Steven Pressfield, «Οι Πύλες της φωτιάς»

«Έχω ακούσει να λένε ότι για τον εραστή οι εποχές είναι σημαδεμένες από τη θύμηση των ερωμένων του, που η ομορφιά τους πυρπόλησε την καρδιά του. Θυμάται τη χρονιά που, φεγγαροχτυπημένος, κυνηγούσε κάποια αγαπημένη του στην πόλη και μια άλλη, τότε που η ευνοουμένη του υπέκυψε τελικά στη γοητεία του.Για τη μητέρα και τον πατέρα, πάλι, οι εποχές μετριούνται με τις γεννήσεις των παιδιών τους — τότε έκανε το πρώτο του βήμα, τότε είπε την πρώτη του λεξούλα. Μ' αυτά τα οικογενειακά περιστατικά σημαδεύεται το ημερολόγιο της ζωής των στοργικών γονέων και γεμίζει το βιβλίο των αναμνήσεων.Αλλά για τον πολεμιστή οι εποχές δε σημαδεύονται από τέτοια γλυκά μέτρα και σταθμά, ούτε από τα ίδια τα ημερολογιακά χρόνια, αλλά από τις μάχες. Πολεμικές εκστρατείες και χαμένοι σύντροφοι· δοκιμασίες για τους επιζήσαντες. Συγκρούσεις και διαμάχες από τις οποίες ο χρόνος σβήνει κάθε περιττή ανάμνηση, αφήνοντας μόνο τα πεδία των μαχών και τα ονόματά τους, που δημιουργούν στη μνήμη του πολεμιστή μια εξευγενισμένη κατάσταση πέρα από κάθε άλλο μνημόσυνο, αγορασμένο με το ιερό νόμισμα του αίματος και πληρωμένο με τη ζωή των αγαπημένων συμπολεμιστών. Όπως ο ιερέας με τη γραφίδα του και τον κέρινο άβακα, έτσι και ο οπλίτης έχει τον τρόπο γραφής του. Η ιστορία του είναι σμιλεμένη πάνω στο άτομό του με το στύλο του ατσαλιού, η αλφάβητός του είναι χαραγμένη με ακόντιο και σπαθί ανεξίτηλα πάνω στη σάρκα του.»