«Οι πατέρες της εκκλησίας για να μας συστήσουν να νηστεύουμε κάτι περισσότερο ήξεραν», του είχε πει.
«Μπορεί να ήξεραν πολλά, το σίγουρο μάνα είναι ότι δεν είχαν δοκιμάσει θεϊκό πιτόγυρο με… απόλα»…!
Τετάρτη και Παρασκευή του έκοψε το χαρτζιλίκι. Δε μπορούσε να αγοράσει πιτόγυρο. Του κρατούσε και μούτρα μια βδομάδα.
«Μη λες τέτοια πράγματα» του είχε πει με ευγενικό τρόπο η γιαγιά του και μόνο με τον τρόπο της τον είχε πείσει.Έκανε τον «αιγύπτιο» μετά σε τέτοιες συζητήσεις, ειδικά αν τον πρώτο λόγο είχε η μάνα του.
Θυμήθηκε και κάτι άλλο που είχε πει η γιαγιά του: «στο σπίτι θα τρώτε πάντα όλοι μαζί, το ίδιο φαγητό. Σαν χριστιανοί θα κρατάμε και τις νηστείες. Έχει τα πάντα να φας και στις νηστείες. Όχι όλο κρέας και κρέας. Σπουδαγμένος είσαι τα ξέρεις καλύτερα από μένα.Και κάτι άλλο. Στο τραπέζι θα μιλάτε. Μόνο στο τραπέζι μαζευόμαστε τη σήμερον ημέρα.»
«Γιατί λένε τότε όταν τρώνε δε μιλάνε;» ρώτησε δήθεν αδιάφορα αλλά περίμενε με περιέργεια την απάντησή της.
«Θα τρώτε και θα μιλάτε παλικάρι μου. Μεταξύ τυριού και αχλαδιού, κάπως έτσι δεν το λένε;Το πρωί στη δουλειά, το απόγευμα δουλειές μέσα ή έξω από το σπίτι, το βράδυ τηλεόραση, πότε θα μιλήσετε, πότε συζητήσετε αυτά που σας αφορούν; Η οικογένεια πρέπει να συζητάει, να χαίρεται με τα ωραία και να συμπαραστέκεται στα προβλήματα και τις ανάγκες. Η οικογένεια έχει μεγάλη δύναμη. Να μείνετε ενωμένοι. Θέλω αυτό να το κρατήσετε, στο φαΐ...Να μιλάτε.»
«Και πρέπει να τρώμε απ΄όλα, αυτό είναι το σωστό. Και τις φακές και τις μπριζόλες.» μπήκε στη συζήτηση και η μητέρα του και συνέχισε:
«Τις φακές και τα φασόλια Τετάρτη και Παρασκευή και τις άλλες μέρες κρέας και τυριά. Όχι σαν την Βασίλενα που κάνει μπριζόλες την Τετάρτη και φασόλια την Πέμπτη. Είδες τι προκοπή έκαναν; Καμιά. Δεν έχουν στον ήλιο μοίρα…».
Τετάρτη και Παρασκευή του έκοψε το χαρτζιλίκι. Δε μπορούσε να αγοράσει πιτόγυρο. Του κρατούσε και μούτρα μια βδομάδα.
«Μη λες τέτοια πράγματα» του είχε πει με ευγενικό τρόπο η γιαγιά του και μόνο με τον τρόπο της τον είχε πείσει.Έκανε τον «αιγύπτιο» μετά σε τέτοιες συζητήσεις, ειδικά αν τον πρώτο λόγο είχε η μάνα του.
Θυμήθηκε και κάτι άλλο που είχε πει η γιαγιά του: «στο σπίτι θα τρώτε πάντα όλοι μαζί, το ίδιο φαγητό. Σαν χριστιανοί θα κρατάμε και τις νηστείες. Έχει τα πάντα να φας και στις νηστείες. Όχι όλο κρέας και κρέας. Σπουδαγμένος είσαι τα ξέρεις καλύτερα από μένα.Και κάτι άλλο. Στο τραπέζι θα μιλάτε. Μόνο στο τραπέζι μαζευόμαστε τη σήμερον ημέρα.»
«Γιατί λένε τότε όταν τρώνε δε μιλάνε;» ρώτησε δήθεν αδιάφορα αλλά περίμενε με περιέργεια την απάντησή της.
«Θα τρώτε και θα μιλάτε παλικάρι μου. Μεταξύ τυριού και αχλαδιού, κάπως έτσι δεν το λένε;Το πρωί στη δουλειά, το απόγευμα δουλειές μέσα ή έξω από το σπίτι, το βράδυ τηλεόραση, πότε θα μιλήσετε, πότε συζητήσετε αυτά που σας αφορούν; Η οικογένεια πρέπει να συζητάει, να χαίρεται με τα ωραία και να συμπαραστέκεται στα προβλήματα και τις ανάγκες. Η οικογένεια έχει μεγάλη δύναμη. Να μείνετε ενωμένοι. Θέλω αυτό να το κρατήσετε, στο φαΐ...Να μιλάτε.»
«Και πρέπει να τρώμε απ΄όλα, αυτό είναι το σωστό. Και τις φακές και τις μπριζόλες.» μπήκε στη συζήτηση και η μητέρα του και συνέχισε:
«Τις φακές και τα φασόλια Τετάρτη και Παρασκευή και τις άλλες μέρες κρέας και τυριά. Όχι σαν την Βασίλενα που κάνει μπριζόλες την Τετάρτη και φασόλια την Πέμπτη. Είδες τι προκοπή έκαναν; Καμιά. Δεν έχουν στον ήλιο μοίρα…».
[...απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου Ο ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗ ΓΟΡΓΟΝΑ]
