Σήμερα στεκόμουν στο παράθυρο όλη τη μέρα.
Το βλέμμα μου πιο καθαρό, το στήθος πιο ελεύθερο,
Είμαι και πάλι ήρεμη.
Δε ξέρω γιατί. Θα πρέπει
Απλά να κουράστηκε η ψυχή,
Και να μην θέλησε ν’ αγγίζει
Το ανυπόταχτο μολύβι.
Έτσι στεκόμουνα κι εγώ – μέσα στην ομίχλη –
Πέραν του καλού και του κακού,
Ήρεμα τα δάχτυλα χτυπώντας
Στο τζάμι που αντηχούσε σιγανά.
Δεν ένιωθα καλύτερα, μήτε και χειρότερα,
Από ότι ο πρώτος τυχόντας – εκείνος να, -
Απ’ ότι οι σεντεφένιες λακκούβες,
Όπου λαμπυρίζει ο ουρανός,
Απ’ ότι το διαβατάρικο πουλί
Κι ο σκύλος που άσκοπα τρέχει,
Κι ακόμη η φτωχή τραγουδίστρια
Που δεν κατάφερε να με κάνει να κλάψω.
Τη γλυκιά της λήθης τέχνη
Έχει μάθει πια η ψυχή.
Κάποιο μεγάλο αίσθημα
Έλιωσε σήμερα μέσα τη ψυχή.
24 Οκτωβρίου 1914
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης (C)
ΠΗΓΗ: http://samizdatproject2.blogspot.com/