Μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια, ἄν κάτι θυμᾶμαι μὲ νοσταλγία ἀπὸ τὸν καιρὸ τῆς Δικτατορίας, αὐτὸ εἶναι –ἐκτὸς ἀπὸ τὰ νιάτα μου– ἡ ψυχικὴ ἑνότητα τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ, ποὺ χαλκεύτηκε κάτω ἀπὸ τὴν πίεση τῆς στρατιωτικῆς μπότας κάποιων ἐπίορκων καὶ ὑπερφίαλων ἀξιωματικῶν, οἱ ὁποῖοι ταπείνωσαν τὴν ὑπερηφάνεια ἑνός λαοῦ ποὺ μετὰ ἀπὸ τόσες δοκιμασίες ἐπιζητοῦσε περισσότερη δημοκρατία καὶ ὄχι, ὅπως ἐλέχθη ψευδῶς, διψοῦσε τάχα γιὰ Κομμουνισμό. Τουλάχιστον στὰ ἕξι πρῶτα χρόνια τῆς Δικτατορίας οἱ λέξεις «Δεξιὸς» καὶ «Ἀριστερὸς» εἶχαν λησμονηθεῖ, γιατὶ ὅλοι ζοῦσαν κάτω ἀπὸ τὴν ἴδια ἀπειλή. Τὰ «ἄδοξα σπαθιὰ», ὅπως τὰ ὀνομάζει ὁ Καρυωτάκης, κάποιων «γαλονάδων» στράφηκαν χωρὶς διάκριση κατὰ παντὸς ἀντιφρονοῦντος καὶ προετοίμασαν τὸ ἔδαφος ποὺ θὰ ἔφερνε νομοτελειακὰ τὴν ἀνατροπὴ τους καὶ τὴν ἐγκαθίδρυση μιᾶς δημοκρατίας χωρὶς κομματικὲς διακρίσεις. Μέσα στὸ Πολυτεχνεῖο δὲν ὑπῆρχαν Δεξιοὶ καὶ Ἀριστεροὶ· ὑπῆρχαν μόνο Ἕλληνες καὶ λίγοι μυστικοὶ ἀνθέλληνες. Ἔπρεπε, ὅμως, αὐτὴ ἡ δημοκρατικὴ πορεία κάπως νὰ στραβώσει. Καὶ δυστυχῶς στράβωσε.
Ἡ πρώτη Χούντα ἔπεσε μετὰ τὸ Πολυτεχνεῖο ἀπὸ τὴ συνωμοσία τοῦ ἀνθρώπου ποὺ εἶχε ἐπωμισθεῖ τὴ φύλαξὴ της. Φυσικὰ ὄχι χωρὶς ἀμερικανικὴ ἐπίνευση. Εἶχε ξεσπάσει ὁ «Πόλεμος τῶν Ἕξι ἡμερῶν» ἀνάμεσα στὸ Ἰσραὴλ καὶ τοὺς Ἄραβες. Οἱ Δυτικοὶ ἤθελαν τὴν Κύπρο μὲ κάθε θυσία σὰν ἀκραία τους ἔπαλξη. Χρειάζονταν, ὅμως, στὸ τιμόνι τῆς ἐξουσίας ὅσο πιὸ ἐλαφρόνοες καὶ ἀλαζονικοὺς μποροῦσαν νὰ βροῦν. Ἔτσι τὸν Παπαδόπουλο διαδέχθηκε ὁ «τζοχαντάρης» του Ἰωαννίδης καὶ τὸν Μακάριο ἕνας Σαμψών χωρὶς τὴν τρίχα τῆς παλληκαριᾶς. Τὴν εἶχε ἀφαιρέσει πρὸ πολλοῦ κάποια ἄλλη μυστηριώδης Δαλιδᾶ. Ἔτσι χάθηκε ἄδοξα ἡ μισὴ Κύπρος, ἐνῶ –ἄν εἴχαμε ἑνότητα– μπορούσαμε νὰ πνίξουμε τοὺς Τούρκους σὰν ποντίκια. Καὶ λόγω τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς ἡ Δικτατορία αὐτοκαταλύθηκε. Ἡ ἡγεσία της ἔμοιαζε μὲ δαρμένο σκυλί. Καὶ σὰν σωτήρας κλήθηκε ὁ Καραμανλῆς, ποὺ ἐγκαθίδρυσε μιὰ νέα μορφὴ δημοκρατίας, κομμένη πάντως στὰ μέτρα του. Τότε ἀντὶ ὅλοι μαζὶ νὰ σφίξουμε τὰ δόντια, νὰ μονοιάσουμε, νὰ ἐργαστοῦμε σκληρὰ, νὰ ἀνασυγκροτηθοῦμε στρατιωτικά καὶ νὰ ἐπανεδιεκδικήσουμε τὴ χαμένη Κύπρο, ἀρχίσαμε ἕναν ἀτελείωτο κύκλο φαγωμάρας ποὺ συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Τὰ «Δεξιὸς» καὶ «Ἀριστερὸς» ἀναστήθηκαν ἐκ νεκρῶν. Καὶ ζοῦν σὰν βρυκόλακες...!
Κόντρα, 02/02/2016
ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ