6.2.20

«Οι συνάδελφοι απομακρύνθηκαν από μένα και με απομόνωσαν. Στο τέλος, όμως…»

Η εργασία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του ανθρώπου. Προσωπικά, όταν εργάζομαι νιώθω ευχαρίστηση και
ικανοποίηση, διότι νιώθω χρήσιμος. Η εργασία, εκτός ότι προσφέρει χρήματα για τον βιοπορισμό, βοηθά στην εξάλειψη του άγχους και στην κοινωνικοποίηση· βοηθά στην ένταξη του ατόμου στην κοινωνία και φυσικά στην ανάπτυξη της αυτοεκτίμησής του. Στην εποχή που ζούμε, η εύρεση εργασίας είναι κοινωνικό αγαθό, γι’ αυτό πρέπει να την εκτιμούμε. Τι γίνεται, όμως, με τα άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα ψυχικής υγείας;

Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας εξασφαλίζουν τον επιούσιο από το πενιχρό επίδομα του κράτους και δεν τους δίνονται ευκαιρίες να εργαστούν. Τι γίνεται, όμως αν ψάξουν, κινητοποιηθούν και τελικά τους δοθεί η δυνατότητα της εργασίας; Θα μιλήσω από τη δική μου εμπειρία: Τα άτομα με ψυχική διαταραχή εργάζονται με περισσότερη θέρμη από τον υπόλοιπο πληθυσμό, καταπολεμώντας το στίγμα έμπρακτα και δίνοντας ένα καλό παράδειγμα για τις δεξιότητες και ικανότητες των ψυχικά ευαίσθητων ανθρώπων.

Ο κόσμος όμως πως τους αντιμετωπίζει; Όταν βρέθηκα σε εργασιακό περιβάλλον, στην αρχή όλα πήγαιναν καλά. Όταν όμως ήρθε η στιγμή που ανέφερα στους συναδέλφους ότι αντιμετωπίζω ψυχολογικό πρόβλημα, τότε αυτοί απομακρύνθηκαν από μένα και με απομόνωσαν. Σαν να ήταν μεταδοτικό το πρόβλημα αυτό που είχα…. Αισθάνθηκα πολύ άσχημα· σαν να μετάνιωσα που το ανέφερα. Όμως εγώ συνέχισα να δείχνω τον καλύτερο μου εαυτό στη δουλειά και αυτό με ξεπλήρωσε. Τελικά τα πράγματα πήγαν καλύτερα από ότι προσδοκούσα. Όταν ολοκληρώθηκε αυτή η συνεργασία, μείναμε όλοι με τις καλύτερες αναμνήσεις.

Τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω πως, ανεξαρτήτως του πως νοιώθουν οι άλλοι για μας, ανεξαρτήτως του αν μας ωθούν στο περιθώριο και τον αποκλεισμό, εμείς πρέπει να συνεχίζουμε. Και προπαντός, όσο άσχημα και να νιώθουμε για τον εαυτό μας, δεν πρέπει ποτέ να ντρεπόμαστε γι’ αυτόν. Να προσπαθούμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. Και να διεκδικούμε το καλύτερο γι’ αυτόν.

Άρθρο του Παναγιώτη Αθανασόπουλου που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό του Συλλόγου για την Ψυχική Υγεία ΣΟΨΥ Πάτρας «Τα ΣΟΨΥχα μας». (πηγή: tetartopress.gr)