Τα κάλαντα για εμάς στο χωριό ήταν ιεροτελεστία.
Τις παρέες που θα πηγαίναμε μαζί να πούμε τα κάλαντα τις κλείνανε πολύ νωρίτερα μέσα στη χρονιά, διαφορετικά δεν χώραγες πουθενά τελευταία στιγμή.
Αν και λίγο μας ένοιαζε αν θα πηγαίναμε να πούμε τα κάλαντα με παρέα ή όχι γιατί αν πήγαινες μόνος σου στα σπίτια θα είχες περισσότερα κέρδη.
Ο αδερφός μου έβαζε ξυπνητήρι από τις 4:00 τις χαραϊές.
Πάντα γελάγαμε με αυτό,γιατί ήταν η μόνη ημέρα που ξύπναγε τόσο νωρίς και μάλιστα την κατέγραφε στο οικογενειακό ημερολόγιο "24/12 ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ ΝΩΡΙΣ".
Μας έντυνε η μάνα μας σαν κρεμμύδια, δύο φανέλες,καλσόν και κάλτσες,δύο μπλούζες, σκούφο, κασκόλ και γάντια.
Και έναν τρουβά.
Μα τι κρύο είχε εκείνες τις ημέρες εκείνους τους καιρούς!
Τι παγωνιές!
Απ' τις 4:00 σηκώνονταν και οι νοικοκυρές και άνοιγαν τον δρόμο μην πέσουν τα κολιαντρούλια ,έριχναν και αλάτι στο δρόμο και στην είσοδο του σπιτιού τους.
Κάθονταν η μάνα μου δίπλα στην ξυλόσομπα και καθόμασταν και εμείς και γερνάμε το κεφάλι στην ποδιά της μέχρι να περάσει η παρέα να μας πάρει.
Κλειστό το φως.
Μόνο τα λαμπάκια αναβόσβηναν και οι φωνές των παιδιών που μέχρι το μεσημέρι ασταμάτητα ηχούσαν τα κάλαντα. Μέχρι πέρυσι πήγαιναν τα παιδιά μου για τα κόλιαντρα,το κανόνιζαν νωρίς,ρύθμιζαν τις παρέες και έβαζαν στόχο σε πόσα πιο πολλά σπίτια θα πάνε.
Και φέτος τα κάλαντα τα ακούω από παιδιών φίλων,μα αυτό το χαρμόσυνο μήνυμα της γέννησης είναι για μένα η αγάπη και αυτή η παιδική μου ηλικία που δεν θα τελειώσει ποτέ. Έχουμε υγεία και αγάπη- πλούσιοι είμαστε.
Και ηχούν στα αυτιά μου μπερδεμένες φωνές δικές μου,των παιδιών μου και των αγγέλων...
Ω! κόλιαντρα κόλιαντρα.
Και ο νοικοκύρης του σπιτιού χίλια χρόνια να ζήσει.
Χρόνια πολλά.
Και του χρόνου!
* Η Βάγια Λαμπροπούλου, είναι νηπιαγωγός, συγγραφέας, και δημοσιογράφος.