Και από παιδιά, με το που αρχίσουμε να μιλάμε και να περπατάμε, αρχίζουν να μας φορτώνουν με αυτές.
«Μη» και «δεν». Οι σταθερές μονοσύλλαβες λέξεις που στοιχειώνουν τη ζωή μας ως τα βαθιά γεράματα.
Και η άλλη, η καλύτερη όλων, το «πρέπει».
Όλοι αυτοί που κουνάνε το δάχτυλο μπροστά στο προσωπάκι σου, είναι οι ίδιοι που καθρεφτίζουν σε σενα τα δικά τους άλυτα θέματα.
Που υπάκουσαν και πνίγηκαν στα «θέλω» όλων των άλλων και όχι στα δικά τους.
Που η μόνη τους έγνοια ήταν πάντα το «τι θα πει ο κόσμος».
Οι ίδιοι που κοιτούν -αλλά δεν βλέπουν- τον κόσμο πίσω απ'τις βαριές κουρτίνες τους και κρίνουν οτιδήποτε δεν κατανοούν. Προσπαθούν να σου κολλήσουν την αρρώστια τους.
Και πολλές φορές, το πετυχαίνουν. Και κάπως έτσι καταλήγεις κι εσύ μαριονέτα. Ενοχές για τον χαρακτήρα σου, τα γούστα σου, τις επιλογές σου.
Για τα δύο παραπάνω κομμάτια πίτσα και το παγωτό στις τέσσερις τα ξημερώματα. Για τη μεθυσμένη ερωτική εξομολόγηση. Για τα πάθη που σου έκαψαν την καρδιά.
Για τα κρεβάτια χωρίς στάλα αισθήματος.
Για την πληθωρική σου εικόνα, τις φωναχτές σου σκέψεις και το τρανταχτό σου γέλιο.
Για την τεμπελιά και τη φιλοδοξία σου.
Για τις γνώσεις σου αλλά και για την άγνοιά σου.
Για τις χυλόπιτες που έριξες αλλά και γι'αυτές που έφαγες.
Για όλες εκείνες τις προσπάθειες που έπεσαν στο κενό.
Για τα «πεταμένα» λεφτά σε cd, βιβλία και ταξίδια.
Ενοχές για τις ήττες αλλά και τις νίκες σου.
Ενοχές που σου φυτρώνουν στο μυαλό και οι ριζες τους φτάνουν μέχρι την καρδιά.
Ενοχές για αυτά που πραγματικά γουστάρεις να κάνεις και να ζεις..
Κόντρα στην ηλικία σου. Κόντρα στα θλιμμένα πρέπει τους. Κόντρα σε όλους και όλα.
Κάπως έτσι, εύκολα και απλά, καταλήγουμε δυστυχισμένα, κουμπωμένα, συμπλεγματικά και ενοχικά ανθρωπάκια.
Μην ψάχνεις γιατροσόφια με εξωτικά ματζούνια και ξεματιάσματα με σκόρδα και λάδια για να γλιτώσεις.
Αν δεν ανοίξεις κουβεντούλα με τον εαυτό σου, να τα βάλετε κάτω να τα ξεκαθαρίσετε, έρμαιο των ενοχών σου θα είσαι.
Έχε κατά νου πως ό,τι γίνεται καλόβουλα, με αλήθεια, καρδιά και καύλα, απαγορεύεται διά ροπάλου να γεννά ενοχές.
Και τώρα κοίτα να απολαύσεις αυτό που είχες ξεχάσει τόσα χρόνια. Τη ζωή σου.