Την ποιητική του συλλογή με τίτλο «Μαύρο, μελί και στάρι…» παρουσίασε στην Κατερίνη, ο γνωστός δημοσιογράφος – συγγραφέας Λάζαρος Λαζάρου. Η εκδήλωση της παρουσίασης, πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου στις 12:00 μ.μ. στην αίθουσα παρουσιάσεων του βιβλιοπωλείου ΜΑΤΙ .Στην κατάμεστη αίθουσα μπροστά στο βιβλιόφιλο κοινό της Κατερίνης, μίλησαν για το «Μαύρο, μελί και στάρι…»
η δημοσιογράφος και αντιδήμαρχος Πολιτισμού του δήμου Κατερίνης κ. Ελίνα Διαμαντοπούλου, η οποία σημείωσε ότι το βιβλίο αποπνέει ένα "αφόρητο ρεαλισμό" και δήλωσε ότι θα αναλάβει πρωτοβουλίες για τη διάδοση της φιλαναγνωσίας και τη στήριξη των συγγραφέων. Ο Κατερινιώτης συγγραφέας Θεοχάρης Μπικηρόπουλος στην ομιλία του μεταξύ των άλλων τόνισε ότι "ο Λάζαρος Λαζάρου, με εντελώς προσωπικό ύφος, «φανατικά ανυπεράσπιστος, ενάντια στην αδιάφορη ουτοπία του άφταστου», μας ταξιδεύει με το βιβλίο του, ακολουθώντας τις αναταράξεις της εσωτερικής ζωής του, ξεγυμνώνει τον εαυτό του και τον αναβαπτίζει. Μας συγκινεί και μας ταξιδεύει σε ανοιχτούς ορίζοντες…"
Ο καθηγητής και τ. αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Χάρρυ Παπαπανάγος απευθυνόμενος στο κοινό μίλησε για τη φιλία του με τον δημοσιογράφο- ποιητή, απήγγειλε με πάθος αγαπημένα του ποιήματα, ενώ υπογράμμισε πως στην εξαιρετική εκδήλωση της Κατερίνης, "αλληλοεπιδράσαμε και αλληλομοιραστήκαμε την έμπνευση, το πάθος και τον έρωτα της ποιητικής συλλογής του Λάζαρου Λαζάρου".
Η ηθοποιός και σκηνοθέτης Νέλλυ Δελή, απήγγειλε "θεατρικά" αγαπημένα ποιήματα της συλλογής που βρίσκεται ήδη στη Β΄ έκδοση, ενώ η δημοσιογράφος Εύη Μιχωλού που συντόνιζε την εκδήλωση, με το χαρακτηριστικό στυλ της, μίλησε για την τηλεοπτική της συνεργασία στο παρελθόν, για τον ποιητή Λάζαρο Λαζάρου, έδωσε ξεχωριστή νότα στην εκδήλωση, στο όμορφο ποιητικό μεσημέρι που σίγουρα θα συζητηθεί. Ο κ. Λαζάρου αναφέρθηκε στην ποιητική συλλογή, σε όσα τον εμπνέουν και μοιράζεται με τους αναγνώστες, ενώ στο τέλος υπέγραψε το βιβλίο του.
Ήταν ένα διαφορετικό Σάββατο, γεμάτο λέξεις και εικόνες, πολύχρωμη ποίηση, μες τη βουή της πόλης...
Την πολιτιστική αυτή εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους η αντιπεριφερειάρχης Πιερίας κ. Μαυρίδου, ο Περιφερειακός Σύμβουλος Αθανάσιος Λιακόπουλος, η Αντιδήμαρχος Πολιτισμού Πύδνας Κολινδρού κ. Ναβροζίδου, ο τ. Νομάρχης κ. Παπαστεργίου κ.α.
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία, του συγγραφέα-ποιητή και blogger Θεοχάρη Μπικηρόπουλου:
'' Ένας ιδιότυπος μεγεθυντικός φακός που βλέπει στα μάτια, βλέπει στην ψυχή, βλέπει στην φύση είναι το βιβλίο του δημοσιογράφου –ποιητή, Λάζαρου Λαζάρου: «Μαύρο, μελί και στάρι», για να προβάλλει τις ποιητικές μετουσιώσεις και ανασχηματισμούς, που κρύβονται στις λέξεις που χρησιμοποιεί για να χτίσει το ποιητικό του οικοδόμημα.
Μόλις είδαμε ένα βίντεο, για τον «Αλέξανδρο και την Αμαζόνα», για το ερωτικό δράμα με το οποίο καταπιάνεται, μεταξύ των άλλων ποιημάτων στο βιβλίο «Μαύρο, μελί και στάρι» ο Λάζαρος Λαζάρου και αποτελεί μια ξεχωριστή ματιά στην ερωτική ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, βασισμένη στα στοιχεία και τις καταγραφές που άφησαν πίσω τους ιστορικοί, όπως ο Διόδωρος και ο Στράβων.
Ομολογώ πως ήταν ευχάριστη έκπληξη για την ανάδειξη μιας ιστορίας που δεν μας είναι ιδιαίτερα γνωστή και δεύτερον
γιατί εντελώς συμπωματικά ο Μέγας Αλέξανδρος ήρθε στην επικαιρότητα ξανά αυτές τις μέρες, καθώς προβλήθηκε στο Netflix ένα αφιέρωμα στον Μακεδόνα Στρατηλάτη.
Θέλω να σε συγχαρώ αγαπητέ Λάζαρε, για την έμπνευση και την ανάδειξη της ιστορίας του Μεγαλέξανδρου και της Αμαζόνας, που δεν μας είναι ιδιαίτερα γνωστή.
Αγαπητοί συμπολίτες, κυρίες και κύριοι,
Ο έρωτας βρίσκεται πίσω από την πολιορκία και την άλωση της Τροίας όπως και πίσω από κάθε πολιορκία.
Ο οίστρος του έρωτα είναι σχεδόν ομώνυμος της ποίησης:
για τους αρχαίους Έλληνες, ο έρωτας στην ιδανική μορφή ταυτιζόταν με το λόγο και ο λόγος με τον έρωτα και με την ανδρεία.
Η ποίηση, λοιπόν, είναι η αντανάκλαση του έρωτα και της αντρείας.
Είμαστε εδώ σε αυτή τη γη των προγόνων μας, που ύμνησαν τις 9 Μούσες που κατοικούσαν εδώ δίπλα μας πιο ψηλά στα Πιέρια όρη, στη γη τη διαλεγμένη από τους θεούς, στους πρόποδες του μυθικού Ολύμπου, ανάμεσα στην Πύδνα και το Αρχαίο Δίον όπου στο αρχαίο Θέατρο ο Ευριπίδης, πρωτόπαιξε τις Βάκχες και τις άλλες τραγωδίες κι εμείς κάθε καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Ολύμπου βλέπουμε τις ίδιες τραγωδίες, καθόμαστε στις ίδιες κερκίδες, βιώνοντας στιγμές μοναδικές στη ίδια γη του μύστη Ορφέα στα Λείβηθρα, εμπνεόμαστε και αναπνέουμε στον ίδιο τόπο 3000 χρόνια, βλέπουμε την ίδια ανατολή, την ίδια δύση, τον ίδιο ουρανό, πατάμε στα ίδια χώματα και αυτό δεν αλλάζει…
Χθες, 9 Φεβ ήταν η Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας.
Εμείς λοιπόν, οι Μακεδόνες, έχουμε το προνόμιο, να γράφουμε και να μιλάμε μια γλώσσα που μιλιέται επί 3000 χρόνια χωρίς διακοπή και μ’ ελάχιστες διαφορές , όπως τόνισε στην ομιλία του στην απονομή του Νόμπελ, ο Οδυσσέας Ελύτης, (Νόμπελ 1979 – (1911-1996)
Εμείς έχουμε χρέος να μαθαίνουμε στα παιδιά μας, την ιστορία, την ιστορική αλήθεια σε ένα κόσμο που αλλάζει με πολύ μεγάλες ταχύτητες, όπου η εικόνα κερδίζει κατά κράτος τις λέξεις και τα γράμματα.
ένα συναίσθημα.
Θέματα που μας αγγίζουν όλους.
Στην ποίησή του, δημιουργεί χαρακτήρες με τους οποίους μπορεί να ταυτιστεί ο καθένας και δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στον ψυχισμό τους.
Φέρνει τον άνθρωπο στο επίκεντρο της γραφής και -η ποίησή του- τον βάζει στο προσκήνιο ή στο «κάδρο» όπως συνηθίζουν να λένε οι δημοσιογράφοι, προσπαθώντας να μας θυμίσει ότι γύρω μας υπάρχουν «συνάνθρωποι». Μια λέξη που τείνουμε να ξεχάσουμε, καθώς δεν την χρησιμοποιούμε συχνά με ότι κι αν σημαίνει αυτό.
Φίλοι και φίλες,
Ο πολιτισμός δεν κληρονομείται μόνο, αλλά και παράγεται.
Στον πολιτισμό υπάρχει το πριν, το τώρα και το μετά.
Άρα υπάρχει συνέχεια.
Αρκεί όμως να επικαλούμαστε μόνο,
τον πολιτισμό των προγόνων μας;
Αρκεί να επικαλούμαστε τα 2 Νόμπελ λογοτεχνίας;
Αναρωτιέμαι,
Μόλις είδαμε ένα βίντεο, για τον «Αλέξανδρο και την Αμαζόνα», για το ερωτικό δράμα με το οποίο καταπιάνεται, μεταξύ των άλλων ποιημάτων στο βιβλίο «Μαύρο, μελί και στάρι» ο Λάζαρος Λαζάρου και αποτελεί μια ξεχωριστή ματιά στην ερωτική ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, βασισμένη στα στοιχεία και τις καταγραφές που άφησαν πίσω τους ιστορικοί, όπως ο Διόδωρος και ο Στράβων.
Ομολογώ πως ήταν ευχάριστη έκπληξη για την ανάδειξη μιας ιστορίας που δεν μας είναι ιδιαίτερα γνωστή και δεύτερον
γιατί εντελώς συμπωματικά ο Μέγας Αλέξανδρος ήρθε στην επικαιρότητα ξανά αυτές τις μέρες, καθώς προβλήθηκε στο Netflix ένα αφιέρωμα στον Μακεδόνα Στρατηλάτη.
Θέλω να σε συγχαρώ αγαπητέ Λάζαρε, για την έμπνευση και την ανάδειξη της ιστορίας του Μεγαλέξανδρου και της Αμαζόνας, που δεν μας είναι ιδιαίτερα γνωστή.
Αγαπητοί συμπολίτες, κυρίες και κύριοι,
Ο έρωτας βρίσκεται πίσω από την πολιορκία και την άλωση της Τροίας όπως και πίσω από κάθε πολιορκία.
Ο οίστρος του έρωτα είναι σχεδόν ομώνυμος της ποίησης:
για τους αρχαίους Έλληνες, ο έρωτας στην ιδανική μορφή ταυτιζόταν με το λόγο και ο λόγος με τον έρωτα και με την ανδρεία.
Η ποίηση, λοιπόν, είναι η αντανάκλαση του έρωτα και της αντρείας.
Είμαστε εδώ σε αυτή τη γη των προγόνων μας, που ύμνησαν τις 9 Μούσες που κατοικούσαν εδώ δίπλα μας πιο ψηλά στα Πιέρια όρη, στη γη τη διαλεγμένη από τους θεούς, στους πρόποδες του μυθικού Ολύμπου, ανάμεσα στην Πύδνα και το Αρχαίο Δίον όπου στο αρχαίο Θέατρο ο Ευριπίδης, πρωτόπαιξε τις Βάκχες και τις άλλες τραγωδίες κι εμείς κάθε καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Ολύμπου βλέπουμε τις ίδιες τραγωδίες, καθόμαστε στις ίδιες κερκίδες, βιώνοντας στιγμές μοναδικές στη ίδια γη του μύστη Ορφέα στα Λείβηθρα, εμπνεόμαστε και αναπνέουμε στον ίδιο τόπο 3000 χρόνια, βλέπουμε την ίδια ανατολή, την ίδια δύση, τον ίδιο ουρανό, πατάμε στα ίδια χώματα και αυτό δεν αλλάζει…
Χθες, 9 Φεβ ήταν η Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας.
Εμείς λοιπόν, οι Μακεδόνες, έχουμε το προνόμιο, να γράφουμε και να μιλάμε μια γλώσσα που μιλιέται επί 3000 χρόνια χωρίς διακοπή και μ’ ελάχιστες διαφορές , όπως τόνισε στην ομιλία του στην απονομή του Νόμπελ, ο Οδυσσέας Ελύτης, (Νόμπελ 1979 – (1911-1996)
Εμείς έχουμε χρέος να μαθαίνουμε στα παιδιά μας, την ιστορία, την ιστορική αλήθεια σε ένα κόσμο που αλλάζει με πολύ μεγάλες ταχύτητες, όπου η εικόνα κερδίζει κατά κράτος τις λέξεις και τα γράμματα.
Πρέπει να βρούμε τρόπους οι λέξεις να αντισταθούν στις εικόνες ίσως ντυμένες με μελωδίες και νότες.
Το «Μαύρο, μελί και στάρι…» μας παρασύρει από σελίδα σε σελίδα, σε μια περιπλάνηση εκεί όπου μπορούμε να συναντήσουμε τον Λάζαρο Λαζάρου, εκεί που τον βρίσκει η ποίηση: στον αστερισμό της ψυχικής εκτόνωσης.
Από τα ποιήματά του, θεματικά, κατανοούμε, ότι τον εμπνέουν «τα πάντα γύρω του»:
τα καιρικά φαινόμενα,
Το «Μαύρο, μελί και στάρι…» μας παρασύρει από σελίδα σε σελίδα, σε μια περιπλάνηση εκεί όπου μπορούμε να συναντήσουμε τον Λάζαρο Λαζάρου, εκεί που τον βρίσκει η ποίηση: στον αστερισμό της ψυχικής εκτόνωσης.
Από τα ποιήματά του, θεματικά, κατανοούμε, ότι τον εμπνέουν «τα πάντα γύρω του»:
τα καιρικά φαινόμενα,
τα ερωτικά καβγαδάκια ζευγαριών στους δρόμους της πόλης,
η θέα των αστέγων στα πάρκα,
μια είδηση,
το δάκρυ των παιδιών ανάμεσα στα χαλάσματα των πολέμων,
μια λέξη,
μια εικόνα,
ένα συναίσθημα. Θέματα που μας αγγίζουν όλους.
Στην ποίησή του, δημιουργεί χαρακτήρες με τους οποίους μπορεί να ταυτιστεί ο καθένας και δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στον ψυχισμό τους.
Φέρνει τον άνθρωπο στο επίκεντρο της γραφής και -η ποίησή του- τον βάζει στο προσκήνιο ή στο «κάδρο» όπως συνηθίζουν να λένε οι δημοσιογράφοι, προσπαθώντας να μας θυμίσει ότι γύρω μας υπάρχουν «συνάνθρωποι». Μια λέξη που τείνουμε να ξεχάσουμε, καθώς δεν την χρησιμοποιούμε συχνά με ότι κι αν σημαίνει αυτό.
Φίλοι και φίλες,
Ο πολιτισμός δεν κληρονομείται μόνο, αλλά και παράγεται.
Στον πολιτισμό υπάρχει το πριν, το τώρα και το μετά.
Άρα υπάρχει συνέχεια.
Αρκεί όμως να επικαλούμαστε μόνο,
τον πολιτισμό των προγόνων μας;
Αρκεί να επικαλούμαστε τα 2 Νόμπελ λογοτεχνίας;
Αναρωτιέμαι,
πως μπορούμε να περιφρονούμε τη γλώσσα μας, την Ελληνική γλώσσα,
«όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη κι άλλο ο έρωτας,
άλλο η επιθυμία άλλο η λαχτάρα,
άλλο η πίκρα άλλο το μαράζι,
άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά»,
όπως είπε ο Ελύτης;
Κάλλιστα μπορεί να σχολιάσει κάποιος ότι η ποίηση είναι μια τέχνη που δεν μπορεί να προσδιοριστεί και δεν μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή στην ολότητά της, από όλους.
Κάλλιστα μπορεί να σχολιάσει κάποιος ότι η ποίηση είναι μια τέχνη που δεν μπορεί να προσδιοριστεί και δεν μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή στην ολότητά της, από όλους.
Δε χρειάζεται να αναλύσουμε ένα ποίημα.
Να το διαβάσουμε χρειάζεται.
Να νοιώσουμε τη συγκίνηση.
Το είπε ο Τόμας Έλιοτ :
«η ποίηση μπορεί να αρέσει πριν γίνει κατανοητή».
Όλες οι τέχνες, κάθε τέχνη είναι μια πόρτα ανοιχτή κι ο καθένας μπορεί να μπει και να βγει, να περάσει στον κόσμο του ονείρου, της αρμονίας, της αισθητικής, του ωραίου, όποτε θέλει.
Αν περάσεις την πύλη της ποίησης όμως, δε θα βγεις.
Βρισκόμαστε σήμερα εδώ τιμώντας τον Λάζαρο Λαζάρου και την έκδοση που μας ταξιδεύει στον κόσμο του ονείρου, στον γαλαξία των λέξεων, εκεί που ο χρόνος ανάμεσα στην αιωνιότητα και τη στιγμή δεν έχει ορατά όρια.
Οι λέξεις γεννούν εικόνες, οι οποίες έρχονται στο μυαλό μας κινηματογραφικά, με μια εναλλαγή που αιφνιδιάζει.
Συνθέτει ποιήματα ευμετάβλητης ψυχολογίας, τοποθετημένα στην ζυγαριά της υπαρξιακής αγωνίας απέναντι στον έρωτα, την αγάπη, τα όνειρα, μας ταξιδεύει στις θάλασσες, στον ουρανό, στις ερήμους, παντού, ξεδιπλώνοντας τα έντονα συναισθήματά του.
Οι λεκτικές πινελιές του πάνω στον καμβά της φαντασίας, μοιάζουν με πίνακα ζωγραφικής.
Ακολουθώντας τις αναταράξεις της εσωτερικής ζωής του, ξεγυμνώνει τον εαυτό του και τον αναβαπτίζει.
Μας συγκινεί, μας ταξιδεύει σε ανοιχτούς ορίζοντες…
Το συναίσθημα έχει βρει τη σκέψη του και η σκέψη έχει βρει τις λέξεις, όπως θα έλεγε ο Αμερικάνος ποιητής, Robert Frost 1874-1963.
Δεν κρίνω την ποίηση, του Λάζαρου, τη συστήνω.
Συστήνω τις στιγμές του δημιουργού που αποκαλύπτονται.
Στιγμές μυστικές, μοναδικές, προσωπικές, εκρηκτικές μέσα στις μήνιγγες του μυαλού, στον αναβρασμό των σκέψεων.
Κανείς δεν ξέρει τη στιγμή που ο δημιουργός, πιάνει το μολύβι και γράφει πάνω στο χαρτί, στην χαρτοπετσέτα ή πλέον στο κινητό, αυτά που συμβαίνουν μέσα στα εσώψυχά του, στο μυαλό και την καρδιά.
Ούτε ο ποιητής θα θυμάται με το πέρασμα των χρόνων όλες αυτές τις διεργασίες, που τον ώθησαν να εκφράσει όσα βιώνει, το πώς και το γιατί… Σημασία όμως έχει η κατάθεσή του.
Να το διαβάσουμε χρειάζεται.
Να νοιώσουμε τη συγκίνηση.
Το είπε ο Τόμας Έλιοτ :
«η ποίηση μπορεί να αρέσει πριν γίνει κατανοητή».
Όλες οι τέχνες, κάθε τέχνη είναι μια πόρτα ανοιχτή κι ο καθένας μπορεί να μπει και να βγει, να περάσει στον κόσμο του ονείρου, της αρμονίας, της αισθητικής, του ωραίου, όποτε θέλει.
Αν περάσεις την πύλη της ποίησης όμως, δε θα βγεις.
Βρισκόμαστε σήμερα εδώ τιμώντας τον Λάζαρο Λαζάρου και την έκδοση που μας ταξιδεύει στον κόσμο του ονείρου, στον γαλαξία των λέξεων, εκεί που ο χρόνος ανάμεσα στην αιωνιότητα και τη στιγμή δεν έχει ορατά όρια.
Οι λέξεις γεννούν εικόνες, οι οποίες έρχονται στο μυαλό μας κινηματογραφικά, με μια εναλλαγή που αιφνιδιάζει.
Συνθέτει ποιήματα ευμετάβλητης ψυχολογίας, τοποθετημένα στην ζυγαριά της υπαρξιακής αγωνίας απέναντι στον έρωτα, την αγάπη, τα όνειρα, μας ταξιδεύει στις θάλασσες, στον ουρανό, στις ερήμους, παντού, ξεδιπλώνοντας τα έντονα συναισθήματά του.
Οι λεκτικές πινελιές του πάνω στον καμβά της φαντασίας, μοιάζουν με πίνακα ζωγραφικής.
Ακολουθώντας τις αναταράξεις της εσωτερικής ζωής του, ξεγυμνώνει τον εαυτό του και τον αναβαπτίζει.
Μας συγκινεί, μας ταξιδεύει σε ανοιχτούς ορίζοντες…
Το συναίσθημα έχει βρει τη σκέψη του και η σκέψη έχει βρει τις λέξεις, όπως θα έλεγε ο Αμερικάνος ποιητής, Robert Frost 1874-1963.
Δεν κρίνω την ποίηση, του Λάζαρου, τη συστήνω.
Συστήνω τις στιγμές του δημιουργού που αποκαλύπτονται.
Στιγμές μυστικές, μοναδικές, προσωπικές, εκρηκτικές μέσα στις μήνιγγες του μυαλού, στον αναβρασμό των σκέψεων.
Κανείς δεν ξέρει τη στιγμή που ο δημιουργός, πιάνει το μολύβι και γράφει πάνω στο χαρτί, στην χαρτοπετσέτα ή πλέον στο κινητό, αυτά που συμβαίνουν μέσα στα εσώψυχά του, στο μυαλό και την καρδιά.
Ούτε ο ποιητής θα θυμάται με το πέρασμα των χρόνων όλες αυτές τις διεργασίες, που τον ώθησαν να εκφράσει όσα βιώνει, το πώς και το γιατί… Σημασία όμως έχει η κατάθεσή του.
Αυτό και όσα θα νοιώσουμε.
Οι λέξεις, τα νοήματα, τα μηνύματα, οι εικόνες που θα μείνουν:
γιατί οι ψευδαισθήσεις χορεύουν,
Οι λέξεις, τα νοήματα, τα μηνύματα, οι εικόνες που θα μείνουν:
γιατί οι ψευδαισθήσεις χορεύουν,
όταν το λιόγερμα τα σύννεφα μαγεύει,
σε αιθέριους φλογοκρύπτες…
Γιατί ο άνθρωπος «τα όνειρα τα γεννά σε μια στιγμή και τα ξεχνά σε μια ζωή» αρκεί «ποτέ μην αφήσουμε κανέναν να μας τα κλέψει»….
Διαβάζουμε για … :
· Τα Ασημόχρυσα βαρίδια τα σύννεφα…
· Για τον αντίλαλο της ψυχής,
· Για το φεγγάρι,
· Για την Ανατολή
· Για το ηλιοβασίλεμα,
· Για τις Ανθρώπινες μορφές
· Για τα τοπία
αλλά μπορούμε επίσης να αναλογιστούμε
· «πως άναψε η φλόγα που καίει μέσα μας,
· γιατί είναι κόκκινο το χρώμα της καρδιάς και του ηλιοβασιλέματος…
Οι λέξεις, απογυμνωμένες από συμβολισμούς και συνειρμούς, καθαρές, διαυγείς, παρουσιάζουν τα τα μηνύματα, τις εικόνες, τα αισθήματα, στην πραγματική διάστασή τους.
Ο λόγος αποκαλυπτικός, πηγαίος, αυθεντικός, με τη μουσική μελωδία -των λέξεων- να αναδύεται σαν καπνός,
από το βωμό της -κάθε- θυσίας μας,
Γιατί ο άνθρωπος «τα όνειρα τα γεννά σε μια στιγμή και τα ξεχνά σε μια ζωή» αρκεί «ποτέ μην αφήσουμε κανέναν να μας τα κλέψει»….
Διαβάζουμε για … :
· Τα Ασημόχρυσα βαρίδια τα σύννεφα…
· Για τον αντίλαλο της ψυχής,
· Για το φεγγάρι,
· Για την Ανατολή
· Για το ηλιοβασίλεμα,
· Για τις Ανθρώπινες μορφές
· Για τα τοπία
αλλά μπορούμε επίσης να αναλογιστούμε
· «πως άναψε η φλόγα που καίει μέσα μας,
· γιατί είναι κόκκινο το χρώμα της καρδιάς και του ηλιοβασιλέματος…
Οι λέξεις, απογυμνωμένες από συμβολισμούς και συνειρμούς, καθαρές, διαυγείς, παρουσιάζουν τα τα μηνύματα, τις εικόνες, τα αισθήματα, στην πραγματική διάστασή τους.
Ο λόγος αποκαλυπτικός, πηγαίος, αυθεντικός, με τη μουσική μελωδία -των λέξεων- να αναδύεται σαν καπνός,
από το βωμό της -κάθε- θυσίας μας,
στον ουρανό της ανάτασης.
Κάθε ποίημα, μια στιγμή, μια εικόνα, μια προτροπή:
να αναγεννηθούμε,
Κάθε ποίημα, μια στιγμή, μια εικόνα, μια προτροπή:
να αναγεννηθούμε,
να αναβαπτιστούμε,
να χαράξουμε νέα πορεία,
νέα αρχή,
έχοντας τις χαρακιές της ζωής στο κορμί και τα αποτυπώματα του χρόνου στο μυαλό μας.
Ο Λάζαρος Λαζάρου, με εντελώς προσωπικό ύφος,
«φανατικά ανυπεράσπιστος, ενάντια στην αδιάφορη ουτοπία του άφταστου», μας ταξιδεύει με το βιβλίο του.
Το βιβλίο του, που είναι -κατά πως φαίνεται- ήδη καλοτάξιδο κι εμείς από την Κατερίνη,
Ο Λάζαρος Λαζάρου, με εντελώς προσωπικό ύφος,
«φανατικά ανυπεράσπιστος, ενάντια στην αδιάφορη ουτοπία του άφταστου», μας ταξιδεύει με το βιβλίο του.
Το βιβλίο του, που είναι -κατά πως φαίνεται- ήδη καλοτάξιδο κι εμείς από την Κατερίνη,
ευχόμαστε να συνεχίσει το ωραίο ταξίδι και να είναι καλόπλοο…
Διαβάστε την αποκλειστική συνέντευξη του Λάζαρου Λαζάρου εδώ: https://olymposvoice.blogspot.com