τα παλιά χρόνια κατέληγε στον «Μοσχοπόταμο» ή «Κουραδά» (σήμερα οδός 19ης Μαΐου), όπου απέβαλε το περιεχόμενό του. Αυτό συνίστατο σε όμβρια κυρίως νερά που συνέλεγαν οι σκάρες των δρόμων, όσοι βέβαια από αυτούς είχαν, αλλά και σε αστικά απόβλητα, όσων σπιτιών ήταν συνδεδεμένα με αυτόν. Η διάμετρος αυτού του οχετού ήταν περίπου δύο μέτρα και στο κάτω μέρος του υπήρχε ανοικτός αγωγός με μικρά ρείθρα εκατέρωθεν. Έτσι γίνεται αντιληπτό ότι μέσα στον οχετό ήταν δυνατό να κυκλοφορούν άνετα άνθρωποι, βαδίζοντας επάνω στα ρείθρα του, που έμοιαζαν με μικρά πεζοδρόμια. Αυτό βέβαια γινόταν όταν η ροή των λυμάτων ήταν μικρή και περιοριζόταν μόνο μέσα στον ανοικτό αγωγό, χωρίς να καλύπτει τα ρείθρα.
Οι υπόνομοι ήταν σχεδόν ο καθημερινός τόπος του παιδικού παιγνιδιού μας το καλοκαίρι. Τα παιδιά του συνοικισμού "Αστών" είχαν το πλεονέκτημα να εκμεταλλεύονται τις εγκαταστάσεις τους, αφού ήταν σχεδόν δίπλα από τα σπίτια τους. Παρά το γεγονός ότι ήταν βρώμικος τόπος, που εγκυμονούσε πολλούς κινδύνους από υγειονομικής άποψης, εν τούτοις ήταν μαγνήτης για παιγνίδι σε όλα τα παιδιά του συνοικισμού. Σ’ αυτό συνέβαλαν το σκοτεινό περιβάλλον τους, η ανατριχιαστική αντήχηση από τους θορύβους και τις φωνές αλλά και οι διάφοροι μύθοι. Λεγόταν ότι υπήρχε μέσα στους υπονόμους κάποια μάγισσα αλλά και ένας κρυμμένος θησαυρός.
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Παρασκευά Καλπακτσόγλου με τίτλο : «Το σπίτι μου….. Η γειτονιά μου…….. Η πόλη μου……….»)
