Αθώοι και φταίχτες - Μάρω Δούκα (απόσπασμα)

Αρχίσαμε να μιλάμε για τις εποχές που αλλάζουν, για τους λαούς που δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Μέσα μου, βέβαια, δεν το πολυπιστεύω αυτό με τους λαούς. Δεν έτυχε να το συζητήσουμε μεταξύ μας, δεν ξέρω τι πιστεύεις εσύ. Εγώ πάντως το θεωρώ βολικό ιδεολόγημα. Οι λαοί, όλοι οι λαοί του κόσμου, εάν τους δοθεί η δυνατότητα, θα γίνουν και κατακτητικοί και καταπιεστικοί, γιατί ο άνθρωπος, ανεξαρτήτως θρησκεύματος ή κουλτούρας, είναι όργανο της τυφλής ανάγκης του να επιβληθεί και να επικρατήσει. Τα ανθρωπιστικά αισθήματα έπονται. Πρώτα θα κυριαρχήσει ο άλλος πάνω σου κι έπειτα θα ασχοληθεί με τους τρόπους μέσω των οποίων θα μπορούσε να εμπεδώσει την κυριαρχία του. Και αυτό, όχι βέβαια επειδή σέβεται την οντότητά σου αλλά επειδή προαιώνια πείρα τον έχει διδάξει ότι τότε μόνο θα μπορέσει να σε καταστήσει υπηρέτη του, όταν θα σ’ έχει διαποτίσει με τα ιδεώδη που υποβαστάζουν τη δική του οντότητα. Μπορεί όμως και να κάνω λάθος, μη δώσεις βάση. Φοιτητής, είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο που άλλοι από τους καθηγητές μου είχαν χαρακτηρίσει τολμηρό, άλλοι επικίνδυνο, με τις απόψεις αυτές έλεγαν, αθωώνω τα εγκλήματα, εξομοιώνω τους λαούς. Ήμουν νέος τότε κι είχα ενοχληθεί, επειδή με παρεξήγησαν, ποιοι; Οι Βρετανοί! Αργότερα κατάλαβα ότι δεν αρκεί να πιστεύεις κάτι, θα πρέπει αυτό που πιστεύεις , αν θες να έχεις ήσυχο το κεφάλι σου, να είναι σύμφωνο με τις ιδεοληψίες των δυνατών της εποχής σου.