στην παγκόσμια κορυφή το 2025
Ως συνέχεια του προηγούμενου άρθρου που αφορούσε την παγκόσμια εξέλιξη του ακτινιδίου, σε αυτό το άρθρο, ο γνωστός Γεωπόνος Βασίλης Έξαρχος, μας αναλύει την ιστορική διαδρομή του ακτινιδίου στην Ελλάδα.
Ο κ. Έξαρχος πιστεύει ότι όταν καλλιεργείς ένα φυτό, είναι σημαντικό να γνωρίζεις την ιστορία του και να κατανοείς την πορεία που έχει διανύσει για να φτάσει επιτυχημένα στην οργανωμένη γεωργία.
1973: Το “φρούτο του Ολύμπου”, όπως ονομάστηκε αρχικά το ακτινίδιο, καλλιεργήθηκε δοκιμαστικά για πρώτη φορά στην Πιερία. Η πρώτη φυτεία εγκαταστάθηκε στη Νέα Έφεσο, στο κτήμα του παραγωγού Νικολάου Τσιλακόπουλου, με φυτά που εισήχθησαν από τη Γαλλία μέσω Ιταλίας και με την καθοδήγηση του γεωπόνου Αναστασίου Μίχου (φωτογραφία Ν.1) και της Τοπικής Διεύθυνσης Γεωργίας Πιερίας.
1974: Την επόμενη χρονιά, ο γεωπόνος Αναστάσιος Μίχος, επιδιώκοντας μια πιο ταιριαστή ονομασία για το νέο αυτό υποτροπικό φρούτο, πρότεινε να μετονομαστεί από “φρούτο του Ολύμπου” σε “ακτινίδιο”. Η ονομασία συνδέθηκε με την ακτινωτή διάταξη των σπόρων στη σάρκα του καρπού, που θυμίζει ρόδα ποδηλάτου.
1975: Αρχίζει πλέον οργανωμένα η εγκατάσταση ακτινιδιώνων στην περιοχή της Κατερίνης και σταδιακά σε άλλα γεωγραφικά διαμερίσματα της χώρας, με τους παραγωγούς να αντιμετωπίζουν την καλλιέργεια ως μια νέα, δυναμική προοπτική.
1976: Πραγματοποιείται η πρώτη εξαγωγή χιλίων κιλών ακτινιδίων προς τη Δυτική Γερμανία, από την M.F.A. Βεροίας προς την εταιρεία ATLANTA στο Μόναχο, ανοίγοντας τον δρόμο για τη διεθνή εμπορική πορεία του προϊόντος.
1977: Ο Υπουργός Γεωργίας της Γερμανίας επισκέπτεται τη Νέα Έφεσο Πιερίας για να γνωρίσει από κοντά αυτή τη νέα, καινοτόμο καλλιέργεια, γεγονός που ανέδειξε τη δυναμική του ακτινιδίου σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
1978: Τα καλλιεργούμενα στρέμματα ακτινιδίου φτάνουν ήδη τα 950, εκ των οποίων περίπου 700 βρίσκονται στην Πιερία και τα υπόλοιπα σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, επιβεβαιώνοντας τη ραγδαία εξάπλωση της καλλιέργειας.
1980: Κατά τη δεκαετία του 1980, αρκετές ακόμη χώρες μπαίνουν δυναμικά στην καλλιέργεια ακτινιδίου, με αποτέλεσμα να ενταθεί ο διεθνής ανταγωνισμός στις παγκόσμιες αγορές.
1981: Το Ινστιτούτο Υποτροπικών Φυτών και Ελαίας στα Χανιά ξεκινά συστηματική έρευνα πάνω στην τεχνική της καλλιέργειας και στις συνθήκες συντήρησης του καρπού, συμβάλλοντας στην επιστημονική τεκμηρίωση της καλλιέργειας στην Ελλάδα.
1985: Στον Κορινό Πιερίας, η Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Πιερίας εγκαινιάζει ένα από τα μεγαλύτερα και πιο σύγχρονα ψυγεία (φωτογραφία Ν.2) της εποχής, χωρητικότητας 10.000 τόνων, ενισχύοντας αποφασιστικά την ικανότητα συντήρησης και εξαγωγής του προϊόντος.
2025: Σήμερα, η Ελλάδα, με παραπάνω από 130.000 στρέμματα σε παραγωγή ξεπερνώντας τους 350.000 τόνους ακτινιδίου, έχει κατακτήσει σημαντική θέση στη διεθνή αγορά κατέχοντας την 3η θέση παγκοσμίως στην παραγωγή Πράσινου Ακτινιδίου, με 1ηθέση την Κίνα και 2ηθέση τη Νέα Ζηλανδία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΜΠΟΝΙΔΗΣ