Κάθομαι και παρατηρώ τους τριγύρω. Καμιά φορά με ρωτούσαν τι κάνω στη ζωή μου και δεν ήξερα τι να απαντήσω. Το βρήκα επιτέλους. Κάνω ρεπορτάζ καλών ιστοριών. Αυτό κάνω.
Κάθονται δίπλα μου. Είναι κάποιας ηλικίας. Η μία άσπρο μαλλί, ντυμένη στα μαύρα, η άλλη ξανθό βαμμένο με έντονες άσπρες ρίζες. Τις κάνω κάπου εξήντα πέντε. Συζητάνε. Για την ακρίβεια, γκρινιάζουν. Την καταλαβαίνεις την γκρίνια γιατί σου έρχεται η ενέργεια. Όπως την μπόχα που σου φλομώνει τη μύτη. Μόνο που η γκρίνια σου έρχεται και με τις πέντε αισθήσεις. Πρωταγωνίστρια της παράστασης η ξανθιά. Η κυρία με τα μαύρα είναι το κοινό.
Την γκρίνια, λοιπόν, την καταλαβαίνεις κι από τον τρόπο που κάθονται, που έχουν γείρει, από τη στάση του σώματος, από τον τόνο και τη χροιά της φωνής, από τον αέρα που εισπνέουν, αλλά κυρίως από αυτόν που εκπνέουν.
Έχω βγάλει σημειωματάριο και κρατάω σημειώσεις. Καταγράφω τοξικές λέξεις και προτάσεις «Τέλος πάντων», «γυρνάει και μου λέει», «τι να λέμε τώρα», ακούω πολλά «δεν», «θα με σκάσει», «ναι, καλά…», «κάνω θυσίες γι’ αυτόν, αλλά …», (μιλάει για τον γιο και τη νύφη της, αγαπημένο των Ελληνίδων μανάδων), «αμ, μπράβο» (ειρωνεία). Πώς είναι κάποιες συνταγές που έχουν πολύ κύμινο; Εδώ έχει πολλή θυματοποίηση. Γκρίνια και θυματοποίηση. Εγώ η καλή κι οι άλλοι οι μαλάκες που μου κάνουν τη ζωή πατίνι. Η φίλη της συμμετέχει στην παράσταση, κουνάει κι αυτή το κεφάλι στο τέμπο της γκρίνιας, σαν να ακολουθεί την μπαγκέτα της πρωταγωνίστριας σε αυτόν τον μονόλογο.
Κάθομαι κι αναλογίζομαι τα της γκρίνιας. Η γκρίνια, λοιπόν (γρίνα την έλεγε ο μπαμπάς), σου καταστρέφει τη ζωή, σου τρώει την ενέργεια, σου χαλάει τη διάθεση, σου πρήζει το τζιέρι, σου διαλύει το ανοσοποιητικό. Είναι σαν μια καρφίτσα που κάνει μικρές τρύπες στο μπαλόνι σου κι ο αέρας βγαίνει λίγος λίγος, χωρίς να το καταλαβαίνεις,
Δηλητήριο είναι η γκρίνια.
Σαν το σταγονόμετρο που σε ποτίζει δηλητήριο στάλα στάλα. Σαν την ιστορία με τον βάτραχο, που αν τον βάλεις μέσα στο μπρίκι κι ανεβάσεις σταδιακά τη θερμοκρασία στην αρχή θα του αρέσει, θα χουχουλιάσει και στο τέλος θα βράσει. Σαν τον μακρύ λασπόδρομο που περνάς με το αμάξι κι αυτό δεν ρολάρει κανονικά, λες και κολλάει, αλλά από κάποιο σημείο και μετά το συνηθίζει πια κι έχει γίνει το νέο κανονικό του. Σου τρώει τα αμορτισέρ, τις αναρτήσεις, τον δίσκο του συμπλέκτη, τα λάστιχα, το σασί. Σ’ τα τρώει όλα. Αργά και συστηματικά.
Κάπου είχα διαβάσει ότι πέντε λεπτά καλά συναισθήματα οχυρώνουν το ανοσοποιητικό σου για πέντε ώρες. Πέντε λεπτά κακά συναισθήματα σ’ το καταστρέφουν για πέντε ώρες. Νομίζω η γκρίνια είναι το χειρότερο από όλα. Λένε ότι καρκίνος είναι η πιο θανατηφόρος ασθένεια.
Δεν είναι.
Η γκρίνια είναι.
ΤΟ ΔΩΡΟ (2)
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΞΕΝΑΚΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ KEY BOOKS
https://www.lecturesbureau.gr/1/your-whining-destroys-your-life-2524/