Το άρθρο δημοσιεύτηκε
στην εφημερίδα “Αξία”,
το Σάββατο 30 Μαϊου 2020
Η σφαιρική ανάλυση της ανθρώπινης σκέψης παραμένει συναρπαστική. Όσα χιλιόμετρα κι αν...
διανύσει η ανθρωπότητα, η εξελικτική διαδικασία του είδους μας αφήνει πάντοτε «κενό χώρο» στην επαρκή ανάλυση του πώς αισθανόμαστε και σκεφτόμαστε, ώστε να αιφνιδιάζεται κανείς.
Ένας τέτοιος αιφνιδιασμός… δεν αφορά την εξέλιξη της συλλογικής ψυχολογίας στη χώρα μας, στη σκιά της πανδημίας του κορονοϊού. Ήταν περίπου σίγουρο στοίχημα ότι, από τη στιγμή που ο φόβος για την ίδια τη ζωή θα υποχωρούσε, θα έδινε τη θέση του στον φόβο για την επιβίωση.
Τη διαρκή και καλπάζουσα ανησυχία, όχι για το αν κάποιος θα συνεχίσει να αφήνει το αποτύπωμά του, αλλά για το πώς θα το κάνει. Με ποιες ποιοτικές παραμέτρους και βιώσιμες προοπτικές.
Η οικονομία λοιπόν. Το άγχος για την επιβίωση. Η αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα. Το μωσαϊκό αρχίζει να συμπληρώνεται, και καθώς στην περίπτωση της ελληνικής κοινωνίας λειτουργεί σωρευτικά με τη δεκαετή οικονομική κρίση, η οποία οδήγησε σε ακραία και άγαρμπη φτωχοποίηση, προσλαμβάνει περισσότερο δραματικά χαρακτηριστικά.
Εκεί θα δοθεί η μεγάλη μάχη για το μέλλον, που φυσικά αθροίζει «μικρές μάχες» καθημερινότητας. Το προσωπικό ταμείο που κάνει ο καθένας, όταν το βράδυ βρίσκεται αγκαλιά με τις σκέψεις και την αποτίμηση όσων προηγήθηκαν.
Προφανώς και ζητείται ψυχραιμία. Μεταξύ μας, δεν είμαστε και ο… πιο ψύχραιμος λαός του πλανήτη.
Η σφαιρική ανάλυση της ανθρώπινης σκέψης παραμένει συναρπαστική. Όσα χιλιόμετρα κι αν...
διανύσει η ανθρωπότητα, η εξελικτική διαδικασία του είδους μας αφήνει πάντοτε «κενό χώρο» στην επαρκή ανάλυση του πώς αισθανόμαστε και σκεφτόμαστε, ώστε να αιφνιδιάζεται κανείς.
Ένας τέτοιος αιφνιδιασμός… δεν αφορά την εξέλιξη της συλλογικής ψυχολογίας στη χώρα μας, στη σκιά της πανδημίας του κορονοϊού. Ήταν περίπου σίγουρο στοίχημα ότι, από τη στιγμή που ο φόβος για την ίδια τη ζωή θα υποχωρούσε, θα έδινε τη θέση του στον φόβο για την επιβίωση.
Τη διαρκή και καλπάζουσα ανησυχία, όχι για το αν κάποιος θα συνεχίσει να αφήνει το αποτύπωμά του, αλλά για το πώς θα το κάνει. Με ποιες ποιοτικές παραμέτρους και βιώσιμες προοπτικές.
Η οικονομία λοιπόν. Το άγχος για την επιβίωση. Η αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα. Το μωσαϊκό αρχίζει να συμπληρώνεται, και καθώς στην περίπτωση της ελληνικής κοινωνίας λειτουργεί σωρευτικά με τη δεκαετή οικονομική κρίση, η οποία οδήγησε σε ακραία και άγαρμπη φτωχοποίηση, προσλαμβάνει περισσότερο δραματικά χαρακτηριστικά.
Εκεί θα δοθεί η μεγάλη μάχη για το μέλλον, που φυσικά αθροίζει «μικρές μάχες» καθημερινότητας. Το προσωπικό ταμείο που κάνει ο καθένας, όταν το βράδυ βρίσκεται αγκαλιά με τις σκέψεις και την αποτίμηση όσων προηγήθηκαν.
Προφανώς και ζητείται ψυχραιμία. Μεταξύ μας, δεν είμαστε και ο… πιο ψύχραιμος λαός του πλανήτη.
Προσδεθείτε, λοιπόν.