ΟΙ ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΚΑΤΕΡΙΝΗ. Του Παρασκευά Καλπακτσόγλου

Οι Αποκριές στην παλιά Κατερίνη δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο χρώμα που να τις χαρακτηρίζει, όπως συνέβαινε και συμβαίνει ακόμα σε άλλες πόλεις της χώρας μας, όπως στην Κοζάνη, στη Νάουσα, στο Σωχό, στην Ξάνθη, στον Τύρναβο κ.ά. Βέβαια κάθε γειτονιά, ανάλογα με την καταγωγή των κατοίκων της, είχε κάποιο έθιμο να πραγματοποιήσει αλλά αυτό γινόταν στενά τοπικά και δεν άπλωνε σε όλη την πόλη. Έτσι η περίοδος της Αποκριάς περιοριζόταν στις στερεότυπες μεταμφιέσεις κάποιων ατόμων την τελευταία εβδομάδα πριν την Καθαρή Δευτέρα και σε μερικούς χορούς σε κέντρα διασκέδασης. Ο πιο σημαντικός χορός γινόταν στη Λέσχη Αξιωματικών, που στεγαζόταν στο κτίριο που βρίσκεται στο Δημοτικό Κήπο και λειτουργεί σήμερα το 2ο ΚΑΠΗ. Πρέπει εδώ να σημειώσω ότι τουλάχιστον σε ‘μένα προσωπικά αλλά και στο συγγενικό και φιλικό περιβάλλον μου η «Τσικνοπέμπτη», ως αποκριάτικη γιορτή ήταν άγνωστη. Οι εκδηλώσεις αυτής της ημέρας, δηλαδή το ψήσιμο κρεατικών με κρασοκατάνυξη και χορό, άρχισαν να γίνονται γνωστές ευρέως στην πόλη μας, όταν τις πρόβαλε η τηλεόραση ως καθιερωμένο Πανελλήνια έθιμο, στις αρχές της δεκαετίας του ’70.

Δεν μπορώ βέβαια να ισχυριστώ ότι η περίοδος της Αποκριάς περνούσε απαρατήρητη, αφού τα περίεργα καπέλα, οι μάσκες, οι σερπαντίνες και το κομφετί (χαρτοπόλεμος) ήταν διαδεδομένα, όμως πάντοτε σε μικρή κλίμακα και υποτονικά.
Πολλοί μασκαρεύονταν και επισκέπτονταν μόνο τα φιλικά τους σπίτια, κάνοντας φάρσες και αστεία. Συνηθισμένο μασκάρεμα ήταν το βάψιμο του προσώπου με «φούμο» από τη σόμπα και το φόρεμα των ρούχων ανάποδα. Ακόμη μασκάρεμα ήταν και η αλλαγή φύλου ενδυματολογικά.

(Απόσπασμα από το βιβλίο  "Το σπίτι μου...η γειτονιά μου... η πόλη μου")