Ερχόταν όμως η στιγμή που κατέθετε τα όπλα. Έδινε όλο το γήπεδο στη σύντροφό του να χειριστεί τη σχέση τους…
Να κινήσει τα νήματα.
Σύντομα η σχέση τελείωνε, όταν έβλεπε ότι βάλτωνε καθώς στις κακές του μέρες, στη δουλειά, στα οικονομικά, δεν είχαν τον τρόπο να του αλλάξουν διάθεση να τον κάνουν να αλλάξει ψυχολογία…
Να νοιώθει ότι πασχίζουν αμοιβαία ως ζευγάρι. Να μπορεί να στηριχτεί κι αυτός.
Να τα μοιράζεται όλα ισότιμα.
Να του σταθεί.
Δεν είχε συναντήσει κάποια με τέτοια χαρακτηριστικά.
Ήταν μόνο για τα καλά και τα ωραία.
Η σχέση ήταν καταδικασμένη να φορτώνεται στις πλάτες του.
Και στα ωραία και στα άσχημα.
Αυτό όμως ήταν ένα κριτήριο που έκρινε τη συνέχεια ή το τέλος.
Σωστό ή λάθος, αυτό ήταν.
Αυτή η «δοκιμασία» ήταν ο δράκος του παραμυθιού που έπρεπε να νικήσει η ερωμένη του για να πάρει τον πρίγκιπα του παραμυθιού και τα δώρα του.
Αγαπάμε ή ανεχόμαστε ο ένας τον άλλο;
Αγαπάμε ή ανεχόμαστε ο ένας τον άλλο;
Πασχίζουμε αμοιβαία ή μόνο επιδιώκουμε να παίρνουμε;
Φρόντιζε να μην πληγώνεται σε έναν χωρισμό, όσο και αν δεν είχε δεθεί μέσα στους 2-3 αυτούς μήνες.
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα, Ο Κένταυρος που αγαπούσε τη Γοργόνα, του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου -Εκδόσεις Όστρια
