Θεοχάρης Μπικηρόπουλος
OlymposVoice.blogspot.com
Οι ημέρες του...κορονοϊού και της «καραντίνας» για όλους, είναι μια καλή ευκαιρία για συζήτηση.Η ιστορία της οικογενείας σας κ. Κανταρτζή, μοιάζει με μυθιστόρημα.
Εν μέρει έχει γίνει μυθιστόρημα, αλλά αυτό θα το πούμε παρακάτω. Πόντος, Ρωσία, Κατερίνη. Πείτε μας γι’ αυτήν την πορεία.
Οι γονείς μου όταν έφτασαν στην Ελλάδα, ύστερα από ένα σύντομο διάστημα που έμειναν στη Θεσσαλονίκη, τελικά ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην Κατερίνη και ενώθηκαν μαζί με πολλούς άλλους θρησκευτικά ομοδόξους τους. Στην αρχή ασχολήθηκαν με τη γεωργία. Η Κατερίνη τότε ήταν ένας απέραντος λασπότοπος, με την ελονοσία να θερίζει. Οι κάτοικοί της, άνθρωποι εργατικοί και προοδευτικοί, με την πάροδο των χρόνων την μετέτρεψαν σε μια όμορφη, αξιοζήλευτη και σύγχρονη πόλη.
Τα απομνημονεύματα του Σάββα Κανταρτζή είναι ένα μνημειώδες πολύτομο έργο, από όπου μπορεί κανείς να αντλήσει πολλά ιστορικά στοιχεία-ντοκουμέντα. Πείτε μας δυο λόγια για το ποιος ήταν ο Σάββας Κανταρτζής και το έργο του.
«ΗΧΩ ΤΩΝ ΠΕΡΙΩΝ», με τον δήμαρχο Αιμίλιο Ξανθόπουλο.
Στην επέτειο των 70 χρόνων από την ανακήρυξη της Κατερίνης σε Δήμο, υπήρξε ειδικό αφιέρωμα στη ζωή και στο έργο του Σάββα Ι. Κανταρτζή.
Η ομιλία ανατέθηκε στον Δρα Μιλτιάδη Τερζόπουλο, τ. διευθυντή νοσοκομείου της Γερμανίας. Επίσης, η Βέτα Χαλαϊτζίδου, δημοσιογράφος, στην ενότητα για τον Τύπο της Κατερίνης, αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας της στη δημοσιογραφική δραστηριότητα του πατέρα μου.
Η ένταξή του στον Μαρξισμό και κατόπιν η αφιέρωσή του στον Χριστό μετά «τη Δαμασκό του», εμπλούτισαν την εμπειρία του. Μετά την απελευθέρωσή του από την εξορία στον Αϊ-Στράτη εξαιτίας της ιδεολογίας του, το περιοδικό ΑΚΤΙΝΕΣ, των χριστιανών επιστημόνων, όργανο της Αδελφότητος Η ΖΩΗ, δημοσίευσε ως κύριο άρθρο την επιστροφή του στον Χριστό. Μετά την πνευματική αλλαγή του, άλλαξε και το περιεχόμενο της αρθρογραφίας του.
Η δημοσιογραφία έγινε γι’ αυτόν ο άμβωνάς του, για να διαδίδει τις χριστιανικές αρχές. Σ’ όλη του τη ζωή ποτέ δεν απέβλεψε σε οικονομικά οφέλη. Όταν ήταν στο κόμμα και εξέδιδε την εφημερίδα «ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ»και ήταν επικεφαλής της προπαγάνδας στη Μακεδονία και Θράκη, ζούσαμε στη Θεσσαλονίκη σ’ ένα δωμάτιο και για ένα διάστημα σ’ ένα πλυσταριό, που είχε μόνο δυο βρύσες και καμιά άλλη ευκολία! Κι όλα αυτά για την ιδεολογία του!
Μόλις ολοκληρώθηκε η απάντηση, τα κείμενα τα εξέδωσε σε μορφή βιβλίου, που είχε ευμενή υποδοχή από ανθρώπους των γραμμάτων. Κυκλοφόρησε μάλιστα σε δύο εκδόσεις. Ο γνωστός νομομαθής, πολιτικός και καθηγητής πανεπιστημίου Αλέξανδρος Βαμβέτσος, σε μακροσκελές γράμμα του, έγραψε και τα εξής: «…Η εντύπωσή μου είναι πως σπάνια γράφηκε τόσο γλαφυρά, τόσο ευχάριστα, με τόση πληρότητα ένα βιβλίο σαν το δικό σας… Πάντως στις 236 αυτές ζουμερές σελίδες, κάνετε την καλύτερη δυνατή απολογία της θρησκείας και του Χριστιανισμού και θα έπρεπε το βιβλίο σας να τυπωθεί από την Εκκλησία σε χιλιάδες αντίτυπα και να μοιραστεί στους νέους…
Σας συγχαίρω ειλικρινά, γιατί με τόση μαεστρία κουρελιάσατε τα επιχειρήματα του Κορδάτου» (ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ 24/5/1964).
Η αρθρογραφία του ήταν δυναμική. Στο κύριο άρθρο του δεν δίσταζε να φέρνει στο φως και να καυτηριάζει πολλά κακώς έχοντα, στην πόλη και στην πατρίδα μας. Πάντα είχε ρεπορτάζ με γεγονότα της περιοχής, ακόμη και αναλύσεις σε διεθνή θέματα. Μόνος του έκανε όλη τη δουλειά. ΄Ηταν συγγραφέας πολλών βιβλίων. Μερικοί από τους13 τόμους των Απομνημονευμάτων του, βραβεύτηκαν από την ΕΣΤΙΑ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ.
Όταν απεβίωσε στα ογδόντα πέντε χρόνια του, το 1985, πολύς κόσμος, απλοί άνθρωποι και άνθρωποι των γραμμάτων, απότισαν φόρο τιμής στον άνθρωπο που πολλά πρόσφερε στην Κατερίνη.
Ποιος είναι ο Τζώρτζης Κανταρτζής;Γεννήθηκα στην Κατερίνη το 1935.
Και από την παιδική μου ηλικία είμαι ερωτευμένος με την αγαπημένη μου πόλη, την Κατερίνη. Πατέρας μου ήταν ο Σάββας Κανταρτζής και μητέρα μου η Ευρώπη Αμανατιδου.
Σ’ αντίθεση με τον πατέρα μου, η μητέρα μου ήταν μια απλή, αγράμματη και καλοσυνάτη γυναίκα. Και οι δυο τους πέθαναν σε προχωρημένη ηλικία.
Τα δυο αδέλφια μου ήταν η Αλίκη και ο Χαράλαμπος.
Η μεν πρώτη πέθανε στην παιδική της ηλικία και δεν τη γνώρισα, ο δε Χαράλαμπος στα εξήντα έξι του.
Μερικές τάξεις του Δημοτικού Σχολείου τις έκανα στο Ε΄ Δ.Σ. Κατερίνης και τις άλλες στο Δ΄ Δημοτικό Σχολείο Θεσσαλονίκης, όπου είχε μετακομίσει η οικογένειά μας, λόγω της εργασίας του πατέρα μου…
Μετά τη στρατιωτική μου θητεία, το 1961, φοίτησα για δύο χρόνια σε μια Βιβλική Σχολή της Γλασκόβης, στη Σκοτία.
Μετά την επιστροφή μου, παντρεύτηκα τη συμπολίτισσά μας Ερμιόνη Τσανικλίδου.
τον Σάββα, που είναι καθηγητής Αγγλικών και τον Παναγιώτη, που είναι ιεροκήρυκας σε Ευαγγελική εκκλησία.
Έχω μεταφράσει πέντε βιβλία από τα αγγλικά. Ακόμη και τώρα στο μηνιαίο περιοδικό Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ του παραπάνω εκδοτικού οίκου, έχω μια στήλη, το «Πιερικό Περισκόπιο».
Δεν ξέρω αν καταλαβαίνει η ΄Αλκηστις Πρωτοψάλτη το βάθος των λόγων της, όταν τραγουδά: «Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα».
Και πράγματι είναι μεγάλο πράγμα, το σημαντικότερο. Γι’ αυτό και ο Θεός έγινε άνθρωπος στο πρόσωπο του Χριστού, του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος, με αποκλειστικό σκοπό να προσφέρει τον άμωμο, αναμάρτητο Εαυτό Του θυσία στον Σταυρό, ώστε όποιος μετανοεί και πιστεύει σ’ Αυτόν σώζεται και αποκτά αιώνια ζωή. Και ποτέ δεν μετάνιωσα, ούτε προς στιγμήν, που παραχώρησα τη ζωή μου στον Χριστό.
Οι ΝΙΚΗΤΕΣ δεν είναι μόνο μια εφημερίδα. Είναι ένας πνευματικός φάρος, μια «πνευματική σταθερά» κι εσείς ένας πνευματικός μέντορας. Από την έντυπη μορφή πλέον στην ηλεκτρονική. Πραγματικά χαίρομαι που στην όγδοη δεκαετία της ζωής σας είστε εν ενεργεία και φυσικά δημιουργικός.
Δεν είχα ιδιαίτερη έφεση στα γράμματα. Φοίτησα στα Εκπαιδευτήρια Παπαδημητρίου και για τα μαθήματα δεν είχα κανένα ενδιαφέρον. Απλώς πήγαινα για να τελειώσω το Γυμνάσιο και για να ευχαριστήσω τους γονείς μου. Η καρδιά μου ήταν δοσμένη στον αθλητισμό…
Η δημοσιογραφία δεν ήταν ποτέ επάγγελμα για μένα. Είναι ένα μεράκι. Ήθελα να εκδώσω μια εφημερίδα, γιατί ο Έλληνας διαβάζει εφημερίδες. ΄Ετσι πριν πάνω από 40 χρόνια άρχισα να εκδίδω την εφημερίδα «ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ».
Ο σκοπός μου ήταν να μεταδώσω τις αρχές και αξίες του Χριστιανισμού, χωρίς να προβάλλω κάποιο ιδιαίτερο θρησκευτικό δόγμα ή διδασκαλία, γιατί δεν πιστεύω ότι κάποια συγκεκριμένη εκκλησία μπορεί να σώσει τον άνθρωπο. Η εφημερίδα, γενικά, είχε θετική απήχηση και εκτιμήθηκε από πολλούς.
Ύστερα από τριάντα χρόνια, το 2009, διακόψαμε την έκδοσή της, επειδή το κόστος των ταχυδρομικών αυξήθηκε υπερβολικά.
Μερικοί φίλοι μου πρότειναν να συνεχίσουμε τους ΝΙΚΗΤΕΣ σε ηλεκτρονική μορφή.
Στην αρχή ήμουν επιφυλακτικός, γιατί και η ηλικία μου ήταν μεγάλη και δεν ήμουν εξοικειωμένος με τα ηλεκτρονικά μέσα.
Ο Γιώργος Οικονομίδης, που έμενε στην Αυστραλία εκείνη την περίοδο και που ήδη είχε τη δική του ιστοσελίδα (www.sporeas.gr), μου είπε ότι αγόρασε, ως δώρο, μια ιστοσελίδα για εμάς με το όνομα www.nikites.eu Κι έτσι, χωρίς να το καταλάβω, το 2009, προχωρήσαμε στην κατασκευή ιστοσελίδας από τον Πάρη Μανιά, από τη Χαλκίδα. Πάνω από 35 συνεργάτες, τακτικοί και έκτακτοι, γεμίζουν την ιστοσελίδα μας με πολλά άρθρα, με ποικιλία θεμάτων. Σε διάστημα 8 ετών, στην πρώτη φάση, πάνω από 1.500.000 πρόσωπα επισκέφτηκαν τη ιστοσελίδα μας. Πριν από έναν χρόνο έγινε αναβάθμιση της ιστοσελίδας μας. Λόγω ηλικίας την έχω παραχωρήσει σε φίλο.
Αν υπήρχε η δυνατότητα επιλογής, θα διαλέγατε εφημερίδα στο χαρτί ή στο τάμπλετ και γιατί;
Με τις σημερινές τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών και ύστερα από την απρόσμενη εισβολή του κορονοϊού, λίγοι θα ήταν εκείνοι που θα προτιμούσαν να επιλέξουν την έντυπη εφημερίδα. Η πλειονότητα των νέων ανθρώπων έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, όπου βρίσκουν τα νέα και κάθε άλλη πληροφορία που χρειάζονται κάθε λεπτό.
Παρ’ όλα αυτά η έντυπη εφημερίδα ακόμη και τώρα έχει τη θέση της. Ιδιαίτερα οι ηλικιωμένοι θέλουν να πιάσουν το χαρτί στα χέρια τους. Η εφημερίδα συνεχίζει να κρατά συντροφιά σε πολλούς συνανθρώπους μας.
Είχατε επιτυχίες στον αθλητισμό. Ποια ήταν τα αθλήματα στα οποία είχατε επιδοθεί;
Αν και δεν είχα έφεση στα γράμματα, είχα κλίση στον αθλητισμό. Στην ομάδα του βόλεϊ μπολ των Εκπαιδευτηρίων Παπαδημητρίου είχα καθιερωθεί μόνιμα στη θέση του κατεβαδόρου. Αν και ο αριθμός των μαθητών στο σχολείο μας ήταν μικρός, νικούσαμε ομάδες στρατού, κάποτε ακόμη και του Δημόσιου Γυμνάσιου.
΄Επαιζα και μπάσκετ μπολ.
Όταν ήμουν δεκαεπτά ετών, προκηρύχτηκαν οι «Παμπιερικοί» αθλητικοί αγώνες στίβου στην πόλη μας.
Χωρίς να ξέρω τι σημαίνουν αυτοί οι αγώνες, πήρα μέρος εκ μέρους του σχολείου μας.
Στο αγώνισμα των 100 μ. ήταν φαβορί ο έμπειρος πρωταθλητής του Ηρακλή Θεσσαλονίκης Θεόφιλος Καμπερίδης, που διετέλεσε βουλευτής και Δήμαρχος Κατερίνης. Χωρίς καμία προπόνηση και με πάνινα παπούτσια, βγήκα άνετα πρώτος, νικώντας και τον Καμπερίδη.
Επίσης, βγήκα πρώτος και στο άλμα εις ύψος και δεύτερος στο απλούν.
Η άλλη συμμετοχή μου ήταν στα ΒΕΡΜΙΑ, που έγιναν στη Βέροια, με συμμετοχή αθλητών κυρίως από πόλεις της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας.
Κέρδισα πάλι άνετα την κούρσα των 100 μ. και πήρα το κύπελλο της εφ. «ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΝΕΑ» της Θεσσαλονίκης.
Η ομάδα του «Μακεδονικού» Θεσσαλονίκης με τον «Εθνικό» Αλεξανδρουπόλεως ήταν οι καλύτερες στον κλασικό αθλητισμό την εποχή εκείνη.
Ο πρόεδρος του «Μακεδονικού» Καζινάρης, γιατρός, έμαθε από τον Τράντη Σιδηρόπουλο, που ήταν αθλητής, για τις αθλητικές επιδόσεις μου και με προσέγγισε να ενταχθώ στην αθλητική ομάδα του Συλλόγου του.
Σε αθλητικούς αγώνες που έγιναν στη Θεσσαλονίκη, τα ΠΑΝΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΑ, στα 100 μ. ήρθα τρίτος.
Πρώτος βγήκε, εκτός συναγωνισμού, ένας εκ των πρωταθλητών Ελλάδος, αθλητής του Ηρακλή Θεσσαλονίκης, ο Καβάζης, και δεύτερος ο πρωταθλητής Θεσσαλονίκης Τόλιος.
Εγώ πάντα έχανα στην εκκίνηση, αλλά στην πορεία κάλυπτα την καθυστέρηση.
Η απόδοσή μου συγκίνησε τον έφορο του κλασικού αθλητισμού, σμηναγό Πολυζωίδη και μετά τους αγώνες με πρότεινε να πάω ως εθελοντής στην αεροπορία, στις Σέδες Θεσσαλονίκης, όπου θα είχα χρόνο για προπονήσεις και για αγώνες.
΄Ηταν μια πρόταση δελεαστική που πολλοί θα τη ζήλευαν.
Ο πατέρας μου όμως δεν συμφώνησε μαζί μου και τότε τα παιδιά υπάκουαν στους γονείς από σεβασμό!
Ο διμοιρίτης μας Μανίκας, αθλητής και ο ίδιος, κάλεσε τους αθλητές του κλασικού αθλητισμού να μαζευτούν στο ΚΨΜ.
Στην κατηγορία των ταχυτήτων ήταν γύρω στα είκοσι άτομα. Μας ρώτησαν τα ρεκόρ που είχαμε.
Εγώ είχα 11΄΄.
Ο διμοιρίτης μάς οδήγησε στο γήπεδο ποδοσφαίρου της Κορίνθου.
Φορούσαμε όλοι πάνινα παπούτσια και σκελέες. Μας έβαλε όλους σε μια σειρά και ο ίδιος πήγε στο τέρμα των 100 μ. Θα επέλεγε τους τέσσερις πρώτους. Μόλις δόθηκε η εκκίνηση, όλοι μαζί ξεχυθήκαμε για να κερδίσουμε.
Όταν τερμάτισα, άφησα τον δεύτερο πίσω, τουλάχιστον 4-5 μέτρα!
Ο διμοιρίτης έτρεξε και μ’ αγκάλιασε με ενθουσιασμό… Τις επόμενες οκτώ ημέρες, όσοι επιλεγήκαμε, απαλλαχτήκαμε από τις στρατιωτικές ασκήσεις…
Τελικά, μας πήγαν στην Τρίπολη, όπου θα γίνονταν αγώνες στρατιωτικών κέντρων εκπαιδεύσεως απ’ όλη την Ελλάδα. Για πέντε ημέρες δεν μπορούσαν να γίνουν οι αγώνες, γιατί έβρεχε ασταμάτητα. Επειδή η ταχυπαλμία (130 σφυγμοί) που είχα για αρκετές ημέρες χειροτέρευε, επισκέφτηκα τον καρδιολόγο στο στρατιωτικό νοσοκομείο Τρίπολης.
Ο γιατρός μού είπε ότι η ταχυπαλμία δεν οφειλόταν σε παθολογικά αίτια.
Παρ’ όλα αυτά όμως μου σύστησε να μην τρέξω. Μετά απ’ αυτό η απόφασή μου ήταν οριστική: να μην πάρω μέρος στους αγώνες. Όταν το ανάγγειλα στον διμοιρίτη μου, στενοχωρήθηκε πολύ, γιατί πίστευε πως θα μπορούσα να είμαι ο νικητής των 100 μ.
Κι εγώ λυπήθηκα πολύ, γιατί ο αθλητισμός ήταν μέρος της ζωής μου και θα περνούσα ευχάριστα τη στρατιωτική μου θητεία…
Καθώς όμως ρίχνω τη ματιά μου πίσω, βλέπω το Χέρι του Θεού. Αν δεν σταματούσε απότομα η αθλητική μου σταδιοδρομία, πιθανόν θα γινόμουν γυμναστής ή κάτι άλλο...
Αλλά τα σχέδια του Θεού ήταν διαφορετικά.
Τα ανθρώπινα σχέδια μέσα σε λίγες στιγμές ανατράπηκαν, γιατί τον τελευταίο λόγο στη ζωή μας έχει ο Κυρίαρχος Θεός!
ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΓΙΩΣΑΦΑΤ - ΧΗΝΑΣ ΣΩΤΗΡΗΣ
Ως ΄Ελληνες έχουμε μια μακραίωνη και πλούσια ιστορία.΄Ανθρωποι των πολιτισμένων χωρών μελετούν διεξοδικά και θαυμάζουν τα επιτεύγματα των προγόνων μας σε κάθε τομέα των γραμμάτων και της επιστήμης. Και ο σημερινός Έλληνας είναι άνθρωπος έξυπνος και ικανός. Αυτά τα χαρακτηριστικά του τα αναδεικνύει όταν βρεθεί σε χώρες του εξωτερικού, όπου υπάρχει αξιοκρατία και όχι ευνοιοκρατία και ρουσφετολογία.Και έχουμε πολλά παραδείγματα συμπατριωτών μας που πέτυχαν και καταξιώθηκαν στην ιατρική, στην οικονομία, ακόμη και στην πολιτική και σε άλλους τομείς στις ΗΠΑ, την Αυστραλία, σε χώρες της Ευρώπης.
Το παράξενο είναι ότι τα χαρίσματα αυτά τα «θάβουμε» στην Ελλάδα ή προσαρμοζόμαστε στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της διαφθοράς. Το κράτος δεν εμπιστεύεται τον πολίτη και ο πολίτης το κράτος. Αλληλοκλέβονται.
Στις περισσότερες φορές το κριτήριο για να διοριστεί κάποιος σε δημόσια υπηρεσία δεν είναι τα πτυχία, τα προσόντα του και οι σπουδές (περγαμηνές) του, αλλά αν είναι ημέτερος και μάλιστα δραστήριος στο κόμμα που κυβερνά.
Η αξιολόγηση των πολιτών δεν πρέπει να εξαρτάται από την πολιτική ή την οικογενειακή ταυτότητά τους, αλλά από τις δεξιότητες και τα προσόντα τους. Δυστυχώς, στην Ελλάδα «επιπλέουν» πολλές φορές άνθρωποι ανίκανοι, αλλά προσκολλημένοι στο κόμμα. Για να προοδεύσουμε ως χώρα, πρώτα πρέπει να απαλλαγούμε από τον κακό εαυτό μας, τον εγωκεντρισμό μας και τον λεγόμενο τσαμπουκά του τύπου «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»
Μια και είστε στο διαδίκτυο, διαβάστε σχετικό εκτενές άρθρο μας: https://www.nikites.eu/%cf%80%cf%8e%cf%82-%ce%b8%ce%b1-%cf%83%cf%89%ce%b8%ce%b5%ce%af-%cf%84%ce%bf-%ce%ad%ce%b8%ce%bd%ce%bf%cf%82/
Αυτά που ζούμε σήμερα, πριν από δύο μήνες θα φάνταζαν σαν ένα παραμύθι, σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας. Καθημερινά πληθαίνουν οι φωνές που μιλάνε για την επόμενη μέρα της κρίσης, για μια άλλη ζωή, όπως δεν τη γνωρίζουμε. Πώς βλέπετε το μέλλον της ανθρωπότητας;
Ο κορονοϊός ήρθε απρόσμενα και έκανε άνω κάτω τη ζωή όλων των ανθρώπων, ανάτρεψε τα πάντα σχεδόν σε όλον τον κόσμο. Ζούσαμε ανέμελα και νομίζαμε ότι εμείς κυβερνούμε τον κόσμο. Υπάρχει πραγματικά ένας αόρατος εχθρός εκεί έξω, που δεν μπορούμε να ελέγξουμε.
Οι ηγέτες των πανίσχυρων και καλά εξοπλισμένων κρατών ταπεινώνονται μπροστά στην αδυναμία τους να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.
Κανένας στρατός με πυρηνικά όπλα δεν μπορεί να τον αναχαιτίσει.
Ο άνθρωπος σ’ όλο το μεγαλείο της αλαζονικής αδυναμίας του! Ο υπερφίαλος άνθρωπος ταπεινώθηκε από έναν αόρατο μικροσκοπικό εχθρό. Φάνηκε όλη η αδυναμία και η ανεπάρκεια του ανθρώπου.
΄Ηταν ένα τράνταγμα για να μας δείξει την προσκαιρότητα, τη ματαιότητα και τη θνητότητα του ανθρώπου.
Καιρός είναι να στραφεί ο άνθρωπος στον Δημιουργό Του, που Τον έχει βάλει στο περιθώριο και Τον θέλει για «ρεζέρβα» σε καμιά αρρώστια. Η βοήθεια δεν μπορεί να προέρθει από κανέναν άνθρωπο ή κόμμα ή ιδεολογία, ακόμη και θρησκεία.
Πρέπει να στραφούμε στον Πλάστη μας, ο Οποίος μας περιμένει όπως ο πατέρας περίμενε τον ΄Ασωτο Γιο.
Το μέλλον της ανθρωπότητας είναι σκοτεινό και όσο περνά ο καιρός, ο ορίζοντας θα γίνεται πιο ζοφερός.
Για να είναι αισιόδοξος ο άνθρωπος, μόνο ένας τρόπος υπάρχει: Να δούμε την ανεπάρκειά μας και να στραφούμε στον Παντοδύναμο Θεό.
Τα χρόνια της ζωής φεύγουν με ταχύτητα και αργά ή γρήγορα δεν θα το αποφύγει κανένας θνητός, θα συναντήσουμε τον Δημιουργό μας Θεό. Και ο Θεός θα μας κρίνει, όχι από την κοινωνική μας καταξίωση, τα επιτεύγματά μας, τις αγαθοεργίες μας, τη θρησκευτικότητά μας, αλλά από τη στάση μας απέναντι στον Θεάνθρωπο Κύριό μας Ιησού Χριστό.
΄Οποιος έχει τον Υιόν, δηλαδή τον Χριστό, έχει την αιώνια ζωή. Όποιος δεν δεχτεί τον Χριστό ως Σωτήρα του θα είναι αιώνια μακριά από τον Θεό. Αυτά λέει η Καινή Διαθήκη.
Στην ανταλλαγή των πληθυσμών ανάμεσα στην Ελλάδα και Τουρκία, μια μεγάλη ομάδα Ελλήνων Ευαγγελικών, κυρίως από τα Κοτύωρα και τη Φάτσα, εγκαταστάθηκαν στην Κατερίνη και δημιούργησαν τον Συνοικισμό Ευαγγελικών. ΄Ηταν δική τους επιλογή να αφήσουν τα σπίτια και τις δουλειές τους και να έρθουν στην Ελλάδα, παρότι η συμφωνία της ανταλλαγής, που είχε γίνει επί τη βάσει του θρησκεύματος, δεν τους συμπεριλάμβανε, ως Διαμαρτυρόμενους.
Η αγάπη τους όμως για την Ελλάδα ήταν πιο ισχυρή κι έτσι ακολούθησαν τους άλλους ΄Ελληνες.
Έτσι, δημιούργησαν την κοινότητα των Ευαγγελικών.
Οι προεστοί της εκκλησίας έκαναν ένα καταπληκτικό ρυμοτομικό σχέδιο, με ευρύχωρους δρόμους και στο κέντρο χώρισαν χώρο που ανήγειραν ένα ωραίο εκκλησιαστικό κτίριο, καθώς και ένα σχολικό κτίριο για διάφορες εκδηλώσεις.
Για πολλές δεκαετίες η πλειονότητα των κατοίκων του Συνοικισμού ήταν γεωργοί, κυρίως καπνοκαλλιεργητές, ενώ σταδιακά, όσοι ήταν επαγγελματίες, άρχισαν να επιστρέφουν σε επαγγέλματα που γνώριζαν και ασκούσαν στον Πόντο. Με το ρεύμα της μετανάστευσης πολλές οικογένειες μετανάστευσαν στην Αμερική, Γερμανία και Αυστραλία. Κάποτε οι κάτοικοι του Συνοικισμού ήταν γύρω στις 3000. Σήμερα, λόγω και της υπογεννητικότητας, οι κάτοικοι είναι λιγότεροι από 1000 άτομα. Επίσης για πολλές δεκαετίες ο αριθμός των εκκλησιαζομένων ήταν μεγάλος.
Τις τελευταίες δεκαετίες όμως η εκκοσμίκευση έχει απομακρύνει πολλούς από την εκκλησία. Οι σχέσεις μεταξύ Ευαγγελικών και Ορθοδόξων πάντα υπήρξαν αρμονικές, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, κυρίως στο παρελθόν.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, όπως όλες οι Ελληνικές Ευαγγελικές εκκλησίες, έτσι και η δική μας είναι αυτοσυντήρητη. Από τις αυτοπροαίρετες εισφορές και δωρεές των κατοίκων της Κοινότητάς μας μισθοδοτούνται ο ποιμένας, ο νεωκόρος και η γραμματέας.
Η Ευαγγελική Κοινότητα, ήδη από την εποχή της ίδρυσής της, είχε έντονη κοινωνική παρουσία στην πόλη, είτε με τη δράση πολλών μελών της στα κοινά (πολιτευτές, εκδότες εφημερίδων κλπ) είτε με θεσμούς όπως η Φιλόπτωχος Αδελφότητα «Η Περίθαλψις», η οποία συνεχίζει τη λειτουργία της έως σήμερα. Από τη δεκαετία του 1950, η δράση της Ευαγγελικής Κοινότητας εξαπλώθηκε με την ίδρυση θεσμών, όπως το Βιβλικό Ίδρυμα Κατερίνης, η Βιβλιοθήκη, το Ορφανοτροφείο και οι Παιδικές Κατασκηνώσεις στη Λεπτοκαρυά. Από τους θεσμούς αυτούς συνεχίζουν αδιάλειπτα τη λειτουργία τους οι Κατασκηνώσεις, ενώ το κτίριο του Ορφανοτροφείου εδώ και περίπου μία δεκαπενταετία έχει μετατραπεί σε Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων.
Με σκοπό την ανταπόκριση στις ανάγκες που δημιούργησε η πρόσφατη οικονομική κρίση, στο φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας έχει προστεθεί από το 2012 το Κοινωνικό Παντοπωλείο, που έως σήμερα συνδράμει 170 άπορες οικογένειες της τοπικής κοινωνίας. Με την έκρηξη της προσφυγικής κρίσης το 2015 οι δράσεις του Κοινωνικού Παντοπωλείου διευρύνθηκαν και στους πρόσφυγες. Για την αποτελεσματικότερη ανταπόκριση στις ανάγκες του προσφυγικού, το 2016 συστάθηκε από μέλη της Ευαγγελικής Κοινότητας το Σωματείο «Περιχώρησις», το οποίο σε συνεργασία με διάφορους επίσημους φορείς δραστηριοποιείται στην πόλη μας σε προγράμματα στέγασης αιτούντων άσυλο/προσφύγων αλλά και εκπαίδευσης τόσο προσφύγων όσο και Ρομά.
Με μια παρουσία σχεδόν εκατό ετών στην πόλη της Κατερίνης η Ευαγγελική Εκκλησία στοχεύει, με τον τρόπο που κατανοεί τις ιερές Γραφές, να αποτελεί μια μαρτυρία του Ευαγγελίου του Κυρίου Ιησού Χριστού τόσο εν λόγω όσο και εν έργω.
Μιλήστε μας για το μυθιστόρημα «Στον ανεμοστρόβιλο του ξεριζωμού» της Δήμητρας Κοπελούζου.
Η ιστορία έχει ως εξής: Η κυρία Δήμητρα Καπελούζου, συνταξιούχος δασκάλα και συγγραφέας, είχε γράψει σε μορφή μυθιστορήματος τη ζωή της μητέρας της, με τίτλο «ΤΟ ΚΑΛΥΒΙ ΤΟΥ ΑΡΙΑ», που είχε καλή κυκλοφορία. Σε επίσκεψή της στην Κατερίνη τής έδωσα τον πρώτο τόμο των απομνημονευμάτων του πατέρα μου. Της άρεσε τόσο, ώστε ζήτησε όλους τους τόμους. Αφού τους διάβασε, αποφάσισε να γράψει σε δύο τόμους τη ζωή του πατέρα μου. Της δώσαμε άδεια κι έτσι κυκλοφόρησε τον πρώτο τόμο, που καλύπτει τα πρώτα 25 χρόνια της ζωής του σε μορφή μυθιστορήματος, με τίτλο «Στον ανεμοστρόβιλο του ξεριζωμού». Στον δεύτερο τόμο θα αναφερθεί στην περίοδο που ο πατέρας μου έφτασε στην Ελλάδα, με τις διάφορες δραστηριότητές του. Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να στείλετε στους συμπολίτες μας;
Συνήθως οι ηγέτες, πολιτικοί και θρησκευτικοί, είναι που απευθύνουν μηνύματα στον λαό τους. Ποιος είμαι εγώ, ένας απλός πολίτης, για να στείλω κάποιο μήνυμα;
Επειδή όμως, όπως γράφω παραπάνω, η Κατερίνη είναι η μεγάλη αγάπη μου, και καθώς η Κατερίνη δεν είναι απλώς ένα όνομα ή ένας τόπος αλλά κυρίως ο λαός της, δηλαδή οι συμπολίτες μου, τους οποίους αγαπώ σαν να είναι στενοί συγγενείς μου, τολμώ να πω δυο λόγια αγάπης από την καρδιά μου:
Ο Θεός μάς τοποθέτησε σε μια πόλη, που έχει πολλά φυσικά πλεονεκτήματα.
Κάποιος πολιτικός του παρελθόντος την αποκάλεσε «Καλιφόρνια της Ελλάδος»!
Είμαστε όλοι σαν μια μεγάλη οικογένεια, άτομα με διαφορετικούς χαρακτήρες, με ποικίλα ενδιαφέροντα, νοοτροπίες, επιλογές, τάσεις... Παρ’ όλα αυτά πρέπει να καλλιεργούμε και να δείχνουμε γενναιόδωρα μερικές αρετές:
· Να έχουμε, άνευ όρων, αγάπη ανεξαιρέτως προς όλους.
· Να μην φιλοξενούμε στην καρδιά μας μίσος, φθόνο, κακία, ζήλια.
· Να συγχωρούμε όλους που μας έβλαψαν με οποιονδήποτε τρόπο.
· Να είμαστε τίμιοι και καθαροί στις δοσοληψίες μας με τους άλλους και με το κράτος.
· Να ζούμε ηθικά. Να αποβάλουμε κάθε ίχνος υπερηφάνειας, κενοδοξίας, αλαζονείας, υποκρισίας, συκοφαντίας, κουτσομπολιού, διχόνοιας.
· Να είμαστε αισιόδοξοι μέσα στην ατμόσφαιρα της απαισιοδοξίας.
· Να δείχνουμε καλοσύνη και επιείκεια στα λάθη των άλλων.
· Να είμαστε καλά παραδείγματα για τη νέα γενιά. Οι γονείς να φροντίζουν για τα παιδιά τους, όχι μόνο για τη μόρφωση, την καλή τροφή αλλά και για τη σωστή χριστιανική ανατροφή τους.
· Και πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα, να αγαπούμε και να λατρεύουμε τον Θεό μ’ όλη την καρδιά μας.
