Ο Γ. Σούρλας στα πλαίσια των εκδηλώσεων που διοργάνωσε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Σαρακατσαναίων προς τιμή της Μ. Μπασδέκη στην γενέτειρά της την Μακρινίτσα μίλησε για την ζωή και τον εθνικό της αγώνα. Μεταξύ άλλων είπε:
«Η Σαρακατσάνα Μαργαρίτα Μπασδέκη υπήρξε γόνος της μεγάλης και ένδοξης οικογένειας των Μπασδεκαίων.
Μέσα σε αυτό το ηρωικό -οικογενειακό περιβάλλον γαλουχήθηκε η Μαργαρίτα Μπασδέκη και ανέπτυξε έντονα πατριωτικά συναισθήματα.Μεγάλωσε στην Μακρινίτσα φροντίζοντας τα πρόβατά της μαζί με τα πέντε αδέλφια της και τον πατέρα της. Ορφανή από μητέρα σε μικρή ηλικία.
Στις βουνοκορφές του Σαρακηνού του Πηλίου που έβοσκε τα πρόβατά της κουβαλούσε την πίκρα και τον καημό για την σκλαβωμένη πατρίδα. Εκεί κουβαλούσε και την ελπίδα και το όνειρο για την ημέρα της απελευθέρωσης κρατώντας στο ένα χέρι την γκλίτσα της τσοπάνισσας και στο άλλο το καριοφίλι.
Περίμενε την ώρα της δράσης. Και αυτή ήρθε το 1878, όταν στις 6 Φεβρουαρίου επιτέθηκαν 5.000 Τούρκοι στην Μακρινίτσα που ήταν το στρατηγείο των επαναστατών στο Πήλιο.
Με Αρχηγό τον Κυριάκο Μπασδέκη τους απέκρουσαν 300 επαναστάτες.
Στην πρώτη γραμμή της μάχης η 25χρονη Μαργαρίτα Μπασδέκη που όταν σκοτώθηκε ο αδελφός της, ανέλαβε εκείνη επικεφαλής της ομάδας δίπλα στον Θείο της Κυριάκο Μπασδέκη και πολέμησε γενναία. Διακρίθηκε για την πολεμική της δυνατότητα, την αυταπάρνηση, την αυτοθυσία.
Με το πέρασμα του χρόνου και όταν κλονίστηκε η υγεία της αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα επιβίωσης.
Στάθηκε περήφανη. Δεν ζήτησε βοήθεια. Ζούσε με τα λίγα προβατάκια της στην αυλή της και την δούλεψή της, σαν υφάντρα του χωριού.
Τιμήθηκε αλλά στο τέλος της ζωής της ξεχάστηκε.
Τιμήθηκε από την Βουλή των Ελλήνων, την προσωρινή Κυβέρνηση του Πηλίου, τον Κάρολο Ογλ, τον Βασιλιά Γεώργιο Α’.
Κράτησε την περηφάνια της, πορεύθηκε με ήσυχη την συνείδησή της ότι έκανε το καθήκον της και γι’ αυτό δεν χρειαζόταν καμία ανταμοιβή.
Δεν ζήτησε τίποτα ακόμη και όταν λιμοκτονούσε.
Το μόνο που ζήτησε έναν χρόνου προτού πεθάνει, όταν ο Δήμαρχος Βόλου Σ. Σπυρίδης την κάλεσε να παραστεί σε μια τιμητική εκδήλωση για τους πεσόντες μαχητές στο Σαρακηνό, ήταν να της δώσουν ένα ζευγάρι τσαρούχια γιατί κυκλοφορούσε ξυπόλυτη καθώς και πίτουρα για να μετακινηθεί με τα άλογά της από την Μακρινίτσα.
Η Μαργαρίτα Μπασδέκη, η Σαρακατσάνα ηρωίδα του Πηλίου έφυγε ικανοποιημένη γιατί είδε την πατρίδα της ελεύθερη.
Άφησε έντονες αναμνήσεις και παρακαταθήκες.
Σε εμάς απομένει να την τιμούμε. Να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες της, αλλά και όσων θυσιάστηκαν για μια Ελλάδα ελεύθερη και περήφανη».