα της κοινωνικής αναστάτωσης, και να επιχειρήσει να συνθέσει ρεαλιστικές απαντήσεις στις αγωνίες των πολιτών.
Σήμερα, οι ψίθυροι έγιναν έντονες φωνές. Η εμπειρία περίπου προδικάζει τι θα επακολουθήσει. Κραυγές, άναρθρες και θυελλώδεις. Ισοπεδωτικές και άδικες. Οριζόντιες…
Η Ελλάδα της πτώσης και της παρακμής, μια χώρα που δεν πρόλαβε να ανακτήσει την αυτοπεποίθησή της, μετά την εθνική καταστροφή των Μνημονίων, την κοινωνική φτωχοποίηση, την ταπείνωση και την απώλεια της εθνικής αυτοδιάθεσης, βρίσκεται και πάλι σε σημείο καμπής.
Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε σημείο καμπής. Και αποφάσεων. Αναζητώντας καινούριες αφετηρίες, σε διαδρομές που ακόμη δεν γνωρίζει… Η συνθήκη είναι εξαιρετικά ριψοκίνδυνη για το εθνικό μέλλον. Η συλλογική ψυχολογία της κοινωνίας βιώνει το αθροιστικό πλήγμα των Μνημονίων, της πανδημίας του κορονοϊού και σήμερα του πολέμου στην Ουκρανία.
Έχει δε εκπαιδευτεί, τα τελευταία 13 χρόνια, μετά τις μοιραίες για το εθνικό μέλλον εκλογές του 2009, στην ασυγχώρητη γοητεία που ασκούν τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν. Η ακροδεξιά, ως συμπεριφορική και ηθική νοοτροπία, η οποία διαπερνά οριζόντια τον δημόσιο βίο, υπερβαίνοντας πολιτικά και κομματικά σύνορα, και μολύνοντας τη δημόσια σφαίρα, τα ΜΜΕ, τον λεγόμενο πνευματικό κόσμο, την απουσία του οποίου έχουμε πληρώσει τόσο ακριβά, με μετριότητες και… διασκεδαστές να επιχειρούν να εμφανιστούν ως γητευτές της σκέψης.
Το μίσος και ο διχασμός έγιναν ταυτοτικά στοιχεία της κοινωνίας. Η μετριοπάθεια και η νηφαλιότητα, η συναίνεση, η σύνθεση, η συνεννόηση, ηττήθηκαν βαριά. Η υστερία έγινε αναπόσπαστο στοιχείο της εθνικής καθημερινότητας. Και όπου επικρατούν οι υστερικοί, ακολουθούν δράματα. Συνήθως εθνικά…
Σε αυτή την οριακή εθνική καμπή, η χώρα μοιάζει χαμένη από χέρι. Δεν υπάρχει ο χρόνος, η διάθεση, οι επαρκείς προσωπικότητες για να μας οδηγήσουν σε αυτό που μας προέτρεπε να κάνουμε ο Οδυσσέας Ελύτης. Ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά.
Η φθορά μας πρόλαβε…
Περισσότερα στα ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ