Δεν έγραψα ποτέ ποιήματα.
Ό,τι διαβάζετε,
είναι ο τρόμος της ψυχής μου.
Δοσμένος σε παραλλαγές.
ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Περίλυπη γίνεται η ψυχή μου
το απόγευμα της Κυριακής,
όταν ο ήλιος
πίσω από τις πολυκατοικίες χάνεται.
Αυτό το αίσθημα
το ζούσα έντονα παιδί,
καθώς
−πάλι Απόγευμα Κυριακής−
μετά από ’ναν περίπατο στην εξοχή,
μπαίναμε σιωπηλοί
στους σκιερούς δρόμους της πόλης.
ΔΡΟΜΟΙ ΚΑΙ ΔΡΟΜΑΚΙΑ
Ζηλεύω τους μεγάλους δρόμους.
Μοναχικοί,
τραβούν μακριά,
ερωτευμένοι με το άγνωστο.
Ενώ τα δρομάκια,
σέρνουνται στις φτωχογειτονιές·
σε τρομερά αδιέξοδα.
ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ
Πιάνω τον εαυτό μου πότε πότε
να αναστενάζει,
βαθιά
με αναφιλητό.
Σα να ’χει μέσα μου σαλέψει
κάποιο ναυάγιο.
ΕΠΑΡΧΙΑ
Πέρασε και το τελευταίο τραίνο.
Τα όνειρα
τραντάχτηκαν για μια στιγμή
μέσα στις κάμαρες
κι ύστερα ησυχία,
τίποτα.
Έξω το φεγγάρι
έγλειφε τους τοίχους.
Από τη συλλογή «Τέλος του προγράμματος».
Πηγή: «Χρίστος Λάσκαρης, Ποιήματα», β΄ έκδοση, εκδ. Γαβριηλίδης 2009.
Στην εικόνα: Bruno Catalano «Les Voyageurs / Le Grand Van Gogh».
Πηγή για την εικόνα:
https://antikleidi.com/2013/04/19/bruno-catalano/