Η εμβληματική τραγωδία του Ευριπίδη, «Ηρακλής Μαινόμενος», χειροκροτήθηκε στην Πιερία, στο αρχαίο θέατρο του Δίου, στον χώρο που πρωτοπαίχτηκαν τα έργα του Ευριπίδη. Σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά και με έναν θίασο σπουδαίων ηθοποιών που συγκίνησαν με τις ερμηνείες τους. Παρά την ασφυκτική ζέστη, η παράσταση κατάφερε να αποζημιώσει τους παρευρισκόμενους με την ποιότητα της απόδοσης και τις δυνατές ερμηνείες. Όλοι οι ηθοποιοί, πρόσφεραν τον καλύτερο εαυτό τους σε μια παράσταση -που θύμιζε θρίλερ!- και που θα συζητηθεί.
"Μισώ τα γεράματα....Αν οι θεοί είχαν έγνοια, διπλή νιότη θα έδιναν στους θνητούς".
Οι φίλοι της αρχαίας τραγωδίας απόλαυσαν τον Ηρακλή Μαινόμενο με τους Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, Γιώργο Γάλλο, Στεφανία Γουλιώτη, Ηρώ Μπέζου, Άννα Καλαϊτζίδου, Γιάννη Κλίνη, Αινεία Τσαμάτη, Νίκο Μήλια, Γκαλ Ρομπίσα, Μπάμπη Γαλιατσάτο, Θανάση Ραφτόπουλο, Αντώνη Αντωνόπουλο, ενώ η μουσική του Φώτη Σιώτα με ρόλο επί σκηνής, "τόνιζε" ην υπαρξιακή αγωνία της εμβληματικής τραγωδίας του Ευριπίδη.
Μια από τις κορυφαίες στιγμές της παράστασης ήταν η σκηνή με τις δύο γυναίκες, την Ηρώ Μπέζου ως Ίριδα και την Άννα Καλαϊτζίδου ως Λύσσα, στα μισά περίπου του έργου που έφερε την ανατροπή και προκάλεσε το μεγάλο ενδιαφέρον του κόσμου.
«Ποιος άνθρωπος γεννήθηκε τόσο δυστυχισμένος;»
Ο Ευριπίδης στο σπάνια παιζόμενο έργο του «Ηρακλής Μαινόμενος», βάζει στο επίκεντρο τον Ηρακλή. Το μυθικό αυτό πρόσωπο, θα κατρακυλήσει στην πιο επώδυνη συντριβή και από ημίθεος θα γίνει μίασμα, μέσα από ένα ανελέητο παιχνίδι των Θεών.
Σ’ αυτό, το πιο σκοτεινό και πιο ανθρώπινο έργο του Ποιητή, τόπος δράσης είναι η Θήβα, που βρίσκεται σε καθεστώς τυραννίας από τον Λύκο, αφότου ο Ηρακλής έφυγε για τον τελευταίο του άθλο. Ο πατέρας και η σύζυγος του Ηρακλή, εξόριστοι και μελλοθάνατοι, δεν έχουν καμία ελπίδα. Το ίδιο και ο Χορός που βρίσκεται ξαφνικά δούλος στο καθεστώς του Τυράννου Λύκου. Όταν ο Ηρακλής έρχεται από τον Άδη έχοντας καταφέρει όλους τους άθλους, ανατρέπει τον Λύκο και όλα δείχνουν ότι το τέλος τους θα είναι αίσιο. Αλλά η βούληση των Θεών – η Τυραννία του Ηρακλή – βάφει τα χέρια του ήρωα με το πιο νοσηρό αίμα. Το αίμα της γυναίκας και των παιδιών του, που θα σκοτώσει κεντρισμένος από τη μανία της Λύσσας.
Μια τιμωρία για έναν ήρωα(;), ημίθεο(;) ή απλώς έναν άνθρωπο που ξεπέρασε τον κανόνα, βγαίνοντας έξω από το ανθρώπινο και διαταράσσοντας τη δομή και τα προκαθορισμένα όρια;
"Ο Θεός δεν έχει τίποτα ανάγκη αν στα αλήθεια είναι Θεός. Τα άλλα είναι λόγια των ποιητών..."
Μέσα από αυτή την παραβολή, με τις έντονες πολιτικές προεκτάσεις, ο Ευριπίδης φωτίζει το ανεπαρκές και “λίγο” της ανθρώπινης ύπαρξης μπροστά σε μια ανώτερη δύναμη – είτε αυτό λέγεται καθεστωτική Τυραννία, είτε Θεός – που καταρρίπτει την ανθρώπινη βούληση και την εξαφανίζει στην ανυπαρξία.
Μια σφοδρή κριτική του Ευριπίδη για την απουσία Δημοκρατίας και την εγκατάλειψη των Θεών, γίνεται, παραστασιακά, μια κραυγή απόγνωσης του ανθρώπου μπροστά στην συνειδητοποίηση της αδυναμίας του.
Ο Ευριπίδης, με το δράμα του «Ηρακλής Μαινόμενος» (424 ή 423 π. Χ.), παρουσιάζει αριστουργηματικά δραματοποιημένο τον μύθο της Μανίας του Ηρακλή, κατά τον οποίο ο μέγιστος ήρωας της Ελλάδας τρελαίνεται και σκοτώνει τη γυναίκα και τα παιδιά του. Ο συμβολισμός που κάνει ο Ευριπίδης είναι προφανής: η λυτρωτική δράση του Ηρακλή, μόλις ολοκληρώνεται θριαμβευτικά, ακολουθείται από το ανοσιούργημα που διαπράττει, ως δέσμιος μιας υπέρτερης βούλησης που τον οδηγεί στα πρόθυρα του δικού του χαμού.
Αξίζει να σημειωθεί ότι μεταξύ των θεατών υπήρχαν αρκετοί ξένοι τουρίστες και πολλά νέα παιδιά κι αυτό αν μη τι άλλο είναι ιδιαίτερα θετικό για το θέατρο ενώ η εν λόγω τραγωδία, προκάλεσε εξαιρετικά σχόλια καθώς δεν είναι τόσο "εμπορική", όπως άλλες αρχαίες τραγωδίες τόσο του Ευριπίδη όσο και των σπουδαίων τραγωδών μας, κέρδισε όμως το κοινό...
"Μισώ τα γεράματα....Αν οι θεοί είχαν έγνοια, διπλή νιότη θα έδιναν στους θνητούς".
Οι φίλοι της αρχαίας τραγωδίας απόλαυσαν τον Ηρακλή Μαινόμενο με τους Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, Γιώργο Γάλλο, Στεφανία Γουλιώτη, Ηρώ Μπέζου, Άννα Καλαϊτζίδου, Γιάννη Κλίνη, Αινεία Τσαμάτη, Νίκο Μήλια, Γκαλ Ρομπίσα, Μπάμπη Γαλιατσάτο, Θανάση Ραφτόπουλο, Αντώνη Αντωνόπουλο, ενώ η μουσική του Φώτη Σιώτα με ρόλο επί σκηνής, "τόνιζε" ην υπαρξιακή αγωνία της εμβληματικής τραγωδίας του Ευριπίδη.
Μια από τις κορυφαίες στιγμές της παράστασης ήταν η σκηνή με τις δύο γυναίκες, την Ηρώ Μπέζου ως Ίριδα και την Άννα Καλαϊτζίδου ως Λύσσα, στα μισά περίπου του έργου που έφερε την ανατροπή και προκάλεσε το μεγάλο ενδιαφέρον του κόσμου.
«Ποιος άνθρωπος γεννήθηκε τόσο δυστυχισμένος;»
Ο Ευριπίδης στο σπάνια παιζόμενο έργο του «Ηρακλής Μαινόμενος», βάζει στο επίκεντρο τον Ηρακλή. Το μυθικό αυτό πρόσωπο, θα κατρακυλήσει στην πιο επώδυνη συντριβή και από ημίθεος θα γίνει μίασμα, μέσα από ένα ανελέητο παιχνίδι των Θεών.
Σ’ αυτό, το πιο σκοτεινό και πιο ανθρώπινο έργο του Ποιητή, τόπος δράσης είναι η Θήβα, που βρίσκεται σε καθεστώς τυραννίας από τον Λύκο, αφότου ο Ηρακλής έφυγε για τον τελευταίο του άθλο. Ο πατέρας και η σύζυγος του Ηρακλή, εξόριστοι και μελλοθάνατοι, δεν έχουν καμία ελπίδα. Το ίδιο και ο Χορός που βρίσκεται ξαφνικά δούλος στο καθεστώς του Τυράννου Λύκου. Όταν ο Ηρακλής έρχεται από τον Άδη έχοντας καταφέρει όλους τους άθλους, ανατρέπει τον Λύκο και όλα δείχνουν ότι το τέλος τους θα είναι αίσιο. Αλλά η βούληση των Θεών – η Τυραννία του Ηρακλή – βάφει τα χέρια του ήρωα με το πιο νοσηρό αίμα. Το αίμα της γυναίκας και των παιδιών του, που θα σκοτώσει κεντρισμένος από τη μανία της Λύσσας.
Μια τιμωρία για έναν ήρωα(;), ημίθεο(;) ή απλώς έναν άνθρωπο που ξεπέρασε τον κανόνα, βγαίνοντας έξω από το ανθρώπινο και διαταράσσοντας τη δομή και τα προκαθορισμένα όρια;
"Ο Θεός δεν έχει τίποτα ανάγκη αν στα αλήθεια είναι Θεός. Τα άλλα είναι λόγια των ποιητών..."
Μέσα από αυτή την παραβολή, με τις έντονες πολιτικές προεκτάσεις, ο Ευριπίδης φωτίζει το ανεπαρκές και “λίγο” της ανθρώπινης ύπαρξης μπροστά σε μια ανώτερη δύναμη – είτε αυτό λέγεται καθεστωτική Τυραννία, είτε Θεός – που καταρρίπτει την ανθρώπινη βούληση και την εξαφανίζει στην ανυπαρξία.
Μια σφοδρή κριτική του Ευριπίδη για την απουσία Δημοκρατίας και την εγκατάλειψη των Θεών, γίνεται, παραστασιακά, μια κραυγή απόγνωσης του ανθρώπου μπροστά στην συνειδητοποίηση της αδυναμίας του.
Ο Ευριπίδης, με το δράμα του «Ηρακλής Μαινόμενος» (424 ή 423 π. Χ.), παρουσιάζει αριστουργηματικά δραματοποιημένο τον μύθο της Μανίας του Ηρακλή, κατά τον οποίο ο μέγιστος ήρωας της Ελλάδας τρελαίνεται και σκοτώνει τη γυναίκα και τα παιδιά του. Ο συμβολισμός που κάνει ο Ευριπίδης είναι προφανής: η λυτρωτική δράση του Ηρακλή, μόλις ολοκληρώνεται θριαμβευτικά, ακολουθείται από το ανοσιούργημα που διαπράττει, ως δέσμιος μιας υπέρτερης βούλησης που τον οδηγεί στα πρόθυρα του δικού του χαμού.
Αξίζει να σημειωθεί ότι μεταξύ των θεατών υπήρχαν αρκετοί ξένοι τουρίστες και πολλά νέα παιδιά κι αυτό αν μη τι άλλο είναι ιδιαίτερα θετικό για το θέατρο ενώ η εν λόγω τραγωδία, προκάλεσε εξαιρετικά σχόλια καθώς δεν είναι τόσο "εμπορική", όπως άλλες αρχαίες τραγωδίες τόσο του Ευριπίδη όσο και των σπουδαίων τραγωδών μας, κέρδισε όμως το κοινό...
Αγαπάμε Ευριπίδη και μόνο στη σκέψη ότι σε αυτές τις κερκίδες που είδαμε το έργο, σε αυτή τη σκηνή που παίχτηκε το έργο, 2500 χρόνια πρίν παίχτηκε το ίδιο έργο, στις ίδιες κερκίδες στην ίδια σκηνή, με τους θεούς του Ολύμπου πίσω μας να ακούν και να βλέπουν...!
Αυτό μπορούμε να το ζήσουμε και να το βιώσουμε στην Πιερία και αυτό μας γεμίζει με δέος αλλά και ευθύνες...
Μετά την παράσταση πλήθος κόσμου έσπευσε να συγχαρεί τους αγαπημένους ηθοποιούς οι οποίοι με χαμόγελο μίλησαν και φωτογραφήθηκαν με μικρούς και μεγάλους!
Αυτό μπορούμε να το ζήσουμε και να το βιώσουμε στην Πιερία και αυτό μας γεμίζει με δέος αλλά και ευθύνες...
Μετά την παράσταση πλήθος κόσμου έσπευσε να συγχαρεί τους αγαπημένους ηθοποιούς οι οποίοι με χαμόγελο μίλησαν και φωτογραφήθηκαν με μικρούς και μεγάλους!
