Αλήθεια, ψευτιά, βεβαιότητα, αβεβαιότητα…
Αυτός ο τυφλός εκεί στον δρόμο επίσης ξέρει αυτές τις λέξεις.
Έχω καθίσει σ’ ένα ψηλό σκαλί κι έχω τα χέρια μου σφιγμένα
Γύρω απ’ το γόνατο το σταυρωμένο πάνω απ’ τ’ άλλο.
Λοιπόν: αλήθεια, ψευτιά, βεβαιότητα, αβεβαιότητα ποιές είναι αυτές;
Ο τυφλός σταματάει στον δρόμο,
Τράβηξα τα χέρια από το γόνατο.
Αλήθεια, ψευτιά, βεβαιότητα, αβεβαιότητα είναι το ίδιο;
Κάτι άλλαξε σε κάποιο μέρος της πραγματικότητας — τα γόνατά μου και τα χέρια μου.
Ποια η επιστήμη που έχει αντίληψη γι’ αυτό;
Ο τυφλός συνεχίζει το πέρασμά του κι εγώ δεν κάνω άλλες χειρονομίες.
Ήδη δεν είναι η ίδια ώρα, ούτε οι ίδιοι άνθρωποι, ούτε τίποτα ίδιο.
Να είσαι πραγματικός είναι αυτό.
*
Μην προσπαθείς, Λυδία, στον χώρο να κατασκευάσεις - Ricardo Reis [Não queiras, Lídia, edificar no espaço]
Μην προσπαθείς, Λυδία, στον χώρο να κατασκευάσεις
Αυτό που μέλλον λογαριάζεις, ή που σου υπόσχεται το
Αύριο. Σήμερα να εκπληρωθείς, μην περιμένεις.
Η ίδια εσύ είσαι η ζωή σου.
Μην προορίζεις τον εαυτό σου, γιατί μελλοντική δεν είσαι.
Ποιος ξέρει αν, μεταξύ της κούπας που αδειάζεις,
Και του ξαναγεμίσματός της, η τύχη
την άβυσσο δεν σου επιφυλάσσει;
*
Oxford shores - Álvaro de Campos
Θέλω το καλό, και θέλω το κακό, και τελικά δεν θέλω τίποτα.
Στραβά ξαπλώνω στο δεξί πλευρό, και στραβά ξαπλώνω στο αριστερό
Και στραβά ξαπλώνω στη συνείδηση ότι υπάρχω.
Είμαι συμπαντικά άρρωστος, μεταφυσικά άρρωστος,
Μα το χειρότερο είναι ότι με πονάει το κεφάλι.
Αυτό είναι πιο σοβαρό από τη σημασία του σύμπαντος.
Μία φορά, λίγο πιο κάτω απ’ την Οξφόρδη, σ’ ένα δρομάκι αγροτικό,
Είδα να υψώνεται, από έναν ελιγμό του δρόμου, σε κοντινή απόσταση
Το γέρικο καμπαναριό μιας εκκλησίας πάνω απ’ τα σπίτια κάποιου χωριού ή πόλης.
Η εικόνα εκείνου του μηδαμινού συμβάντος μού εντυπώθηκε
Σαν μια λοξή ζαρωματιά που την πτυχή χαλά στο παντελόνι.
Σήμερα μου έρχεται παρεμπιπτόντως…
Από τον δρόμο, απέδιδα πνευματικότητα σε κείνο το καμπαναριό
Που ήταν η πίστη όλων των εποχών, και η ικανή φιλανθρωπία.
Από την πόλη, όταν έφτασα, το καμπαναριό ήτανε το καμπαναριό,
Και, επιπλέον, να το που έστεκε εκεί.
Μπορεί κανείς να ‘ναι ευτυχής στην Αυστραλία, υπό τον όρο σ' αυτήν πως δεν θα πάει.
*
Η πλύστρα στη σκάφη - Fernando Pessoa [A lavadeira no tanque]
Η πλύστρα στη σκάφη
Χτυπάει τα ρούχα με την πέτρα.
Τραγουδάει γιατί τραγουδάει, και λυπάται
Γιατί τραγουδάει γιατί ζει•
Άρα είναι και χαρούμενη μαζί.
Τώρα αν ποτέ μου θα μπορούσα
Να κάνω με τους στίχους
Αυτό που εκείνη κάνει με τα ρούχα,
Θα ‘λειπαν από εμένα ίσως
Οι σκόρπιοι προορισμοί μου.
Υπάρχει μια πλατιά ενότητα
Σ’ αυτό το, δίχως σκέψη μήτε λόγο,
Ή ακόμα-ακόμα τραγουδώντας τα μισά,
Χτύπημα των ρούχων στην πραγματικότητα...
Ποιος θα μου πλύνει την καρδιά;