ΚΕΡΙΑ - Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

Του μέλλοντος ή μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα –
χρυσά, ζεστά, και
ζωηρά κεράκια.

Ή περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων`
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω` με λυπεί ή μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φώς των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ άναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διώ και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.