Και μάταια η φθορά σου
μηνύει τώρα την ψυχή για δολιοφθορές.
Σε προειδοποίησα πως ήρθε
πρόσφυγας από την άλωση τής ανυπαρξίας
και πως το όνομα ψυχή δεν είναι δικό της
ανήκε σε μια έννοια πεθαμένη
προ των εγκοσμίων.
Το έμαθα εισχωρώντας
στα μυστικά τού προαισθήματος αρχεία
— ληξίαρχος αρχέγονος το προαίσθημα.
Μιλώ για τότε που η άγνωστη
υπό το πλαστό όνομα ψυχή
ξεβράστηκε μισοπνιγμένη άπνους
στις έρημες ακτές τής σαρκός μας.
Εκεί τη βρήκε πεσμένη μπρούμυτα το σώμα
καθώς περιπατούσε
κατά μήκος τής μελαγχολικής εκτάσεώς του.
Αναστατώθηκε γονάτισε δεν ήξερε
περί φιλιού ιδέαν δεν είχε,
άνοιξε τις οδηγίες των ενστίκτων
βλέπε φιλί ζωής
το βρήκε τής το έδωσε τού άρεσε
τη φίλησε ξανά
άρχισε να συνέρχεται εκείνη.
Το σώμα θαμπωμένο
απ᾿ τη σεμνή αοριστία τής μορφής της
απ᾿ το λιτό ολιγαρκές περίγραμμά της
απνευστί την προσέλαβε
οικιακή βοηθό του.
Σατανική εκείνη
μελιστάλαχτα το κυρίευε.
Τού έπλενε τα κουρασμένα πόδια
μια τα σκούπιζε με τη χνουδάτη υποταγή της
— χωρίς εσένα τι θα ήμουν --
και μια τού πούλαγε απόσταση, μυστήριο
εκβιαστικό, για να τής χορηγήσει
τής υπαρκτής την ιθαγένεια.
Ολίγον κατ᾿ ολίγον έρως πλατωνικός
ετράφη εντός τού σώματος
για την ωραία αφανέρωτη.
Έτρεμε μην του φύγει η ψυχή.
Για να τη δέσει
έσφαλε να την κάνει συνεταίρο.
Α το ανόητο, έβαλε το κεφάλαιο
κι εκείνη όλο κι όλο τον εξωραϊσμό
σιγά σιγά γινόμενη τού ψεύδους της κυρία.
Αρωματισμένη αισχυντηλά
σε σπηλαιώδες σαλονάκι αποσυρόταν
τάχα θαυματουργή εικόνα που δακρύζει
με το παραμικρό
κι εκεί δεχόταν άπιστους πιστούς
περίεργους μα πιο πολύ αναγκεμένους
το σώμα εκτοπίζοντας
αποδιωγμένο στην κουζίνα
να πλένει τα κεράσματα
να κλέβει απ᾿ τα τασάκια τα φιλιά
που άφηναν οι γόπες
κρυφά να τις καπνίζει σαν κλοπή
λες και δεν ήτανε αυτό τής ηδονής ο εφευρέτης.
Σώμα δε με άκουσες
σ᾿ το είπα πρόσεχέ την, όπως βλέπω
αυτή το πάει για αθανασία.
Αχ που να ῾κοβε τη γλώσσα της
η γρουσούζα πρόβλεψή μου
ιδού εσύ κλουβάκι χωματένιο
και η ψυχή μας πουλί πετούμενο
στον άπιαστο ουρανό.
"Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως" 2007
μηνύει τώρα την ψυχή για δολιοφθορές.
Σε προειδοποίησα πως ήρθε
πρόσφυγας από την άλωση τής ανυπαρξίας
και πως το όνομα ψυχή δεν είναι δικό της
ανήκε σε μια έννοια πεθαμένη
προ των εγκοσμίων.
Το έμαθα εισχωρώντας
στα μυστικά τού προαισθήματος αρχεία
— ληξίαρχος αρχέγονος το προαίσθημα.
Μιλώ για τότε που η άγνωστη
υπό το πλαστό όνομα ψυχή
ξεβράστηκε μισοπνιγμένη άπνους
στις έρημες ακτές τής σαρκός μας.
Εκεί τη βρήκε πεσμένη μπρούμυτα το σώμα
καθώς περιπατούσε
κατά μήκος τής μελαγχολικής εκτάσεώς του.
Αναστατώθηκε γονάτισε δεν ήξερε
περί φιλιού ιδέαν δεν είχε,
άνοιξε τις οδηγίες των ενστίκτων
βλέπε φιλί ζωής
το βρήκε τής το έδωσε τού άρεσε
τη φίλησε ξανά
άρχισε να συνέρχεται εκείνη.
Το σώμα θαμπωμένο
απ᾿ τη σεμνή αοριστία τής μορφής της
απ᾿ το λιτό ολιγαρκές περίγραμμά της
απνευστί την προσέλαβε
οικιακή βοηθό του.
Σατανική εκείνη
μελιστάλαχτα το κυρίευε.
Τού έπλενε τα κουρασμένα πόδια
μια τα σκούπιζε με τη χνουδάτη υποταγή της
— χωρίς εσένα τι θα ήμουν --
και μια τού πούλαγε απόσταση, μυστήριο
εκβιαστικό, για να τής χορηγήσει
τής υπαρκτής την ιθαγένεια.
Ολίγον κατ᾿ ολίγον έρως πλατωνικός
ετράφη εντός τού σώματος
για την ωραία αφανέρωτη.
Έτρεμε μην του φύγει η ψυχή.
Για να τη δέσει
έσφαλε να την κάνει συνεταίρο.
Α το ανόητο, έβαλε το κεφάλαιο
κι εκείνη όλο κι όλο τον εξωραϊσμό
σιγά σιγά γινόμενη τού ψεύδους της κυρία.
Αρωματισμένη αισχυντηλά
σε σπηλαιώδες σαλονάκι αποσυρόταν
τάχα θαυματουργή εικόνα που δακρύζει
με το παραμικρό
κι εκεί δεχόταν άπιστους πιστούς
περίεργους μα πιο πολύ αναγκεμένους
το σώμα εκτοπίζοντας
αποδιωγμένο στην κουζίνα
να πλένει τα κεράσματα
να κλέβει απ᾿ τα τασάκια τα φιλιά
που άφηναν οι γόπες
κρυφά να τις καπνίζει σαν κλοπή
λες και δεν ήτανε αυτό τής ηδονής ο εφευρέτης.
Σώμα δε με άκουσες
σ᾿ το είπα πρόσεχέ την, όπως βλέπω
αυτή το πάει για αθανασία.
Αχ που να ῾κοβε τη γλώσσα της
η γρουσούζα πρόβλεψή μου
ιδού εσύ κλουβάκι χωματένιο
και η ψυχή μας πουλί πετούμενο
στον άπιαστο ουρανό.
"Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως" 2007