Με τα μανίκια σηκωμένα για την πρώτη γραμμή της μάχης. Επαναστάτες της στρογγυλής τραπέζης,
αντάρτες πόλεων, ιππότες του γλυκού νερού, λιοντάρια του εσπρέσο…!
[αλλάζει θέση και καρέκλα]
Πολύ ενδιαφέρουσα ζωή..!
[δυνατά προς τους θαμώνες]
Αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα, εεεεε… Ακούτε;[μονολογεί]
Ρε καλά μας κάνουν…!
Βρίσκουν και τα κάνουν αυτά… Μας καταστρέφουν κι εμείς αδιαφορούμε… Ποιός θα ενδιαφερθεί για μας, αφού εμείς οι ίδιοι αδιαφορούμε για εμάς,
το μπελά μου μέσα…!
Μας πατάνε και εμείς μόνο ευχαριστώ δε λέμε…![παύση, πίνει καφέ]
Δε βαριέσαι… Δουλεύουν τα πουλιά;
(Μπαίνει στο καφενείο ο γείτονας του ο Πάρης, χαιρετάει την ομήγυρη και στέκεται στη μέση κοιτώντας που να καθίσει)
ΠΑΡΗΣ: Γεια σας…. Τι φωνάζεις;
ΑΡΗΣ: Φωνάζω; Εξοργίζομαι…![κάνει γκριμάτσες ]
Και λίγα λέω… Βγήκα να δω τι γίνεται στον κόσμο… Μην ξεκίνησε η επανάσταση χωρίς εμένα… όλοι οι «συναγωνιστές» εδώ είναι… δε βλέπεις; Πώς να μη φωνάζω…; Κοίτα. Έχουν καταρρεύσει όλα, τα κοινωνικά αγαθά, η παιδεία, η υγεία, η οικονομία, η χώρα…πεινάμε, αλλά αντί να βάλουμε μπουρλότ ιδρώνουμε τη φανέλα στο “μπουρλότ”, την πρέφα και το τάβλι! Για κλάματα… [Απευθυνόμενος προς τους θαμώνες] Βάλτε μια καρέκλα εκεί στην άκρη να κλαίει για σας… Άντε…
ΠΑΡΗΣ: Χαχαχαχα…
ΑΡΗΣ: Γελάς; Τι γελάς; Για κλάματα είμαστε φίλε… «Μας εκτελούνε με σφαίρες ντουμ-ντουμ κι εμείς ξεπουλιόμαστε στο γιουσουρουμ…»
