Εσένα και τη νίκη όμοια αγαπώ ∙
στα έγκατα της έπαρσης μονάχα ειρηνεύω,
ο πόνος κι η χαρά – ένα είναι και το αυτό.
Κυλούν ανέμελα τα ήρεμα νερά
της ξάστερης νυχτιάς, μα η ομίχλη περιφέρεται αργά ∙
στην έσχατη σκληρότητα – υπάρχει η απύθμενη τρυφερότητα,
και στην αλήθεια του Θεού – η Θεϊκή απάτη.
Την άπειρη απόγνωσή μου αγαπώ,
στην τελευταία σταγόνα της υπάρχει η χαρά
Και μόνο ένα ξέρω σίγουρα:
κάθε ποτήρι άσπρο πάτο πρέπει να το πιούμε.
1901