ο άνεμος έδιωξε τα σύννεφα
κι έλαμψε ο ήλιος εκθαμβωτικά
τιμώντας το γαλάζιο τ’ ουρανού
συνεσταλμένα ένα-ένα τότε
χαμογέλασαν μαγικά τα ποιήματα στο πρόσωπο ενός μικρού παιδιού
σ’ ένα γατάκι που απλώθηκε νωχελικά
στα μάρμαρα του κήπου
και στην ελιά που κρύβει τα σπουργίτια
μες στο απαλό της πράσινο
με το σύνθημα του ήλιου
αναδύονται στη γειτονιά
όλα τα μυστικά ποιήματα
κι αρχίζουν να λούζονται στο φως
το τυχαίο και το πεπρωμένο
τυχαία συναντηθήκαμε
τυχαία γνωριστήκαμε
κι όταν τυχαία καθίσαμε ένα βράδυ
σε απόμερη γωνιά του πάρκου
όταν σε κοίταξα και με κοίταξες
σε άγγιξα και με άγγιξες
όταν τα είπαμε όλα το βράδυ εκείνο
τότε ήξερα μέσα μου βαθιά
ότι θα ζήσουμε όλη μας τη ζωή μαζί
πενήντα πέντε χρόνια αργότερα
αναλογίζομαι πόσο αρμονικά
συνεργάζονται καμιά φορά
το τυχαίο με το πεπρωμένο
πια δεν ανθίζει
δεν είναι πια ερωτευμένη
δεν ανθίζει
με τους χυμούς της άνοιξης δεν λάμπει
σαν θάλασσα δεν σπινθηρίζει
κάτω απ’ το φως των άστρων
ούτε ένα βλέμμα πια
δεν απομένει εκστατικό στο πέρασμά της
την κέρδισε η γαλήνη
την έχασε το θαύμα
μέσα στο πλήθος μόνη της να ζει
και να θυμάται
γεμίζει η άβυσσος;
τυχαία γνωριστήκαμε
κι όταν τυχαία καθίσαμε ένα βράδυ
σε απόμερη γωνιά του πάρκου
όταν σε κοίταξα και με κοίταξες
σε άγγιξα και με άγγιξες
όταν τα είπαμε όλα το βράδυ εκείνο
τότε ήξερα μέσα μου βαθιά
ότι θα ζήσουμε όλη μας τη ζωή μαζί
πενήντα πέντε χρόνια αργότερα
αναλογίζομαι πόσο αρμονικά
συνεργάζονται καμιά φορά
το τυχαίο με το πεπρωμένο
πια δεν ανθίζει
δεν είναι πια ερωτευμένη
δεν ανθίζει
με τους χυμούς της άνοιξης δεν λάμπει
σαν θάλασσα δεν σπινθηρίζει
κάτω απ’ το φως των άστρων
ούτε ένα βλέμμα πια
δεν απομένει εκστατικό στο πέρασμά της
την κέρδισε η γαλήνη
την έχασε το θαύμα
μέσα στο πλήθος μόνη της να ζει
και να θυμάται
γεμίζει η άβυσσος;
υπάρχει μέσα μου ένα χάσμα
ένα απύθμενο κενό
από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια
κάτι σαν απώλεια η απουσία
που καθορίζει τη ζωή μου
ίσως όλα μου τα διαβάσματα
οι έρωτες οι περιπέτειες τα ταξίδια
ένα-ένα τα βιβλία μου
τα εκατοντάδες ποιήματα
να ήταν μια απόπειρα
να γεμίσει αυτή η άβυσσος
η άβυσσος όμως παραμένει
πάντα ψυχρή κι ανέκφραστη
η άβυσσος μου γνέφει ότι με περιμένει
ανέλπιστη ουτοπία
κι αν είχαμε μες στην ομίχλη
ακολουθήσει τον μαγικό άλλο δρόμο
που θα οδηγούσε στην εφηβική ουτοπία
ίσως τα όνειρα τότε εκείνα
να είχαν αποδειχθεί εφιάλτες
και μ’ όλη την καρδιά μετά
να λαχταρούσαμε κάποια ζωή
όπως αυτή που ζήσαμε
αυτή που ζούμε ακόμα
ίσως η αληθινή περιπέτεια της ζωής
οι έρωτες τα ταξίδια τα βιβλία
τα τραύματα οι διαψεύσεις
οι νίκες και οι ήττες της
να είναι φως πλούτος αμύθητος
μια ανέλπιστη ουτοπία
Από τη συλλογή «συστατική επιστολή», εκδ. Μανδραγόρας, 2022.
ένα απύθμενο κενό
από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια
κάτι σαν απώλεια η απουσία
που καθορίζει τη ζωή μου
ίσως όλα μου τα διαβάσματα
οι έρωτες οι περιπέτειες τα ταξίδια
ένα-ένα τα βιβλία μου
τα εκατοντάδες ποιήματα
να ήταν μια απόπειρα
να γεμίσει αυτή η άβυσσος
η άβυσσος όμως παραμένει
πάντα ψυχρή κι ανέκφραστη
η άβυσσος μου γνέφει ότι με περιμένει
ανέλπιστη ουτοπία
κι αν είχαμε μες στην ομίχλη
ακολουθήσει τον μαγικό άλλο δρόμο
που θα οδηγούσε στην εφηβική ουτοπία
ίσως τα όνειρα τότε εκείνα
να είχαν αποδειχθεί εφιάλτες
και μ’ όλη την καρδιά μετά
να λαχταρούσαμε κάποια ζωή
όπως αυτή που ζήσαμε
αυτή που ζούμε ακόμα
ίσως η αληθινή περιπέτεια της ζωής
οι έρωτες τα ταξίδια τα βιβλία
τα τραύματα οι διαψεύσεις
οι νίκες και οι ήττες της
να είναι φως πλούτος αμύθητος
μια ανέλπιστη ουτοπία
Από τη συλλογή «συστατική επιστολή», εκδ. Μανδραγόρας, 2022.