«Οἱ ἀγράμματοι ποιητὲς τῶν βουνῶν, μέσα στὰ τραγούδια ποὺ κάνανε, καὶ ποὺ δὲ θὰ τὰ φτάξει ποτὲ κανένας γραμματιζούμενος, μιλᾶνε... κάθε τόσο γιὰ τὴν Θρησκεία μας, γιὰ τὸν Χριστό, γιὰ τὴν Παναγιά, γιὰ τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους, γιὰ τοὺς Ἁγίους. Πολλὲς παροιμίες καὶ ῥητὰ καὶ λόγια ποὺ λέγει ὁ λαός μας εἶναι παρμένα ἀπὸ τὰ γράμματα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ῥωμιοσύνη εἶναι ζυμωμένη μὲ τὴν ὀρθοδοξία, γι᾿ αὐτὸ Χριστιανὸς καὶ Ἕλληνας ἦταν τὸ ἴδιο. Ἀπὸ τότε ποὺ γινήκανε χριστιανοὶ οἱ Ἕλληνες πήρανε στὰ χέρια τους τὴ σημαία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν κάνανε σημαία δική τους: Πίστις καὶ Πατρίς! Ποτάμια ἑλληνικὸ αἷμα χυθήκανε γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τα χρόνια του Νέρωνα καὶ τοῦ Διοκλητιανοῦ, ἕως τὰ 1838, ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ ἐξ Ἰωαννίνων. Ποιὰ ἄλλη φυλὴ ὑπέφερε τόσα μαρτύρια γιὰ τὸν Χριστό; Αὐτὸ τὸ ἀκατάλυτο Ἔθνος ποὺ ἔπρεπε νὰ πληθύνει καὶ νὰ καπλαντίσει τὸν κόσμο, ἀπόμεινε ὀλιγάνθρωπο γιατὶ ἀποδεκατίσθηκε ἐπὶ χίλια ὀχτακόσια χρόνια ἀπὸ φυλὲς χριστιανομάχες.
Ἁγιασμένη Ἑλλάδα! Εἶσαι ἁγιασμένη, γιατὶ εἶσαι βασανισμένη.
Κι ἡ κάθε γιορτή σου μνημονεύει κ᾿ ἕνα μαρτύριό σου.
Τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ τὰ ῾κανες δικά σου πάθη, τὰ μαρτύρια τῶν Ἁγίων εἶναι τὰ δικά σου μαρτύρια.»
Φώτης Κόντογλου (♰ 13 Ἰουλίου 1965), ὁ μέγας ζωγράφος καὶ παραδοσιοκράτης λογοτέχνης τῆς Γενεᾶς τοῦ ’30, τὸ θεάρεστο πινέλο τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ.
* Ο Δημήτρης Παπαδημόπουλος,
τ. Αντιπεριφερειάρχης Λάρισας,
Δημοτικός Σύμβουλος Ελασσόνας
δικηγόρος
